Πλευρά Νίκου.
"Ήσουν μαζί της χτες, έτσι δεν είναι;" με ρωτάει χαμηλόφωνα και κουνάω απογοητευμένος το κεφάλι μου. "Σας είδα έξω από το μπαρ, μη το αρνηθείς" συνεχίζει παίζοντας νευρικά με τα δάχτυλα της.
Ξεροκαταπίνω.
Γαμώ γιατί πρέπει να τα καταστρέφω όλα;
"Τι δουλειά είχες εσύ εκεί;" την ρωτάω κοιτώντας την στα μάτια μιας και η ώρα τότε ήταν περασμένες 12.
"Ήμουν με τους γονείς μου. Γυρίζαμε από τραπέζι και με ρώτησαν αν ήθελα να με φέρουν σε εσάς. Βέβαια εγώ ή χαζή δέχτηκα αλλά μόλις σας είδα άλλαξα γνώμη"απαντάει ειρωνικά αλλά εγώ καταλαβαίνω πως είναι έτοιμη να κλάψει.
"Μωρό μου..."ξεκθναω να λέω 'σέρνοντας' τον εαυτό μου προς το μέρος της. Πάω να της πιάσω το χέρι αλλά τραβιέται.
"Ήξερα πως δεν την είχες ξεπεράσει...Αλλά όχι και έτσι ρε Νίκο"αναφωνεί απογοητευμένη "Όχι και να βγαίνεις μαζί της πίσω από την πλάτη μου. Πάει πολύ, δεν νομίζεις;"
"Μια φορά βγήκαμε, χτες, που μας είδες. Δεν έχει ξαναγίνει" προσπαθώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου. Έτσι όπως τα έκανα όμως, καλά να πάθω.
"Και τι κάνατε χτες;" με ρωτάει με τρόπο που φανερώνει πως ήδη έχει καταλάβει τι έχει γίνει.
"Δεν προχωρήσαμε...Αν αυτό είναι που σκέφτεσαι"την προλαβαίνω και με το βλέμμα που μου ρίχνει η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.
"Αλλά την φίλησες..." λεει σα να περιμένει να το αρνηθώ αλλά και να το κάνω θα είναι ψέματα.
Την φίλησα και το μετάνιωσα εντάξει;
Δεν ήθελα να γίνει όλο αυτό.
"Την φίλησες" συνειδητοποιεί και ανοιγοκλείνει τα μάτια της δακρυσμένη. "Δε το πιστεύω!" αναφωνεί ενώ σηκώνεται πάνω και τραβάει τα μαλλιά της προς τα πίσω.
"Μπορώ να σου εξηγ-"
"Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ"
"Μην φωνάζεις και άσε με να σου μιλήσω."της λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
"Ότι θέλω θα κάνω τα ακούς; Ό,ΤΙ ΘΈΛΩ!ΟΠΩΣ ΔΗΛΑΔΉ ΚΆΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ"
"ΗΡΈΜΗΣΕ ΓΑΜΩΤΟ. ΚΆΤΣΕ ΝΑ ΜΙΛΉΣΟΥΜΕ" φωνάζω σφιγγοντας τις γροθιές μου.
Γαμώ την Ίρις δηλαδή. Καταστρέφει τα πάντα. Δεν θέλω ούτε να την βλέπω μπροστά μου.
"Ποτέ δεν την ξεπερασες, έτσι δεν είναι; Επέστρεψε από όπου είχε πάει και βρήκες ευκαιρία να-"
"Μην αμφισβητείς ότι νιώθω για σένα εντάξει;ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙΣ ΠΌΤΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ" φωνάζω κουνώντας νευριασμενος τα χέρια μου και τα μάτια μου αρχίζουν να τσούζουν από την ένταση.
"Τότε τι έκανες έξω μαζί της;"με ρωτάει σκουπίζει τα μάτια της.
Ότι και να σου πω τώρα, δε με σώζει τίποτα. Γαμώ το φελέκι μου.
ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΈΚΙ ΜΟΥ.
"Βασικά άστο. Θα σου πω εγώ τι έγινε. Την είδες και όλο αυτό που ένιωθες κάποτε για εκείνη, ξαναφουντωσε. Ξέρεις γιατί; Γιατί ποτέ δεν την ξεπερασες"
Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Την έχω ξεπεράσει. Δεν δικαιολογείται βέβαια ότι έκανα.
Γιατί τους διώχνω όλους; Γιατί καταστρέφω τα πάντα; Η Ελπίδα είναι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει και την πληγώνω. Την πληγώνω συνεχώς με ότι κάνω.
" Γιατί δε μιλάς ε; ΔΕΝ ΈΓΙΝΑΝ ΈΤΣΙ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ;" ουρλιάζει και δαγκωνω τα χείλη μου. " ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΉ ΠΩΣ ΌΛΑ ΉΤΑΝ ΕΝΑ ΚΑΛΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟ ΣΧΈΔΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ"
"ΚΌΨΕ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ, ΔΕ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΛΕΣ" φωνάζω μιας και δεν μου αρέσει να με αμφισβητούν χωρίς να τους έχω εξηγήσει.
Έτσι όπως τα έκανες όμως, λογικό να σε αμφισβητεί.
" ΔΕΝ ΛΈΩ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΕΩ. ΜΕΤΑΞΎ ΜΑΣ ΕΊΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΌΤΙ ΤΑ ΕΚΑΝΕΣ ΌΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΌ ΣΟΥ"
Εκείνη την ώρα νευριαζω ακόμα παραπάνω που λέει αυτά τα πράγματα. Έτσι την αρπάζω από το μπράτσο και την κολλάω πάνω μου.
" Εγώ σε αγαπάω και το γνωρίζεις πάρα πολύ καλά αυτό..."ψιθυρίζω στην προσπάθεια μου να ηρεμήσω.
"Αλλιώς δείχνεται η αγάπη Νίκο. Αλλιώς.."
-oliaaaa
YOU ARE READING
Too Much Trouble 2
Teen Fiction"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα. Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου. "Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνε...
