16 χρόνια μετά.
"Αυτά είναι όλα" της λέω αφήνοντας την κούπα με τον καφέ στο τραπεζάκι.
"Τι; Δεν έχει άλλο; Έλα ρε μαμά, ξενέρα" γκρινιάζει αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι του καναπέ.
"Τι ξενέρα παιδί μου; Σου διηγήθηκα όλη την ιστορία της σχέσης μας με τον πατέρα σου"
Αν τα ζούσε όλα αυτά εκείνη, μόνο ξενέρα δεν θα ήταν. Η πίστη μου βγήκε με τον πατέρα της.
Εντάξει παρέλειψα κάποια σημεία που είναι +18 και δεν μπορούσα να τα πω αλλά όλα τα υπόλοιπα της τα είπα με κάθε λεπτομέρεια.
"Και ο θείος Νίκος με την θεία Ελπίδα;" ρωτάει γεμάτη αγωνία.
"Πως τους βλέπεις τώρα;"
"Παντρεμένους"
" Άρα αν θες παραπάνω πληροφορίες, αύριο που θα έρθουν για φαγητό να τους ρωτήσεις" της λέω χαμογελώντας και κοιτάζω στιγμιαία έξω από το παράθυρο που φαίνεται ο Πάνος να βγαίνει από το αμάξι.
Ο αδερφός μου έχει και δίδυμα.
Ποιος; Ο αδερφός μου.
Που δεν ήξερε πως βάζουμε πλυντήριο, έχει δύο πανέμορφα αγοράκια.
"Τι κάνουν τα κορίτσια μου;" αναφωνεί ο Πάνος μόλις ανοίγει την πόρτα και μας βλέπει.
"Η μαμά μου λεει πως γνωριστήκαμε και τα λοιπά"
"Ωχ, με κράξατε πολύ;" ρωτάει γελώντας και βγάζει τα παπούτσια του. Κάθεται δίπλα στην Εβελίνα αλλά εκείνη τον κοιτάει αυστηρά.
"Ήσουν πολύ βλάκας. Τα αγόρια της τάξης μου σε πληροφορώ ότι είναι πιο ώριμα." τον μαλώνει κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλο της.
Ίσως να κέρδισα ένα σύμμαχο σε αυτό το σπίτι. Βασικά από πάντα μαζι μου ήταν και ο Πάνος μόνος του.
Χιχιχιχι.
"Εσύ μικρή ηρέμησε με τα αγόρια της τάξης σου." της λέω τσιμπωντας το μάγουλο της.
"Το παιδί βλέπει ορθά τα πράγματα αγάπη μου" τον πειράζω και με κοιτάει πονηρά.
ΑΜΆΝ.
ΑΜΆΝ.
ΑΜΆΝ.
Το ξέρω αυτό το ύφος εγώ.
Είναι το γνωστό.
"Μπαμπά, μπαμπακούλη μου;"
Ωραία μετρήστε σε πόσο χρόνο ο Πάνος θα την αφήσει να πάει στο πάρτυ του Κώστα.
Ο Κώστας είναι το αγόρι που της αρέσει και θέλει να πάει οπωσδήποτε.
Εγώ την αφήνω αλλά πρέπει να πάρει και την άδεια του μεγάλου.
"Θα κοστίσει;"την ρωτάει φοβισμένος αλλά εκείνη γνέφει γρήγορα αρνητικά.
"Γίνεται ένα πάρτυ σήμερα, μπορώ να πάω;" τον ρωτάει κοιτάζοντας τον σαν κουτάβι.
Πόσο μου μοιάζει αυτό το κορίτσι. Σα τα μούτρα μου την έχω κάνει και είμαι περήφανη γιαυτό.
"Που γίνεται αυτό το πάρτυ;" την ρωτάει με σηκωμένο φρύδι.
"Στο Παλαιό Φάληρο"
Με κοιτάει και του κάνω νόημα να την αφήσει. Έχει μεγαλώσει πλέον και μπορεί να πηγαίνει σε πάρτυ.
"Θα με πάρεις τηλέφωνο όμως να έρθω να σε πάρω, ναι;" της λέει αγχωμένος. Καλά ντε σε πάρτυ την έστειλες, όχι για νύφη.
"Μπα, θα μείνω στην Βαρβάρα. Πάω να ετοιμαστώ" του απαντάει και τον φιλάει στο μάγουλο. "Θα πάω στο πάρτυ του Κώστα. Γιες!" ακούγεται να λέει καθώς ανεβαίνει της σκάλες και ο Πάνος γυρίζει να με κοιτάξει περίεργος.
"Κώστας; Ποιος Κώστας;" ρωτάει και πάει να σηκωθεί αλλά τον τραβάω πάλι πίσω.
"Ένας φίλος της είναι"
"Άρα θα κοιμηθεί στην Βαρβάρα ή στον Κώστα;"ρωτάει και ξύνει νευρικά τον αυχένα του.
Αχου τον μωρέ!
"Μήπως να χαλαρώσεις λίγο; Είναι 16 χρονών, εσύ στα 16 θυμάσαι τι έκανες;"
"Εγώ στα 16...ουυυ πολλά κορίτσια" απαντάει αλαζονικά και κλείνει τα μάτια του.
"Σκάσε" του λέω γελώντας και του δίνω μία αγκωνιά στα πλευρά. Πιάνει το κεφάλι μου και κολλάει τα χείλη μας.
"Τι ώρα είναι αυτό το πάρτυ;" με ρωτάει ψιθυριζοντας και σε απόσταση αναπνοής.
Δεν έχει αλλάξει καθόλου όμως.
Ο ίδιος εικοσάρης που γνώρισα.
"Στις 10"απαντάω χαμογελώντας λοξά και ξερογλύφει τα χείλη του.
"Θα περάσουμε πολύ ωραία, μωρό μου"
Τέλος❤️
Και κάπου εδώ το Too Much Trouble τελειώνει οριστικά. Ένα υπέροχο ταξίδι ενός χρόνου έφτασε στο τέλος του. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλη σας την στήριξη.
Κάποια στιγμή στο μέλλον μπορεί να ανέβει ιστορία οπότε stay tuned :)
-oliaaaa
ESTÁS LEYENDO
Too Much Trouble 2
Novela Juvenil"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα. Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου. "Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνε...
