Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 80

Πλευρά Ελπίδας.

Εκεί που κάθομαι ήσυχα ήσυχα στο λάπτοπ ακούω την πόρτα του δωματίου να χτυπάει σιγά.

Πριν προλάβω να πω περάστε, άνοιξε και μέσα μπήκε φουριόζος ο Νίκος.

"Τι κάνεις έδω; Ποιος σου άνοιξε;!"σιγοφωνάζω μιας και η ώρα είναι περασμένες 12. Για την ακρίβεια είναι 2 το ξημέρωμα.

"Σςς, μην φωνάζεις. Η Ξένια μου ανοιξε. Την πήρα τηλέφωνο" δικαιολογείτε και βγάζει τα παπούτσια του.

"Είναι αργά. Γιατί ήρθες; Έχουμε σχολείο αύριο" του λέω ενώ στέκομαι μπροστά του και τον κοιτάω στα μάτια.

Γυαλίζουν.

"Το ξέρω. Απλά θα ήθελα να σε δω"λέει χαμηλόφωνα χαιδευοντας τα μαλλια μου και πιάνω προσεκτικά το πρόσωπο του με τα χέρια μου.

"Τι έχεις αγάπη μου;" τον ρωτάω χαιδευοντας το μάγουλο του.

"Σε αγαπάω πολύ, μη με αφήσεις" αναφωνεί κοιτώντας με στα μάτια.

Ποιος σου είπε ότι θα σε αφήσω;
Έχεις πιει;

"Και εγώ σαγαπαω, μαζί θα μείνουμε" ψιθυρίζω και χαμογελάω ελαφρώς.

Το χαμόγελο μου παρασύρει και το δικό του. Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου, αγκαλιαζοντας με σφιχτά.

"Έχει γίνει κάτι; Φαίνεσαι κάπως"

"Δεν έχει γίνει τίποτα. Απλώς σαγαπαω και θέλω να είμαι μαζί σου"απανταει αλλά ξέρω πάρα πολύ καλά πως κάτι έχει συμβεί.

Αλλά είναι πεισματάρης και δεν θα πει τίποτα.

"Μαζί θα είμαστε. Τι σε έπιασε τώρα;" τον ρωτάω ανήσυχη και απομακρυνομαι από την αγκαλιά του.

"Είμαι πολύ ευτυχισμένος που είμαι μαζί σου"

"Ξέρω πως έχει συμβεί κάτι και δεν μου το λες. Δεν έχω σκοπό να σε πιέσω αλλά θέλω να μου πεις αν είσαι καλά" του λέω ενώ τον βάζω να καθίσει στο κρεβάτι.

"Αν είμαι μαζί σου, τότε είμαι καλά" ψιθυρίζει στολίζοντας το πρόσωπο του με ένα χαμόγελο, παρασύροντας και εμένα.

Πλευρά Δανάης, έξι μήνες μετά.

"Που θες να βάλουμε το τουβλάκι; Εδώ;"

Κάθομαι και τον παρατηρώ που παίζει με τον μικρό τουβλάκια στο σαλόνι μας. Λιώνει η καρδιά μου βλέποντας τους.

"Του το πες;" με ρωτάει ψιθυριστά ο μπαμπάς μου αλλά γνέφω αρνητικά.

"Θέλω λίγο χρόνο ακόμα. Μπορεί να μην είναι έτοιμος ή να μη το θελει"του λέω στον ίδιο τόνο φωνής για να μην μας ακούσει.

"Κανείς πραγματικά δεν είναι έτοιμος. Αν δεν το θέλει θα φάει ξύλο"δηλώνει απόλυτος και χασκογελάω.

Οοο ναι.
Κάποιος σκόραρε πριν ένα μήνα περίπου και είμαι έγκυος.

Δεν του έχω πει κάτι ακόμα. Φοβάμαι πως δεν θα το θέλει γιατί αντικειμενικά είμαστε μικροί ακόμα.

Κοντεύει να κλείσει τα 22 και εγώ τα 20.

Δεν θέλω να το ρίξω όμως.
Θέλω να το κρατήσω.

"Σου πάνε τα μωρά Πάνο" αναφωνεί ο μπαμπάς μου επίτηδες και τον αγριοκοιτάζω.

"Πα...Πα..νος"

Όλοι μας γουρλώνουμε τα μάτια μας μόλις ακούμε την πρώτη λέξη του μικρού και ο Πάνος κοκκαλώνει.

"Μάλλον τώρα μάθαμε σε ποιον έχει περισσότερη αδυναμία" λέει η μαμά μου χαμογελώντας συγκινημένη.

Ο μπέμπης χτυπάει παλαμάκια και πέφτει στην αγκαλιά του αγοριού μου.

"Κάποια στιγμή θα πρέπει να του το πεις. Και η μαμα σου μου έκρυψε ότι ήταν έγκυος σε εσένα αλλά επειδή είμαι γνωστό τσακάλι, το κατάλαβα" λέει περήφανος για το κατόρθωμα του.

"Ναι έτσι έγινε. Όχι ότι το κρυφάκουσες που το συζητούσα με την Ζωή" του απευθύνεται η μαμά ειρωνικά και τον κοιτάζει με σηκωμένο φρύδι.

"Υποτιμάς την εξυπνάδα μου;"

"Ξεκάθαρα ομως"του λέει γελώντας και εκείνος αρχίζει να την γαργαλάει.

Δεν θα μεγαλώσουν ποτέ αυτοί η άνθρωποι.
Ωραίοι είναι όμως. Γλυκουλιδες.

"Εεε κυρία Εύα, κοιμήθηκε" ψιθυρίζει ο Πάνος ενώ τον έχει στην αγκαλιά του για να μην τον ξυπνήσει.

Τι όμορφος.

"Έλα τον βάλουμε για ύπνο" της λέει ο μπαμπάς μου παίρνοντας τον στα χέρια του και κάνει συνωμοτικά νοήματα με την μαμά μου.

Επίτηδες το κάνουν.

" Όταν πάμε σπίτι, θέλω να μιλήσουμε" μου λέει ο Πάνος όταν φεύγουν οι γονείς μου και ρίχνει μέσα στο κουτί τα τουβλάκια.

Την βάψαμε.

-oliaaaa