Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Querencia; Dünyada en güvenli hissettiğin yerin, evin, yuvan.
Emre fel, yar bensiz Kodaline, all ı want Nihat İlhan, sana ev diye bakmak
Okunmaya göre oy ve yorumlar çok düşük, arada epey fark var... Dilerim bu farkı bu bölümde sonlandırırsınız.
Keyifli okumalar sizin olsun Cüsale fedaileri.
🎈
Bana aç kalbini, Geniş kalbini, Söz incitmem, alsın içine, dokunsun mihracıma. Ağır biliyorum, çok ağır... Yaralara izler düştü, ben pişmanım.
Pişmanım, ağrıların bedeli.
Üç gün sonra...
Kırılıyordu.
Kemikler, duvarlar, kapılar, kalpler.
Nefesimden akan yangın vardı. Bir akar suyu aratmayan alev yangını. Önünü kesmek mümkün değildi.
Dayanamıyordum.
Ölümün kıyısında bekliyor, çare diliyordum. Kolumdan aşağı kadar kanlar süzülüyordu. O kan yüzümde de vardı, beyazlık yoktu artık, olmuyordu. Olması mümkün bile değildi.
Durmadan düşen yaşlarım hâlâ devam ediyordu.
Üç gün olmuştu. Üç gündür yaşlarım akıyordu.
Sessizliğime bir izdi, bir yaşantı. Yardım ediyordu bana, yaşlarım benim acıma yardım ediyordu.
İnsanın acısı başka nasıl gözükürdü ki, başka nasıl anlatırdı acısını. Ağlardı, sadece ağlardı, durmadan ağlar, gösterirdi acıyı. Dermanım yoktu, tükenmek üzere olan o derman son ana yetişiyordu artık.
Beklemek ölümün figanından daha kötüydü. Ve ben bekliyordum, aldığım o kötü haberin ardından sadece bekliyordum.
Menşah'ın görev için gittiği yerde çıkan haberler üç gündür resmi tüm kanallarda veriliyordu. Eve döndüğümüzden itibaren aynı sesler durmadan yankılanıyor, durmadan bize aktarılıyordu.
Haber alınamayan sayısız askerler...
Dizginlik yoktu, sakinlik yoktu. Sabır yoldan kendini çoktan çıkarmıştı. Üç gündür bir cehennemin ortasında yer alıyordum. O cehennemin alevi gözlerimin içinden fışkırırken bana merhamet gösteren kişi sayısı da tükeniyordu.
