Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 65

Ακόμα απορώ γιατί χτες με προσέγγισε χτες ενώ είχε πει ότι δεν ήθελε να με ξαναδεί.

Οσο περνάει ο καιρός τόσο αρχίζω εγώ να μη θέλω να τον βλέπω.
Έχει κάνει τις επιλογές του ακόμα και αν με πληγωσαν.

Ξέρεις κάτι; Ίσως είναι καλύτερα που είμαστε χώρια.
Θα τον αγαπάω και θα τον εκτιμώ πάντα ως άνθρωπο αλλά ως εκεί.

Ο καθένας θα προχωρήσει την ζωή του.
Θα είναι δύσκολο, τουλάχιστον για μένα γιατί πραγματικά ένιωθα ότι είχα βρει τον άνθρωπο μου.

Λάθος συναγερμός λοιπόν...

"Απλά καντον να ζηλέψει. Το ίδιο έκανε και αυτός. Ξαδέρφη του είναι η κοπέλα"

Η Ξένια από χτες μου λέει αυτό το πράγμα.
Σα να έχει κολλήσει η κασέτα ένα πράγμα.

"Δεν ξέρω, μπορεί να μην αξίζει καν τον κόπο" της λέω κάπως απογοητευμένη και αλλάζω κανάλι στην τηλεόραση.

"Ο Άγγελος που τον ξέρει από μωρό, είπε πως αυτά που κάνει δείχνουν ότι ενδιαφέρεται"

"Δεν έκανε και τίποτα ιδιαίτερο. Απλά με βοήθησε χτες με την κρίση πανικού"

"Τις τελευταίες μέρες ρωτάει συχνά τον Άγγελο για σένα. Ξέρεις αν είσαι καλά, αν έχεις βρει κάποιον άλλον...τετοια" μου εξηγεί και την κοιτώ με σηκωμένο φρύδι.

Τολμάει να τα ρωτάει όλα αυτά μετά από ότι μου είπε;

" Ώστε έτσι ε; Την επόμενη φορά που θα ρωτήσει και θα είσαι και εσύ μπροστά να του πεις πως δεν είμαι πλέον διαθέσιμη, πως έχω βρει κάποιον άλλον"

"Βρε εσένα σε πονάει ακόμα το δοντάκι σου για εκείνον αλλά τέλος πάντων" μου λέει χασκογελωντας αλλά κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε.

"Δεν καταλαβαίνω τι λες. Δεν μου πονάει κανένα δόντι, για κανέναν"της λέω όσο πιο πειστικά μπορούσα.

"Καλά, ό,τι πεις. Λοιπόν, εγώ φεύγω γιατί με περιμένει το μωρό μου να πάμε για φαγητό. Θα τα πούμε το βράδυ" μου λέει παίρνοντας την τσάντα της από την πολυθρόνα.

Μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και χαμογελαω.

" Οκευ, καλά να περάσετε" της φωνάζω για να με ακούσει ως την πόρτα.

"Αα γειά σου Πάνο"

Με το που ακούω το όνομα του, πετάω τη σοκολάτα που κρατούσα πάνω στο τραπέζι. Το ίδιο και την οικογενειακή σακούλα με τα πατατάκια.

Τώρα βρήκε να έρθει;
Τώρα που είμαι σαν γύφτος;

"Εε είναι εδώ ο Νίκος;" τον ακούω να την ρωτάει αλλά προσπαθώ να το παίξω αδιάφορη και επικεντρώνομαι στην τηλεόραση.

"Δεν ξέρω, ρώτα την Δανάη που είναι μέσα"

Αμα δεν της βγάλω τρίχα τρίχα το μαλλί, θαύμα θα είναι.

Ακουω την πόρτα να κλείνει και βήματα να με πλησιάζουν. Το άρωμα του εισέρχεται στα ρουθούνια μου και κλείνω για λίγο τα μάτια μου.

"Ο αδερφός σου είναι εδώ;"

"Εε όχι, έχει πάει κάπου με την Ελπίδα. Θα γυρίσει όπου να ναι" του λέω γρήγορα χωρίς να τον κοιτάξω.

"Δεν πειράζει. Θα τον περιμένω, δεν βιάζομαι" μου λέει και κάθεται στην πολυθρόνα απέναντι.

Πειράζει εμένα όμως.
Δεν είσαι και η πιο ευχάριστη παρέα.

"Όχι δεν χρειάζεται. Αν έρθει θα του πω να σε πάρει τηλέφωνο" του λέω παίζοντας το αδιάφορη.

"Είπα θα κάτσω!"αναφωνεί με έντονο ύφος και σηκώνω το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω.

"Που να ήταν και δικό σου το σπίτι" τον ειρωνεύομαι και τρώω λίγη σοκολάτα.

"Ίσως έχω και έναν άλλο λόγο για να κατσω"μου λέει με ένα αλαζονικό χαμόγελο αλλά μην ανησυχείς Πανούλη.

Θα στο κόψω εγώ αυτό το χαμόγελο.

"Δεν βλέπω κάποιον άλλον εδώ πέρα που μπορείς να ασχοληθείς. Ακόμα και ο μπέμπης έχει πάει βόλτα" συνεχίζω να τον ειρωνεύομαι και τότε παρατηρώ πως πλέον το χέρι του δεν είναι σε νάρθηκα.

Αντε σιδερένιος.

"Και γιατί να μην ασχοληθώ μαζί σου; Να μιλήσουμε"

Εδώ γελάμε.
Δεν έχουμε τίποτα να πούμε εμείς οι δύο.

"Δεν νομίζω να έχουμε κάτι να πούμε. Άλλωστε αυτά που ήθελες να μου τα πεις, τα είπες με έναν ιδιαίτερο τρόπο, πριν μια εβδομάδα"

-oliaaaa