"Μην φύγεις! Μη τολμήσεις να φύγεις αν δεν ανοίξεις τα αυτιά σου και δεν με ακούσεις!" της φωνάζω κλείνοντας απότομα την πόρτα που την είχε ανοίξει ελάχιστα.
"Βαρέθηκα να με χρησιμοποιείτε όλοι σας Νίκο. ΒΑ-ΡΕ-ΘΗ-ΚΑ" φωνάζει κατακόκκινη και πρόσωπο γεμάτο δάκρυα.
"Μην κλαις και άσε με να σου εξηγήσω. Ξέρω πως φαίνονται όλα σκατά αλλά πίστεψε με μπορώ να το διορθώσω" της λέω ήρεμα και πάω να την πλησιάσω αλλά απομακρύνεται.
Γαμώτο.
"Δεν υπάρχει κάτι να διορθώσεις γιατί πολύ απλά τελειώσαμε. Πήγαινε να ασχοληθείς με την Ίρις και με κάθε Ίρις που προτιμάς"
Πριν προλάβω να απαντήσω ανοίγει την πόρτα, κοιτάζει την Δανάη και τον Πάνο που προφανώς έχουν κρυφακούσει τα πάντα, και φεύγει.
" Τι έγινε;" ρωτάει η αδερφή μου καθώς μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο.
" ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΑΚΟΎΣΑΤΕ ΌΛΑ."ουρλιάζω κλωτσωντας με δύναμη την καρέκλα του γραφείου μου.
Πως τα έκανα έτσι;
Για την άφησα να φύγει;
ΓΙΑΤΊ ΠΉΓΑ ΣΤΗΝ ΆΛΛΗ ΓΑΜΩ;
Η Ελπίδα έκλεισε πληγές που μου είχε δημιουργήσει η Ιρις. Και εγώ...εγώ με τις μαλακιες μου τα χαλασα όλα.
"Ηρέμησε"
"Αφήστε με μόνο μου" ψιθυρίζω κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. "ΕΊΠΑ ΚΑΤΙ" φώναξα όταν κατάλαβα πως κάνεις από τους δύο τους δεν έκανε την κίνηση να φύγει.
Πλευρά Δανάης.
"Τι λες να έγινε;" με ρωτάει ο Πάνος όταν κατεβαίνουμε τις σκάλες.
"Μαλακία θα έκανε ο μικρός πάλι. Νομίζω όμως ότι είναι πιο σοβαρό από αυτό που φαίνεται"του λέω ενώ τακτοποιώ λίγο τα πράγματα που έχει πάνω στο τραπέζι.
"Κρίμα να τα χαλάσουν για την Ιρις. Ταιριάζουν πολύ. Μακάρι ο Νίκος να καταλάβει τι του αξίζει πραγματικά"
Πριν προλάβει να πει κάτι, ή πόρτα ανοίγει και μπαίνουν οι γονείς μου.
" Μπαμπάκα μου!" αναφωνώ και πέφτω χαρούμενη στην αγκαλιά του.
"Κορίτσι μου όμορφο!"ψιθυρίζει φιλώντας το μέτωπο μου.
" Η μαμά τίποτα;"παραπονιέται με τον μικρό στην αγκαλιά της και προχωράω προς το μέρος της δίνοντας της ένα φιλί στο μάγουλο.
Παίρνω τον μικρό από την αγκαλιά της και πλησιάζω τον Πάνο.
"Ο Νίκος είναι πάνω;"
"Ναι αλλά καλύτερα να μην πάτε. Είναι θυμωμένος, μάλωσε με την Ελπίδα πριν."
"Αυτο το να μαλώνει κάθε τρεις και λίγο πόσο σε θυμίζει όταν ήσουν 20"απευθύνεται ειρωνικά στον μπαμπά μου και εκείνος στριφογυρίζει τάχα ενοχλημένος τα μάτια του.
"Δεν ήμουν τόσο νευρικός" γκρινιάζει αφήνοντας κάτι σακούλες στον πάγκο και ψιλό γελάω.
"Ναι ήσουν χειρότερος"τον κοροιδευει.
"Να τον πάρω λίγο;" με ρωτάει ο Πάνος δείχνοντας μου τον μικρό και γνέφω καταφατικά.
"Φυσικά" του απαντάω δίνοντας τον και εκείνος αφού τον βάλει προσεκτικά στην αγκαλιά του, πηγαίνει στον καναπέ.
Στηρίζομαι στην τραπεζαρία και η καρδιά μου σφίγγεται καθώς τους κοιτάω.
Ήθελε και θέλει πολύ ένα μωρό και εγώ του το στέρησα. Αφήνω έναν αναστεναγμό να βγει από το στόμα μου.
"Ει ει τι έπαθες;" με ρωτάει ο μπαμπάς μου όταν έρχεται προς το μέρος μου. Δεν απαντάω. Αλλά κατάλαβε καθώς κοίταξε εκεί που κοιτούσα. "Ξέρεις ότι δεν φταις εσύ, έτσι;" με ρωτάει χαϊδεύοντας το χέρι μου.
"Τότε ποιος φταίει ρε μπαμπά;" ψιθυρίζω για να μην μας ακούσει.
"Για κάποιο λόγο γίνονται όλα μικρή. Δεν σου κάνει καλό να τα ρίχνεις όλα στον εαυτό σου."
-oliaaaa
ESTÁS LEYENDO
Too Much Trouble 2
Novela Juvenil"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα. Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου. "Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνε...
