"Κάνε α" μου λέει ο κολλητός μου πλησιάζοντας το κομμάτι πίτσας στο στόμα μου.
Τρώω μια μικρή μπουκιά και σταυρωνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
"Δεν το πιστεύω ότι μου μίλησε έτσι" αναφωνώ φανερά πληγωμένη και θυμάμαι ξανά τα λόγια του.
"Κάποιο πρόβλημα θα έχει δεν εξηγείται αλλιώς. Διώχνει ανθρώπους που τον κάνουν ευτυχισμένο από κοντά του" μου λέει σχεδόν μπουκωμενος από το φαΐ.
"Συγγνώμη που σου κατέστρεψα τις διακοπές. Ήρθες εδώ και το μόνο που βλέπεις είναι εμενα να κλαίω όλη μέρα"
"Μη ζητάς συγγνώμη. Εγώ θέλω να σε βλέπω χαρούμενη γιατί σαγαπαω πολύ. Αν ο τύπος είναι ένας τυφλός μαλάκας που δεν μπορεί να καταλάβει τι υπέροχο άνθρωπο είχε δίπλα του τότε είναι άξιος της μοίρας του"
Τον αγκαλιάζω σφιχτά και χαμογελάω.
Μακάρι να έμενε εδώ και να μην χρειαζόταν να φύγει πίσω Θεσσαλονίκη.
[...]
Στρώνω καλύτερα πάνω μου το κόκκινο μου φόρεμα και κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
Το μόνο που θέλω είναι να βγάλω, να βάλω τις πιτζάμες μου και να ξαπλώσω.
Αλλά είναι Χριστούγεννα,εχουμε τραπέζι.
Κατεβαίνω τις σκάλες και σχεδόν όλα τα βλέμματα έχουν επικεντρωθεί πάνω μου.
Εντάξει ρε παιδιά, δεν με βλέπετε με πιτζάμες και μαύρους κύκλους, πως κάνετε έτσι;
Έχουν μαζευτεί πολλοί εδώ μέσα. Ο Άγγελος με την Ζωή και τον Βασίλη, οι γονείς της Ξένιας με εκείνη και την Ελπίδα, ο αδερφός μου, ο Μάνος και οι γονείς με τον μπέμπη.
"Αγάπη μου, τι όμορφη που είσαι!" αναφωνεί ενθουσιασμένη η Ζωή και χαμογελάω ψεύτικα.
Ο μπαμπάς μου με φιλάει στο μέτωπο και κάθομαι δίπλα του στο τραπέζι.
Ααα ρε μπαμπά.
Έναν σαν εσένα να βρω.
Έναν που θα με αγαπάει όπως αγαπάς εσύ την μαμά.
"Θα σου βάλω εγώ φαγητό στο πιάτο. Θα το φας όλο" μου ψιθυρίζει ο Μάνος παίρνοντας το πιάτο από μπροστά μου.
Λίγα λεπτά μετά το επιστρέφει γεμάτο, ίσως για δύο ανθρώπους.
"Μάνο, είναι πολύ."
"Μίλησα! Όλη την εβδομάδα τρως πατατάκια, σοκολάτες και παγωτό. Θα φας και κανονικό φαΐ"λεει χαμηλόφωνα κοιτώντας με στα μάτια και ξεφυσαω.
Δεν είμαι μωρό.
"Λοιπόν, Καλά Χριστούγεννα, να είμαστε ευτυχισμένοι όλοι με υγεία!" σηκώνει το ποτήρι του ο μπαμπάς κάνοντας την πρόποση.
YOU ARE READING
Too Much Trouble 2
Teen Fiction"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα. Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου. "Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνε...
