Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 76

Πλευρά Ελπίδας.

Ωραία, ο Νίκος θα έρθει στις 9 οπότε προλαβαίνω να κάνω ένα μπάνιο. Βγάζω τα ρούχα που είχα σκοπο να βάλω από την ντουλάπα, τα αφήνω πάνω στο κρεβάτι και παίρνω καθαρά εσώρουχα.

Ο ήχος μηνύματος από το κινητό μου ακούγεται και προχωράω προς το κομοδίνο που το είχα βάλει να φορτίσει.

Από Κώστας:

Θέλω να συναντηθούμε για τελευταία φορά και μετά θα σε αφήσω ήσυχη. Σε δέκα λεπτά θα σε περιμένω λίγο πιο κάτω από το σπίτι σου.

Ξεφυσάω και πετάω με δύναμη το κινητό στο κρεβάτι. Τραβάω τα μαλλιά μου προς τα πίσω και κλείνω για λίγο τα μάτια μου.

Τι θα κάνω γαμώτο;

Παίρνω μια βαθιά ανάσα καθώς κοιτάζω έξω από το παράθυρο.
Θα...θα πάω.

Θα πάω για να σταματήσει να με ενοχλεί και να μην καταστρέψει την σχέση μου με τον Νίκο.

Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να τον χάσω.

Φοράω ένα φούτερ που κρεμόταν στην κρεμάστρα και γρήγορα τα παπούτσια μου.

Φτάνω έως την εξώπορτα και αφού βεβαιωθώ ότι οι γονείς μου με την Ξένια δεν έχουν γυρίσει ακόμα, βγαίνω έξω από το διαμέρισμα.

Θα κάνω τα πάντα για να αφήσει εμένα και τον Νίκο ήσυχους.

Κατεβαίνω άτσαλα τις σκάλες και μόλις φτάνω στην εισοδο, ανοίγω την κεντρική πόρτα. Στέκομαι για λίγο και κοιτάω δεξιά-αριστερά.

Διασχίζω το πεζοδρόμιο σιγά σιγά μέχρι που τον βλέπω να περιμένει στηριγμένος σε να γεμάτο γκράφιτι τοίχο.

"Ήμουν σίγουρος ότι θα έρθεις" αναφωνεί μόλις με βλέπει και ρολλάρω τα μάτια μου.

"Ήρθα για να αφήσεις εμένα και τον Νίκο ήσυχους."του λέω κοφτά αλλά χασκογελάει.

Το μόνο που θέλω είναι να τελειώσει όλο αυτό.

"Αχ, μωρό μου. Τόσο ψαράκι;" με ρωτάει με ένα αλαζονικό χαμόγελο και τον κοιτάω μπερδεμένη.

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Είπες να συναντηθούμε. Ωραία συναντηθήκαμε, τι θες τώρα;" τον ρωτάω βιαστικά και φανερά αγχωμένη.

Χωρίς να πει κάτι, με πιάνει απο το χέρι και με σέρνει μέσα στο στενό.

"Τι κάνεις; Άσε με!" φωνάζω με την καρδιά μου να χτυπά δυνατά αλλά μου κλείνει το στόμα.

"Δεν έπρεπε να πιστεύεις τόσο εύκολα αυτά που σου λέω μωρό μου" ψιθυρίζει και η ανάσα του μυρίζει αλκοόλ.

"ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ" φωνάζω ενώ δάκρυα μαζεύονται στις άκρες των ματιών μου.

"Τρελός για σένα!" αναστενάζει κολλώντας το σώμα του πάνω στο δικό μου και βάζει το γόνατο ανάμεσα στα πόδια μου.

"Άσε με γαμώτο. Είσαι για δέσιμο. ΘΈΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ" ουρλιαζω αλλά το χέρι του χτυπάει με δύναμη το πρόσωπο μου.

Δάκρυα ξεκινούν να τρέχουν στα μάγουλα μου.

"Αν δεν σκάσεις θα σε κάνω να πονέσεις περισσότερο" γρυλλίζει σφιγγοντας με πάνω του και βγάζω ένα πνιχτό επιφώνημα πόνου.

"Μάντεψε ποιος θα σε κάνει να μη ξαναπερπατήσεις γιατί θα σου σπάσει τα πόδια" ακούω μια γνωστή φωνή και χαλαρώνω κάπως.

"Φώναξες και ενισχύσεις εε; Θα μας σώσει ο γκόμενος;"

Πριν προλάβω να αντιδράσω ή τέλος πάντων να κάνω κάτι, ο Νίκος έχει αρχίσει να τον χτυπάει.

" Πάμε να φύγουμε, σε παρακαλώ"του λέω ενώ τον τραβάω από το μπράτσο.

"Αν την ξαναενοχλήσεις θα σε θάψω! Μ'ΑΚΟΥΣ; ΘΑ ΣΕ ΘΆΨΩ!"ουρλιάζει φτυνοντας τον στο πρόσωπο.

"Ελα" ψιθυρίζω σκουπίζοντας τα μάτια μου.

"Ελπίδα μα το θεό αυτό δεν είναι απλά μια εμμονή. Ο ΤΥΠΟΣ ΠΉΓΕ ΝΑ ΣΕ ΒΙΆΣΕΙ"αναφωνεί καθώς προχωράμε βιαστικά προς κάτι παγκάκια πιο πέρα.

"Μη φωνάζεις"χαμηλώνω τον τόνο της φωνής μου και τον κοιτάζω στα μάτια.

" Συγγνώμη, συγγνώμη έχεις δίκιο. Είσαι καλά; Πρόλαβε να κάνει κάτι;"ρωτάει αναστατωμένος και πιάνει το πρόσωπο μου με τα χέρια του.

Όταν ακουμπάει το μάγουλο που με χτύπησε ο Κώστας, κάνω έναν μορφασμό πόνου και στενεύει τα μάτια του.

"Τον πούστη" ψιθυρίζει κλείνοντας με στην αγκαλιά του.

" Μου είπε ότι αν βρισκόμασταν...θα...θα σταματούσε όλο αυτό. Δεν...δεν ήθελα να μας ενοχλεί άλλο"

"Ποιος είναι αυτός ρε μωρό μου;"

"Είναι ο γιος της διευθύντριας. Έρχεται συχνά στο σχολείο. Είναι 19. Όταν τον γνώρισα δεν ήξερα πως θα ήταν έτσι. Σου ορκίζομαι πως δεν ήξερα "του απαντάω μέσα στους λυγμούς μου και στην προσπάθεια μου να πάρω ανάσα.

"Σςςς ησύχασε τώρα. Εγώ είμαι εδώ και κάνεις δεν θα σε πειράξει. Ηρέμησε, σαγαπάω"

-oliaaaa