"Θες να σου φτιάξω κάτι να φας;" την ρωτάω μόλις μπαίνουμε μέσα στο σπίτι.
"Δεν πεινάω" ψιθυρίζει και κρεμάει την ζακέτα της στον καλόγερο.
Ξεφυσαω ενώ την βλέπω να προχωράω προς το σαλόνι με σκυμμένο το κεφάλι και ξαπλώνει στον καναπέ.
"Βρε μωρό μου, τα είπαμε στο νοσοκομείο. Μην στεναχωριέσαι" της λέω και γονατιζω μπροστά της. Χαϊδεύω το χέρι της και με κοιτάει με δακρυσμένα μάτια.
Πονάει η ψυχή μου που την βλέπω έτσι.
Έχουν περάσει 2 μέρες. Έχει χάσει την ζωντάνια της. Ίσα ίσα που μιλάει.
" Εγώ φταίω. Εγώ φταίω που είμαι άχρηστη και δεν μπόρεσα να το κρατήσω"
"Μην μιλάς έτσι για τον εαυτό σου γαμώτο. Μη σε ξανακούσω να λες κάτι τέτοιο. Το κατάλαβες;" της ψιλό φωνάζω κοιτώντας την αυστηρά και εμτα βίας συγκρατώ τον εαυτό μου από το να μη λυγίσει.
"Μη κλαις"αναφωνεί χαμηλόφωνα και σκουπίζει το μάγουλο μου. Ούτε που το είχα καταλάβει.
"Σου υπόσχομαι πως θα ξαναπροσπαθήσουμε. Όσες φορές θες"της λέω ελαφρώς αγχωμένος και γελάει.
Χαμογελάω μιας και είναι κάτι σαν θαύμα για τις τελευταίες μέρες.
"Γέλασες"μονολογω φιλώντας την στο μέτωπο και κλείνει για λίγο τα μάτια της.
"Εσύ με έκανες"ψιθυρίζει καρφώνοντας το βλέμμα της στο δικό μου."Θέλω να κοιμηθώ"
"Ωραία, ας πάω την πριγκίπισσα στο κρεβάτι"
Την σηκώνω στην αγκαλιά μου σαν νύφη και διασχίζω τον διάδρομο φτάνοντας στην κρεβατοκάμαρα.
"Πάνο συγγνώμη" την ακούω να λεει αλλά κουνάω το κεφάλι μου.
"Μη το σκέφτεσαι τώρα αυτό. Όλα είναι εντάξει. Κοιμησου" λέω σκεπαζοντας την και αφού της δώσω ένα φιλί στο μέτωπο, βγαίνω έξω από το δωμάτιο.
Κλείνω την πόρτα και κυλαω πάνω της. Μόλις ακουμπάω στο πάτωμα τοποθετω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου.
Γαμώτο, γαμώτο, ΓΑΜΩ.
Θα είμαι δίπλα της. Σε ότι χρειαστεί για να το ξεπεράσει όλο αυτό.
Ακουμπάω το κεφάλι μου πίσω και κλείνω τα μάτια μου.
Το ήθελα αυτό το μωρό...
[...]
"Σήμερα θα φας θες δεν θες. Η Ανθή έφτιαξε σούπα και μας έδωσε" της λέω γεμίζοντας το πιάτο.
"Πάνο δε..."
"Δεν έχει δε. Θα φας, θα σε ταισω εγώ με το ζόρι. Μίλησα!" της λέω αυστηρός και τραβάω την καρέκλα από δίπλα της για να κάτσω.
"Αν δεν ήμουν τόσο απρόσεκτη θα μπορούσε να είχε ζήσει" ψιθυρίζει μόλις πλησιάζω στο στόμα της την κουταλιά.
"Σταμάτα να μιλάς γιαυτό. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι, έγινε τώρα. Είπαμε ότι θα ξαναπροσπαθήσουμε, έτσι και αλλιώς είμαστε μικροί ακόμα. Όλη την ζωή μπροστά μας την εχουμε" την καθησυχάζω χαρίζοντας της ένα χαμόγελο.
Οι γονείς της μου είπαν ότι πρέπει να την κάνω να ξεχαστεί αλλά γαμώτο...Υπάρχουν στιγμές, όλη τη μέρα δηλαδή, που κοιτάει το κενό και δεν βγάζει άχνα.
" Σε αγαπάω πολύ, το ξέρεις;"λέει σκουπιζοντας τα χείλη της με μια χαρτοπετσέτα.
"Και εγώ σε αγαπάω μωρό μου" της λέω και συνεχίζω να την ταΐζω.
Ίσως αν πω στα παιδιά να πάμε κάποια βόλτα όλοι μαζί; Πιστεύω πως θα αισθανθεί καλύτερα. Να πάμε κάπου, να διασκεδάσει και να γελάσει λίγο.
Ζήτημα να έχει γελάσει 5 φορές από εκείνη την μέρα.
Στεναχωριεμαι που την βλέπω έτσι.
Δεν της άξιζε όλο αυτό.
Δεν μας άξιζε όλο αυτό.
-oliaaaa
ESTÁS LEYENDO
Too Much Trouble 2
Novela Juvenil"ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΏ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ" μου φωνάζει καθώς πιάνει ένα βάζο και το ρίχνει στο πάτωμα. Χιλιάδες γυαλιά εκτοξεύονται στο πάτωμα ενώ μερικά στα πόδια μου. "Άσε με να σου εξηγήσω..."ψιθυρίζω και πάω να τον ακουμπήσω στο μπράτσο αλλά με σπρώχνε...
