Κατευθύνομαι προς την κουζίνα για να πάρω και άλλα πλαστικά ποτηράκια μιας και αυτά που είχα στο τραπέζι μέσα, τελείωσαν.
"Τι θες να πετύχεις με όλο αυτό;" μου λέει ενω το σώμα μου συγκρούεται με δύναμη στον τοίχο.
"Με ποιο;" τον ρωτάω τάχα ανήξερη αλλά κάνω έναν μορφασμο πόνου.
"Θες να ζηλέψω εε; Θες να σε βλέπω με άλλους και να είμαι στην τσίτα;" με ρωτάει καθώς τα πρόσωπα μας απέχουν λίγα εκατοστά.
Μας πιάσανε.
Φιουφ, πολύ ζέστη κάνει εδώ μέσα.
"Μάθε λοιπόν πως τα κατάφερες. Ζήλεψα αλλά δεν χώνεψα την ιστοριούλα με το υποτιθέμενο αγόρι σου"μου λέει και τοποθετεί τα χέρια του δεξιά και αριστερά από το κεφάλι μου.
Έχετε γειά βρυσούλες...
"Δεν έκανα τίποτα για να ζηλεψεις. Δεν έχω λόγο να τον κάνω. Και στην τελική, δεν με νοιάζει αν το πιστεύεις ή όχι. Με συγχωρείς αλλά με πρέπει να φύγω. Με περιμένουν" του λέω βιαστικά και πάω να φύγω αλλά με πιάνει από το χέρι και με ξανακολλαει στον τοίχο.
Βρε κολλητοί θα γίνουμε στο τέλος εμείς οι δύο, το ξέρεις;
Μπορεί να σου αλλάξω και χρώμα. Παραεισαι άσπρος.
"Γιατί συνεχίζεις να γεμίζεις τον εαυτό σου με ψέματα;" με ρωτάει ψιθυριστά και κατεβάζω το κεφάλι μου.
Δεν γεμίζω τον εαυτό μου με ψέματα.
Προσπαθώ να σε ξεπεράσω διαολε.
"Σε παρακαλώ Πάνο άσε με να χαρείς" του λέω με βουρκωμένα μάτια και χτυπάω το πόδι μου στο πάτωμα.
Εκείνος ξεφυσάει και προσεκτικά σκουπίζει τα μάτια μου. Πιάνει το πρόσωπο μου με τα χέρια του αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω.
"Γιατί το κάνεις δύσκολο ρε μωρό μου;"με ρωτάει χαμηλόφωνα αλλά κουνάω απαξιωτικά το κεφάλι μου.
"Εσύ τα έκανες όλα Πάνο. Εσύ θα διέλυσες" του απαντάω ρουφώντας την μύτη μου.
"Συγγνώμη για όλα. Πραγματικά συγγνώμη αλλά σαγαπάω ρε γαμώτο. Τι πρέπει να κάνω για να σου αποδείξω ότι σαγαπάω ακόμα και σε θέλω πίσω;" αναφωνεί αγανακτισμένος και με κοιτάει βαθιά μέσα στα μάτια.
" Και εγώ σαγαπάω, το ξέρεις αυτό. Θα σε αγαπώ πάντα. Απλά δεν μπορώ να είμαι με κάποιον που με αμφισβητεί και δεν μου έχει εμπιστοσύνη" του λεω με ειλικρίνεια και πάω να φύγω όμως η φωνή του με σταματάει.
"Έκανα ένα λάθος. Μεγάλο εντάξει; Μεγάλη μαλακία. Σε αγαπάω όμως, όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Δε μπορώ να μας βλέπω έτσι. Θυμήσου ότι περάσαμε και δες που έχουμε φτάσει τώρα. Ούτε καν μιλιόμαστε."
Δαγκωνω τα χείλη μου με δύναμη για να μην γυρίσω να τον φιλήσω.
"Μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Έχω κάνει χίλιες μαλακίες αλλά τουλάχιστον πρέπει να αξίζω μια δεύτερη ευκαιρία. Όλοι αξίζουν"
Καθώς απομακρυνομαι προς το σαλόνι γυρίζω να τον κοιτάξω.
"Σ’αγαπάω ρε γαμωτο" ψιθυρίζει με το βλέμμα του να είναι λυπημένο αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι.
"Ει, είσαι καλά;"με ρωτάει η Ξένια ενώ έρχεται προς το μέρος μου. Αφήνω τα ποτήρια στο τραπέζι και γνέφω καταφατικά.
" Όλα τέλεια"της λέω στολίζοντας το πρόσωπο μου με ένα ψεύτικο χαμόγελο.
Λίγο μετά εμφανίζεται εκείνος αλλά παίρνει τον Άγγελο πιο πέρα και κατι του λέει.
Παρατηρώ που αρπάζει το τζάκετ του και φεύγει με γρήγορο βήμα από το σπίτι.
"Δανάη κάνε κάτι γαμώτο. Αν τον αγαπάς ακόμα κάνε κάτι!Έφυγε" μου λέει απελπισμένος ο Άγγελος και τον κοιτάω μπερδεμένη. "Είπε ότι δεν έχει νόημα να έρχεται πλέον μαζί μας και ότι καλύτερα θα είναι να φύγει από το πάρτυ" συνεχίζει και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά.
" Για μια φορά, άφησε τον εγωισμό σου στην άκρη. Αφού τον αγαπάς" μου λέει η Ξένια και προσπαθώ να συγκεντρωθώ μέσα στην δυνατή μουσική.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και προχωράω προς την έξοδο. Κατεβαίνω προσεκτικά τα σκαλιά λόγω των παπουτσιών μου και στριβω με προορισμό το διαμέρισμα του.
Πρώτη φορά περπατάω τόσο γρήγορα.
Αα ρε Πάνο.
Φτάνω σε λιγότερο από πέντε λεπτά στην πολυκατοικία και χτυπάω το θυροτηλέφωνο.
"Ποιος είναι;" ρωτάει με βραχνή φωνή και ξεροκαταπίνω.
"Εεε, εγώ είμαι. Η Δανάη. Έφυγες βιαστικά από το πάρτυ και σκέφτηκα πως-"
"Ανέβα"
-oliaaaa
أنت تقرأ
Too Much Trouble 2
أدب المراهقين"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα. Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου. "Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνε...
