flashback
Πλευρά Δανάης, 16 χρονών Θεσσαλονίκη.
"Είσαι σίγουρη γιαυτό που θες να κάνεις;" με ρωτάει η Ξένια καθώς προχωράμε με γρήγορα βήματα προς το στέκι μας.
"Ναι σου λέω, θα το τελειώσω. Αρκετό δούλεμα έχω φάει" της λέω τσιτωμένη και αποφασισμένη.
Δεν πάει άλλο.
Τα σημάδια στα χέρια μου δεν έχουν φύγει εδώ και μια εβδομάδα.
Φτάνουμε έξω από την εγκαταλελειμμένη οικοδομή που συνηθίζουμε να μαζευόμαστε εδώ στη γειτονιά και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
"Ένα πράγμα θέλω από εσένα. Περίμενε εδώ και πάρε τα αγόρια τηλέφωνο" της λέω γρήγορα και με κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα.
Το ότι αυτή τη στιγμή έχω θάρρος δε σημαίνει ότι δεν τον φοβάμαι.
"Γιατί να πάρω τα αγόρια;"
"Απλά κάνε αυτό που σου ζήτησα σε παρακαλώ! Και μόλις έρθουν, μετά από δέκα λεπτά ανεβείτε πάνω"
"Με τρομάζεις"
Δεν της απαντάω και ανεβαίνω τις παλιές σκάλες του κτηρίου. Τον βλέπω από μακριά που κάθεται σε έναν παλιό φθαρμενο καναπέ.
"Αα μπα; Θυμήθηκες να έρθεις;"με ρωτάει ειρωνικά πίνοντας μια γουλιά από την μπύρα του και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
"Ήρθα γιατί θέλω να μιλήσουμε" δηλώνω αφήνοντας την τσάντα μου στην άκρη.
"Έλα πρώτα εδώ" ζητάει και ξεφυσάω. Περπατάω προς το μέρος του και μόλις φτάνω ένα βήμα μακριά του με τραβάει από το χέρι, βάζοντας με να κάτσω πάνω του.
Αρχίζει να φιλάει το λαιμό μου και να το πιπιλάει σε βαθμό που πονάω.
"Δεν θέλω σήμερα" τον σταματάω τοποθετώντας τα χέρια μου στο στήθος του για να τον απομακρύνω.
"Τι παίζει;" ρωτάει ελαφρώς εκνευρισμένος και πιάνει το πιγούνι μου αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω.
"Σου είπα ότι ήρθα για να μιλήσουμε. Όχι γιαυτό" προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη για να μην φανεί ότι τον τρέμω σε κάθε του κίνηση.
Και στην αρχή γαμωτο δεν ήταν έτσι...
Ήταν γλυκός, ήρεμος και ευγενικός.
Σιγά σιγά άρχιζε να αλλάζει.
ESTÁS LEYENDO
Too Much Trouble 2
Novela Juvenil"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα. Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου. "Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνε...
