Küçük Bir Mesele

59-Hatıra

🌬

"On bir saat oldu. Hâlâ aramadı."

Düşüncelerimin bataklığına batmamı engelleyen Tuğberk'in sesiyle alnımı camdan çekerek ona doğru döndüm. Altımızda akan yolun yüzeyini inceleyen ela gözleri durgundu. Aslında durgun olmaları ağlamalarından daha iyi bir seçenekti. Tuğberk'in ağlamasına dayanamıyordum. Onu ağlarken görünce içim parçalanıyordu ve kendisi yaklaşık iki saat önceye kadar hüngür hüngür ağlıyordu. "Ulan nerede hata yaptım? Ben anlamıyorum ki."

"Kanka," diye fısıldadı Rezan direksiyonu sıkıca kavrarken. "Yapma, Allah aşkına. Yeter."

"Aramayacak?" dedi sorar gibi. "Jülide beni aramayacak, değil mi?" Elindeki telefonu sıkıca tutarken çenesi yer yer titremeye başlamıştı. Ağlamamak için kendini tuttuğunu fark etmiştim. Yolu süzen gözleri arada bir telefona kayıyor, Jülide'den mesaj ya da bir arama gelmiş mi diye bakıyordu. Kendi fikirlerimi tam şu anda sesli söylemek istemesemde... Onun toparlanması için buna mecburdum.

"Aramayacak." Sesim buz gibiydi. "Jülide seni aramayacak."

Bana cevap vermedi. Ön yolcu koltuğunda huysuzca kıpırdanmak dışında hiçbir tepki vermemişti. Direksiyonun başında olan Rezan arkada oturan bana dikiz aynasından uyarıcı bir bakış attıktan sonra gözlerini yola geri çevirdiğinde birkaç dakika kimseden ses çıkmamıştı. Sanırım kontrolü ele almak için güzel bir andı.

"Görkem'de beni aramadı. Demek ki aramak istemiyor." diye mırıldandım. Kendi derdimi anlatma amacım Tuğberk'in kendini batırdığı love işlerinde yalnız hissetmemesini sağlamaktı. Sonuçta bende love işlerimi batırmıştım. "Tamam belki biz ayrılmadık ama bizim durumumuz ayrılıktan daha kötü. Görkem ilişkimize aralık kapı bıraktı mı? Bırakmadı mı? Bilmiyorum. Normalde tartışıp başka yerlere dağıldığımız ilk anda beni beş yüz kere arayan sevgilim şimdi suskun peri gibi. Bak, bilmem kaç saattir ortada yokum. Bir kez olsun aramadı. Bırak aramayı! Mesaj bile atmadı. Ee ben ne yapayım?"

Tuğberk elini saçlarına daldırarak kafasını benden tarafa çevirdi. Göz göze gelirken "Onun amına koyayım." dedi sertçe. "Hadi Jülide'nin benden ayrılmak için geçerli bir nedeni vardı, her ne kadar ben bunu geçerli bir neden saymasamda abisine kafa atmam o esnada hiç uygun olmadı. Ama Görkem'in sana yaptığı ibnelikten başka bir şey değil. Tartışma çıkarmasının hiçbir geçerli nedeni yok!"

"Keşke bende Pelin'e kafa atsaydım." dedim içimdeki burukluğu yok saymaya çalışarak. "En azından Görkem ile yaşadığım tartışmanın bir nedeni olurdu. Aklımı sikeyim."

"He yav!" dedi bıkkın bir nefes veren Rezan. Gözlerini ana yoldan ayırmıyordu. Kara kaşları çatılmıştı.  "Velet kızkardeşi yüzünden Derino'ya demediğini bırakmamış. Şerefsizo! Ben kamptayken bilseydim sana dediklerini ve yaptıklarını gider döverdim onu."

Bulunduğum hüzünlü duruma rağmen cümlesi beni kıkırdatırken Rezan'ın gözleri dikiz aynasından bana kaydı. Benim kıkırdamam onu tebessüm ettirirken bizim bu halimize katılmayan Tuğberk torpidonun yüzeyine odaklanarak "Geçmişi çok çabuk unutuyorlar. Ben buna sinirleniyorum." diye tısladı. "Birlikte, ailelerimiz olmadan ne zorluklar atlattığımızı çok çabuk unutuyorlar. Şu an herkes ailesine tapar pozisyonda. Herkes ailesiyle mutlu, huzurlu, refah.... Kimsenin bizi umursadığı yok. Geçmişi çok çabuk unutuyorlar. Ailelerinden red yiyen insanlar geçmişte kimlerle mutlulardı? Bizlerle. Geçmiş bu kadar kolay unutulmamalı bence. Ne de olsa herkes geçmişine göre şekillenir. Bunların jöle kıvamında olması tam olarak bu yüzden. Şekillenemediler çünkü geçmişlerini unuttular."

Ne de olsa herkes geçmişine göre şekillenir.

Bu konudaki haklılığıyla birlikte kaybettiğim ciddiyetimi geri kazanarak "Doğru." dedim kuru bir sesle. "Ama bu konuda yapabileceğimiz hiçbir şey yok. Geçmişi unutmakta, geçmişi yok saymakta, geçmişi önemsememekte... Herkesin kendi kişisel kararıdır, Tuğberkom. İnsanların geçmişte yaşadıklarına nasıl tepki verdiklerini eleştirmemiz doğru olmaz. Şu anda bize yaptıklarına üzülsekte, ağlasakta, yıkılsakta... İşte sana bir gerçek. Her günün başlangıcında hayatımıza devam etmek zorundayız. Yani... Boş ver."