Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 60

"Άστο Μάνο" του λέω και σηκώνομαι πάνω.

"Γιατί δεν τον αφήνεις να σε προστατέψει; Να σε υπερασπιστεί; Τι σκατά γκόμενος είναι;" με ρωτάει ειρωνικά και μόνο από το ύφος του ή καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια.

Τόση απαξίωση.

"Επειδή αυτό...ειναι μεταξύ εμένα και εσένα. Δεν θα μπλέξουν και άλλοι επειδή εσύ είσαι μαλάκας!"φωνάζω και εκείνη την ώρα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αγριεύουν.

"Πρόσεχε πως μιλάς" φτύνει τις λέξεις σε απόσταση αναπνοής από εμένα καθώς με αρπάζει από το μπράτσο.

Αουτς.

"Άστη τώρα! Την πονάς"του λέει ο Μάνος τραβώντας τον μακριά από εμένα και τους κοιτάω με θολωμενα μάτια.

"Θα στα φορέσει και εσένα. Να προσέχεις. Για όλα είναι ικανή" ξεστομίζει και μένω άναυδη.

Γιατί μου μιλάει έτσι;

"Μα το θεό, δεν το έχω σε τίποτα να σου σπάσω και το άλλο" αναφωνεί νευριασμενος ο Μάνος αλλά τον κρατάω από το χέρι.

"Δεν αξίζει" ψιθυρίζω σκουπιζοντας τα μάτια μου και τον τραβάω να φύγουμε αλλά εκείνος κάθεται εκεί. "Πάμε σε παρακαλώ"

"Έλα ρε πούστη, έλα να δούμε τι θα κάνεις"

Ο Μάνος τότε νευριασμένος σηκώνει την μπουνιά του αλλά η φωνή του Άγγελου τον σταματάει.

" Εεε ρε μαλάκες, ηρεμήστε!" φωνάζει απομακρυνοντας τον κολλητό μου. Ο τελευταίος, τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου και μου δίνει ένα φιλί στο μέτωπο.

"Στο φίλο σου πες το.Έτοιμος για καβγά ήρθε"

"Θα τις φας μαλάκα" φωνάζει ο Πάνος και πάει να του ορμιξει αλλά τον κρατάει ο Αγγελος.

"Είσαι καλά;" με ρωτάει η Ξένια όμως γνέφω αρνητικά.

"Θέλω να πάω σπίτι" ψιθυρίζω κλαίγοντας και με κοιτάει λυπημένη.

"Εσένα σου είχα πει κάτι! Σου είχα πει ότι δεν θέλω να σε ξαναδώ. Να μην τολμήσεις να βρεθείς μπροστά μου. Και έρχεσαι και μου δείχνεις και τον γκόμενο." απευθύνεται σε εμένα αυτή τη φορά εξαγριωμένος θα έλεγα και σηκώνω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω.

"Είσαι τόσο ανόητος. Αν μου άφηνες την επιλογή να σου εξηγήσω, πίστεψέ με θα αισθανόσουν πολύ αξιολύπητος"του λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ για να μην λυγισω ξανά.

"Εσύ είσαι η αξιολύπητη της υπόθεσης Δανάη. Εσύ και μόνο εσύ! Έλα πες μου, σε πήδηξε κιόλας; Θες να μας συγκρίνεις μήπως; Ποιος το κάνει πιο καλά;"

Αυτό ήταν πολύ.
Αυτό ξεπέρασε τα όρια.

Με γρήγορα βήματα τον πλησιάζω και του δίνω ένα δυνατό χαστούκι. Ο θόρυβος από αυτή την επαφή ακούστηκε και το κεφάλι του γύρισε προς τα πλάγια.

"Σε σιχαινομαι"ψιθυριζω κοιτώντας τον στα μάτια.

Εκείνα τα μάτια που ερωτευτηκα και τώρα το μόνο που βλέπω μέσα τους είναι απέχθεια.

Απέχθεια στο πρόσωπο μου.

"Μάντεψε. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία" χαμογελάει ειρωνικά καθώς τρίβει το μάγουλο του.

"Πάμε μέσα μαλάκα, αρκετά είπες. Τελείωνε" του λέει ο Άγγελος σπρώχνοντας τον προς το εσωτερικό της καφετεριας.

Ο Μάνος έρχεται προς το μέρος μου και με βάζει στην αγκαλιά του. Εκεί ξεσπάω. Ξεσπάω σε κλάματα.

"Μη κλαις κοριτσάκι μου" μου λέει η Ξένια χαιδευοντας την πλάτη μου.

Αυτός δεν ήταν ο Πάνος που ξέρω.

"Γιατί δεν του λες την αλήθεια;"

"Γιατί δεν θα με πιστέψει. Είναι απλό. Δεν μου έχει εμπιστοσύνη και αυτό φάνηκε. Έτσι και αλλιώς μετά από όλα αυτά που ειπώθηκαν δεν νομίζω να αξίζει εξηγήσεις."απαντάω ρουφώντας την μύτη μου.

"Αμαρτία να είστε έτσι. Αγαπιόσασταν"λεει ο Μάνος ενώ έχουμε απομακρυνθεί λίγο από το μαγαζί.

"Δεν έχει νόημα πλέον. Αυτή η αγάπη τελείωσε"

Μακάρι ότι έλεγα να το πίστευα κιόλας.
Όλα θα ήταν καλύτερα.

-oliaaaa