Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 81

"Θες να βγάλω σεντόνι για να σκεπαστούμε σήμερα; Έχει λίγο κρύο."τον ρωτάω μόλις ξεκλειδώνει και μπαίνουμε μέσα στο σπίτι.

Αφήνει τα κλειδιά στο τραπεζάκι δίπλα από την πόρτα, βγάζει την ζακέτα του και τα παπούτσια του.

"Κάτσε πρώτα να μιλήσουμε και μετά θα πάμε για υπνο"μου λέει κάνοντας μου νόημα στον καναπέ και γνέφω καταφατικά.

Καθόμαστε και οι δύο.
Δεν πολύ μιλάει.
Αρχίζω να αγχώνομαι.

"Μήπως έχεις να μου πεις κάτι;" με ρωτάει με σηκωμένο φρύδι και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά δυνατά.

"Εε, ο-όχι πως...πως σου πέρασε αυτό το μυαλό;" του λέω τραυλίζοντας χαιδευοντας αμήχανα τον αγκώνα μου.

Με έπιασε απροετοιμαστη.

"Το πρωί που ξύπνησα και πήγα στο μπάνιο, βρήκα αυτό" αναφωνεί παίρνοντας κάτι πίσω από τον καναπέ. Σε λίγα δεύτερα είχε τοποθετήσει ανάμεσα μας τη συσκευασία από το τεστ εγκυμοσύνης.

Με κοιτάει σα να περιμένει να μιλήσω μα μου έχει κοπεί η μιλιά. Τα μάτια μου δακρύζουν γιατί νιώθω πως δέχομαι πίεση αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι είναι οι ορμόνες.

"Είχες σκοπό να μου το πεις ή θα το μάθαινα στο μαιευτήριο;" με ρωτάει με ένα λοξό χαμόγελο.

Ωπα.
Χαμόγελο;!
Αυτό σημαίνει πως...

"Θα στο έλεγα ρε Πάνο. Απλά δεν ήξερα αν ήθελες να το κρατήσουμε. Φοβόμουν την αντίδραση σου" παραδέχομαι σηκώνοντας το βλέμμα μου για να τον αντικρίσω.

Ξεφυσάει και με κοιτάει λυπημένος.

"Σου έχω κάνει πολλές μαλακες, το ξέρω, αλλά όχι και να με φοβάσαι ρε μωρό μου" τα λόγια του βγαίνουν σαν παράπονο καθώς πιάνει το χέρι μου στην χούφτα του.

" Κατάλαβε με...Δεν ήξερα πως θα αντιδράσεις" ψιθυρίζω και παρατηρώ που τοποθετεί σιγά σιγά την παλάμη του στην κοιλιά μου.

"Μωράκι ε;"ρωτάει με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του.

Χαζομπαμπάς θα γίνει αυτό. Ήταν που ήταν με τον αδερφό σου, τώρα θα απογίνει.

"Πάνο δεν θέλω να το ρίξω"

"Δεν θα σε άφηνα να το ρίξεις έτσι και αλλιώς. Αυτό το μωράκι είναι δικό μου και δικό σου. Θα το μεγαλώσουμε και θα κάνουμε μια μεγάλη οικογένεια" μου λέει χαμογελώντας και αισθάνομαι την ανάγκη να τον αγκαλιάσω.

Έτσι κάνω δηλαδή. Χαϊδεύει την μέση μου και με κολλάει περισσότερο πάνω του.

" Θα είναι δύσκολα"

"Εφόσον θα είμαστε μαζί, τίποτα δε θα μας σταθεί εμπόδιο."με καθησυχάζει χαιδεύοντας τα μαλλιά μου.

" Πάνο..."

"Ναι;"

"Νομίζω θέλω να φάω μπακλαβά"

[...]

" Τι κανεις;Κάτσε πίσω στη θέση σου"με μαλώνει όταν σηκώνομαι για να πάω στην κουζίνα.

"Αμαν πια. Θα πάθω τίποτα από την ακινησία ρε μωρό μου." διαμαρτυρομαι αλλά το μόνο που κερδίζω είναι μια δολοφονική ματια και έτσι ξανακαθομαι στον καναπέ.

"Για να πάμε για ψώνια, ούτε να που να το σκέφτομαι ε;" με ρωτάει χαμηλόφωνα η Ξένια ενώ τρώει λίγο από το κέικ που της έφεραν να φάει.

" Πας καλά καλέ; Εδώ και μέχρι το μπάνιο να θέλω να πάω, σηκωτή με πάει" της λέω πίνοντας λίγο χυμό.

Πρώτη φορά μετά από καιρό γιατί μου μύριζε.
Όπως και το γάλα.

" Ωχ Παναγία μου. Από την μία το λυπάμαι αυτό το παιδάκι. Σε ησυχία δεν θα το αφήνει" κοροιδευει και χασκογελαω.

Δύο μωρά σε ένα σπίτι.
Δε νομίζω να το αντέξω.

"Ήδη δεν το αφήνει που είναι μέσα στην κοιλιά μου. Φαντάσου να βγει κιόλας" της λέω γελώντας καθώς κοιτάζω στιγμιαία τα αγόρια που προσπαθούν να ρυθμίσουν μάτι στην τηλεόραση.

"Λοιπόν φίλη μου...Μπλέξαμε" αναφωνεί μέσα στα γέλια της.

Αυτό ξαναπές το.

-oliaaaa