Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 37

"Λοιπόν, αφού σημειώσετε αυτά από τον πίνακα, είστε ελεύθεροι να φύγετε" μας λέει η καθηγήτρια κλείνοντας τον υπολογιστή της και γράφω όσο πιο γρήγορα μπορώ την τελευταία πρόταση.

Σκυλοβαρέθηκα.

"Πάμε στην τραπεζαρία να φάμε; Πεθαίνω της πείνας" ψιθυρίζει η Ξένια προσπαθώντας να κάνει ησυχία.

"Το ρώτας; Φυσικά και πάμε! Ελπίζω να έχουν καλό φαΐ. Πεινάω"

Τώρα με την εγκυμοσύνη της μαμάς, ο μπαμπάς δεν την αφήνει να μαγειρεύει για να μην κουράζετε. Ετσι, μαγειρεύει εκείνος.

Πατάτες, μακαρόνια.
Πολλές φορές δεν τα πετυχαίνει κιόλας.
Γλυκούλης είναι όμως όταν βοηθάει την μαμά.

"Εχουμε εργαστήριο σε 3 ώρες;" ρωτάω ενώ μαζεύω τα πράγματα μου. Θέλω να τελειώσει αυτή η εβδομάδα επιτέλους.

Ακόμα Τρίτη είναι.

Μόλις βγαίνουμε από το αμφιθέατρο, το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι ο Πάνος με την παρέα του. Είχαν στηριχτεί όλοι στον τοίχο και στην σειρά.

Μου χαμογελαει και ανταποδίδω.
Οσο πιο διακριτικά γίνεται.

"Καλά πάλι τσακωμενοι είστε και δεν μιλάτε;" με ρωτάει η Ξένια χαμηλόφωνα σκουντώντας με ελαφρώς.

"Δεν μπορώ, μου σπάει τα νεύρα. Απλά δεν του δίνω σημασία" ψεύδομαι   κατευθυνομενη προς την τραπεζαρία.

Δεν μπορείτε να πείτε, το ψέμα πάνω πανω το έχω.

[...]

"Που ξεπορτίζεις πάλι μικρή;"με ρωτάει ο μπαμπας μου λίγο πριν ανοίξω την πόρτα για να φύγω.

Αγαπημένε μου Αλεξ, πάει στον Πάνο για να βγάλουν τα μάτια τους μέχρι την ώρα που θα γυρίσει.

Σκάσε, καρφί.

"Πάω στην Ξένια, να πιούμε έναν καφέ" του απαντάω γρήγορα αποφεύγοντας το βλέμμα του.

"Ναι ναι, Ξένια τον λέμε τώρα τον Πάνο" αναφωνεί χαμηλόφωνα και γουρλώνω τα μάτια μου.

Είπε Πάνος;

"Είπες κάτι μπαμπά μου;" τον ρωτάω κάνοντας την ανήξερη καθως δένω τα κορδόνια μου.

"Όχι, όχι τίποτα. Καλά να περάσεις με...την Ξένια" μου χαμογελαει και το βλέμμα του επικεντρωνεται ξανά στην τηλεόραση.

Πάει, μας κατάλαβε και αυτός.
Μαρεσει που το κρατάμε με νύχια και με δόντια κρυφό.

Κλείνουμε 5 μήνες σε λίγες μέρες. Αντε καιρός να τους το πούμε γιατί έχω βαρεθεί το κρυφτούλι.

Περπατάω έως το πάρκο που έχουμε δώσει συνάντηση αλλά τον βλέπω να με περιμενει σε ένα παγκάκι.

"Μωρό μου" αναφωνεί δίνοντας μου ένα γλυκό φιλί στα χείλη. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω μου  σφιγγοντας με στην αγκαλιά του.

"Τι θες να κάνουμε σήμερα;" τον ρωτάω χαμογελώντας όσο εκείνος χαϊδεύει το μάγουλο μου.

"Έχω μια καταπληκτική ιδέα" μου λέει ενθουσιασμενος αλλά πολύ φοβάμαι πως θα το μετανιώσω αργότερα.

Πλευρά Ίρις, το πρωί.

Περπατάω αμήχανα στον διάδρομο του σχολείου σφιγγοντας περισσότερο τα βιβλία πάνω στο στήθος μου.

Ο Νίκος δεν έχει έρθει ακόμα.
Ούτε η Μικαέλα.

Ξεφυσαω και ξεκλειδώνω το ντουλαπάκι μου. Αφήνω τα βιβλία μέσα αλλά μόλις το κλείνω, αντικρίζω τον Πέτρο να με κοιτάει.

Αα στο καλό.
Αυτός μου έλειπε τώρα.

"Με τρόμαξες" αναφωνώ πιάνοντας την μεριά που είναι η καρδιά μου.

"Το αγόρι σου δεν είναι εδώ σήμερα;" με ρωτάει με ένα στραβό χαμόγελο.
Σταυρωνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου και τον κοιτάω.

"Ναι δεν έχει έρθει ακόμα" του λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ για να μη με πιάσει το τρέμουλο πάλι.

Η φάτσα του με φοβίζει.

"Πρέπει να είσαι πάρα πολύ καλή στο κρεβάτι για να σε κρατάει ακόμα...Ξέρεις πριν έρθεις, σε κάθε διάλειμμα τουαλέτα ήταν. Και δεν εννοώ για το κατούρημα"

Το ύφος του είναι πονηρο και γεμάτο νόημα.

Κρατιέμαι να μην ουρλιαξω.

"Το τι έκανε πριν από εμένα ο Νίκος δεν είναι δική μου δουλειά. Σημασία έχει πως τώρα είναι μαζί μου"του λέω με ένα κάπως ειρωνικό χαμόγελο και με κοιτάει με σηκωμένο φρύδι.

" Το θέμα είναι, για πόσο ακόμα θα είναι μαζί σου; Κάποια στιγμή θα σε παρατήσει όπως έκανε με όλες. Αυτός είναι ο Νικολάκης σου"

-oliaaaa