Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 41

"Έλα, θα μου κρατάς πολύ ώρα ακόμα μούτρα;" την ρωτάω γλυκά μπας και την καλό πιάσω.

"Όσο χρειαστεί. Δεν πιστεύω πως τα έχετε 5 μήνες τώρα και εμένα δεν μου έχεις πει τίποτα!" αναφωνεί με παράπονο στην φωνή της.

"Σου εξήγησα χίλιες φορές τον λόγο που το κάναμε"δικαιολογώ τον εαυτό μου στα γρήγορα.

"Μα εσείς μόνο που δεν είχατε σκοτωθεί στις αρχές. Δεν αντέχατε ο ένας τον άλλον"

" Γιαυτό ακριβώς ρε Ξένια. Επειδή μαλωναμε όλη την ώρα, θέλαμε πρώτα να δούμε αν μπορούμε να συνυρπαξουμε μαζι"της εξηγώ ήρεμα και δείχνει να υποκύπτει.

Αντε.
Μεγάλη πρόοδος.
Και δεν χρησιμοποίησα καν το κέρασμα βαφλας.

"Φαντάσου να μαλωναμε κάθε τρεις και λίγο ενώ τα είχαμε και να ανακατευαμε εσάς. Θα γινομασταν μπίλιες όλοι" συνεχίζω παίζοντας το τελευταίο μου χαρτί.

Καλά όχι ότι τώρα δεν μαλώνουμε με τον βλακα
Αλλά να...καπου στα μισά καταλήγουμε στο κρεβάτι.

Έτσι ολοκληρωνουμε τον καβγά μας.

" Χμμ, καλά ίσως λέω ίσως να έχεις ένα δίκιο "παραδέχεται μετά από λίγα λεπτά και σηκώνω το κεφάλι μου ελαφρώς προς τα πάνω για να ευχαριστήσω τον Θεό.

Τώρα το μόνο που μένει είναι να κάνω επίσημη ανακοίνωση στον μπαμπά.

Το βράδυ καλύτερα. Την ώρα που θα είναι έτοιμος να κοιμηθεί.

[...]

"Μπαμπά μου" αναφωνώ σφιγγοντας το χέρι του Πάνου. Εκείνος ξεροκαταπινει και τον κοιτάει.

Αχου το μωρέ, φοβάται.
Τι χέστη που βρήκα!

"Μμμ" μουγκριζει ελαφρώς και κλείνει το κινητό του.

"Ήρθε η ώρα να σου πούμε κάτι. Πάνο πες" τον σκουνταω στα πλευρά αλλά με κοιτάει φοβισμένος.

"Εεεε, ααα, κοιτάξτε εμείς, πφφφ"

Ααα δεν είναι για να το πει ποτέ αυτός.

"Τέλος πάντων, έχουμε σχέση...Εδώ και 5 μήνες" του λέω περήφανη αλλά μας κοιτάει έναν έναν.

Εγκεφαλικό;
Κοκκάλωσε;
Πετρωσε;
Αυτό ήταν;

Πάει τον χάσαμε;

"Ρε μπαγάσα το κέρδισες το στοίχημα;"ρωτάει ενθουσιασμενος τον Νίκο που κάθεται στον απέναντι καναπέ.

Έλα μου;

"Ναι, δώσε μου και εσύ αυτά που έβαλες."του απαντάει αλαζονικό τεντωνωντας το χέρι του προς το μέρος του μπαμπά.

Εκείνος βγάζει ένα 50αρικο από την κωλοτσεπη και του το δίνει.

"Μισό, μισό τι γίνεται εδώ;" ρωτάω μπερδεμένη.

"Αμα περιμέναμε από εσένα να μας το πεις αγάπη μου, προκόψαμε. Το καταλάβαμε από μόνοι μας" εξηγεί ο κύριος Αλεξ και ακούω τον Πάνο να χασκογελάει.

Θα φας παντόφλα κανόνισε.

"Μαρεσει που κρυβομασταν κιόλας"του ψιθυρίζω όσο εκείνος περνάει το χέρι του γύρω από τον ώμο μου και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

" Η αλήθεια είναι ότι είχα υπολογίσει μαζί με τον Βασίλη στον 8ο μήνα. Καλώς ή κακώς έχεις πάρει το πείσμα της μάνας σου και ήταν ένα αρκετά δύσκολο στοίχημα"

Εβγαλαν λεφτά από την σχέση μας.
Τουλάχιστον τραγικό.

Θα τους δείρω αργότερα. Τώρα είμαι λιγάκι κουρασμένη.

"Κύριε Αλεξ, είχατε προτείνει στην Δανάη αν θέλει να μείνει μόνη της...και εμείς...εμείς σκεφτήκαμε να έρθει να μείνει στο διαμέρισμα που νοικιάζω. Να είμαστε μαζί"

Καλέ μίλησε.
ΚΑΛΈ ΑΥΤΌ ΜΊΛΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΠΑΜΠΆ ΜΟΥ.
ΣΕ ΠΟΙΟΝ; ΣΤΟΝ ΑΛΕΞ.

"Το καλό που σου θέλω να την προσέχεις. Την ημέρα που θα έρθει με δακρυσμένα μάτια να ξέρεις πως θα είναι και η τελευταία που θα δεις το φως του ήλιου. Έγινα κατανοητός;"τον ρωτάει ήρεμα και με ένα πλατύ χαμόγελο.

Μπαμπά, μη του μιλάς έτσι.
Φοβάται περισσότερο.

"Μ-μάλιστα"λεει προσπαθώντας να μη φανεί τόσο αμήχανος. Χαϊδεύω το μπράτσο του και χαμογελάω.

Κοτούλα μου εσύ.

-oliaaaa