Küçük Bir Mesele

6-Hırs

🌊

Siyah sporcu atletimin üzerine, belimdeki sargı bezinin açılmamasına dikkat ederek kamuflaj desenli gömleğimi geçirdim. Gömleğin bana uzun gelen kollarını dirseklerime kadar kıvırdıktan sonra kafamı kaldırarak aynada kendime bakmaya başladım.

Otuz iki diş sırıtarak "Bu yakışıklı da kim?" diye sordum. "Aaa benmişim!"

Egomu yok sayarsak bence çok iyi bir insandım ama neyse. İyiliğim yerine sadece egomu görenler köşede ağlayabilirdi.

İkizim Seçkin'in köşede ağlaması dileğiyle!

Kamuflaj desenli gömleğime bakışlarımı geri çevirdiğimde yaka kısmında fark ettiğim boşlukla duraksadım. "Gömlekte bir şey eksik gibi sanki?" Yeşil gözlerim aynanın önünde duran bronza kaydı. "Aha!" dedim sevinçle ve onu elime alarak bir adım geriledim. "Bronş eksikti. Eksiklik tamamlandı."

Babaannemin hediye ettiği gümüş, kuşa benzeyen bronşu gömleğin yaka kısmına taktıktan sonra dizimin bir karış üstünde biten siyah eteğimi giydim. Altına da siyah ten gösteren çorap... Miu Miu'dan enişteme zorla aldırttığım siyah topuklu ayakkabılarıda ayağıma geçirip kendime bir ıslık çaldığımda inanıyordum ki etrafa 'Ben güçlü kızım' görüntüsünü vermek için hazırdım.

"Allahım çok mükemmelim ya! Kızım seni kim doğurdu? Şu güzelliğe bak! Maşallah." Düz, ensemin bir karış altında biten sarı saçlarımıda hızlıca tarayıp annemden çaldığım koyu kırmızı ruju bir kez dudaklarımda dolandırdım ve aynadaki görüntüme baktım.

"Depresyondan çıkınca taş gibi bir karı olarak alemlere geri döndüm ha!" Gülümsedim. "Maşallah bana! Tü tü! Kem gözlerin gözü çıksın! İnşallah!" Kendime olan övgülerimi sonlandırıp ruju aynanın önüne bıraktım. Saçlarımı elimle son defa düzelterek odamdan çıktığımda yaşadığım onca şeye rağmen mutlu hissediyordum. Ah, bu mutluluğumu tek bir şeye borçluydum.

Seçkin'e falan dermişim... Seri random asdfgjkl.

Tamam tamam. Dalga geçmeyerek pat diye söylüyorum o zaman. Bu üstümdeki mutluluk... Dün peste Görkem'i 5-1 yenmemden kaynaklanıyordu. Üst üste iki kere aynı skorla yenmemden hatta!

Öyle ki... Elde ettiğim skor beni bitmek tükenmek bilmeyen depresyonumdan çıkarmış, onu da depresyona sokmuştu! Çocuk onu yenmemi
-yendikten sonraki hakaretlerimide- kaldıramamış olacak ki, iki saat boyunca beni yastıkla boğmaya çalışmıştı. Tabii sadece çalışmıştı, başaramayacağını anladığında da yatağına oturarak bir saat boyunca duvara odaklanıp düşünmeye başlamıştı.

Bende bu haline üzülerek onu girdiği kısa dönemli depresyondan kendi yöntemlerimle çıkarmaya çalışmıştım. Böyle böyle derkende resmen bir geceyi onunla birlikte geçirmiş, eniştemi falan unutmuş... Taaa sabahın dokuzunda eve gelmiştim.

Ev halkı tarafından sabahın dokuzunda gelmem ilk başta oldukça yadırgansada onları hamakta uyuyakaldığıma ikna ederek -üstümün dağılmışlığından dolayı hemencicik inanmışlardı- odama çıkmıştım. Sonuç olarak, eğlenceli bir gecenin ardından... Hem depresyonumu atlatmış, hem kaybettiğim eski neşemi geri kazanmış, hem oyunu kazanmanın verdiği yetkiyle belime krem sürdürtmüş, hemde Görkem gibi bir çatlağı geçici(?) olarak hayatıma sokmuştum.

Anlayacağınız gibi, şimdilik her şey güzel gitmeye başlamıştı. Bende bu şimdilik her şey güzel gidiyor değerlendirmesini benimseyerek bugün kampüse gitmeye ve derslerime uzun bir aradan sonra girmeye karar vermiştim.