Babam yerinden kalkıp yanıma doğru yavaşça yürümüştü.Başımın üstüne bir öpücük kondurup " Hadi yat dinlen yarın erken kalkacaksın. Kendini bu kadar üzme." diye fısıldadığında gözlerim tekrar dolmuştu. Ayağı kalkıp babama sıkıca sarıldım.Ağlamazsam rahatlayamayacaktım.
"Canım çok yanıyor baba." içimi çeke çeke ağlarken babam sırtımı sıvazlıyordu.
"Sen öyle ağlayınca benimde canım acıyor ama..." babamın sesi de kötü geliyordu.
"Bu duyguyu bastıramıyorum. Bazen nefes alamayacakmış gibi hissediyorum."Hıçkırıklarım artarken babama daha sıkı sarılmıştım.
"Duru'm ağlama böyle..." babam bana yalvarıyordu sanki. Boğazımdaki o acı hissi bastıramıyordum. Ağlama hissimi bastırmaya çalıştıkça boğuluyordum. Gözlerimde su kalmayana kadar ağlamıştım. Üzüldüğünde insan ağlamalıydı. Ağlamak en iyi sakinleştiriciydi.
"Bazen keşke şu kulaklarım senin şu ağlamanı duymasaydı diyorum. Bazen eski halime dönmek istiyorum sizi böyle görünce." babamı sesi çok berbat çıkmıştı.Onu bile üzmüştüm. Ondan hemen ayrılıp başımı iki yana salladım ve ellerimi onun kulaklarına doğru getirdim.
"Hayır baba. Ben senin şu an benim anlattığım her şeyi duymanı istiyorum. Sakın böyle bir şey isteme. Ben sadece bugün biraz kötü oldum. Ağlamak istemiyorum ama..." yine gözlerim dolmaya başladığında babamında gözleri dolmaya başlamıştı.Elini benim yanağıma koyup "Sen neden büyüdükçe annene benzedin ben anlamıyorum ki. Biraz bana benzeseydin ne olurdu?" benim yanağımı okşarken hüzünle gülümsemişti.
"Ah sizin şu seviş tarzınız. Hadi yatağa!" babamın tatlı ses tonu beni biraz olsun rahatlatmıştı. Başımı onaylarcasına sallamıştım. Bir şey çalışmayacaktım.
-&-
"Anamnezini al hastanın." İbrahim doktor gerçekten çok sert bir insandı. Diğer stajyer doktorlar arkamda beni beklerken benimde gözüm hastaya kaymıştı. Hastanın hastalığını teşhis etmek için ona sorular sormaya başlamıştım. Elimdeki belgeye bakıp hastanın yaşını cinsiyetini boy kilo gibi bilgilerini kontrol ederken bir yandan daha önce geçirdiği hastalıkları şu an nasıl hissettiğini soruyordum.İbrahim hoca da yanımda bana bir sürü soru sorarken iyice gerilmiştim.
" Bu şikayetler ne zaman başladı Ahmet amca?" hastaya biraz içten davranmak istemiştim.
"Bir hafta on gün oldu güzel kızım." Ahmet amcanın konuşacak hali yoktu.
" Kusarken ağzınızdan hiç kan çıktı mı? " soru sorarken bakışları üzerimde hissetmek gerçekten rahatsızlık vericiydi.Ahmet amcanın iç kanaması olabilirdi. Sözlümüz bitene kadar soğuk terler dökmüştüm. Hocalar bana çok fazla soru sorup beni diğerlerinden daha fazla sıkıştırıyordu.Sözlümüz bittiğinde hemen lavaboya gidip elimi yüzümü yıkamak istemiştim.Dünkü sersemliğim hala geçmemişti. İşle özel hayatı ayrı tutmak gerçekten zor oluyordu. Özel hayatında yaşadığın şeyler hayatının diğer bölümlerini de etkiliyordu.
Yüzümü güzelce yıkayıp lavabodan çıktığımda gruplaşmış stajyer doktorları görmüştüm.Bu aralar hocalar beni sevdiği için diğerleri bana soğuk davranmaya başlamıştı. Bunu hemen hissedebiliyordum.Onları umursamadan saçlarımı açıp tekrar güzelce toplamaya başlamıştım.
"Geçmiş olsun." yanımda bir ses duyduğumda irkilmişti. Bana kahve uzatan Aşkın'ı görünce gülümsedim. Burnuma doğru kahve bardağını tutarken biraz sersemliğim açılmıştı. Kahvenin o güzel kokusu beni rahatlatmıştı.
"Teşekkürler." Aşkın'ın elindeki kahveyi alıp bir yudum almıştım.
"Bu aralar çok popüler olmaya başladın. Bizim çocuklardan senin ismini duyuyorum. Sanırım fark edilmeden duramıyorsun. Bu kadar iyi olmanın sebebinin altında ne yatıyor?"o konuşuyordu ama ben dalgın dalgın önüme bakıyordum.Cebimden telefonu çıkarıp ekranına uzun uzun baktım.Ekran fotoğrafıma Tunahan ,ben ve Efecan'ın çekildiği fotoğrafı koymuştum. Fotoğrafın üst tarafında küçüklük fotoğrafımız vardı. Büyüyüncede aynı şekilde fotoğraf çekilip onları birleştirmiş ekran resmî yapmıştım.
