Leila
Tunahan bütün gün bilgisayarın başındaydı. Saatlerini hep burada geçiriyordu. Onun bu kadar Efecan'a düşkün olduğunu bilmiyordum. Neredeyse hiç uyumamıştı. Günlerdir kadının izini araştırıyor nasıl bir plan izleyeceği konusunda düşünüyordu. Onun dağınık saçlarına doğru baktım. Gözlerinin altı çökmüş esnerken ona uzun uzun baktım. Herkes Alper abilerde kalıyordu. Bütün villada herkese ayrı bir oda verilmişti.
Bu ailenin içinde olmak bir yandan aşırı keyifliydi. Birlikte hareket etmeleri hoşuma gidiyordu. Efecan uyanmış başında Duru bekliyor onun her istediğini yapıyordu. Çoğu kişi onun ölümünü bilmiyormuş gibi davranıyordu. Küçük bir hastalık olduğunu biliyormuş gibi davranıyorduk. Efecan kafaya takıp üzülmesin diye böyle bir karar almak zorunda kalmıştık. Burada kalmamızın sebebini de biraz hep beraber vakit geçirmek istediğimizi söylemiştik. Yalanlar ortadan kalktı derken yine yalanlarla devam ediyorduk.
İnsan gerçekten sevdiği zarar görmesin diye yalan söyleyebiliyordu.
" Efecan abi yürüyor artık değil mi?" Tunahan elleri klavyede hızla geziniyordu.
" Şu an bir şeyi yok gibi. Haplar kullanıyor. Duru iyi bakıyor ona. Keyfi yerine geldi biraz." Tunahan'la konuşurken gidip yanındaki sandalyeye oturmuştum. Onunla olan kavgamızı unutmuştum bile.
" Leila bu kadın her yıl belli zamanlarda kadın korumalar alıyormuş. Sanırım şu an Kore'ye geçecek. İzini buldum sayılır. Eğer yanlış kadını takip etmiyorsam." Tunahan'ın inanılmaz bir araştırma kabiliyeti vardı. Bunu ilk kez görüyordum. Her şeyin üzerine bu kadar düşseymiş çok daha farklı şeyler başarırmış gibi geliyordu. Asabi olabilirdi ama farklı bir çekiciliği vardı.
" Yani? Koruma sınavlarına mı girmeliyim sence?" aslında teklifi fena değildi.
" Silah falan kullanmayı ne bileyim dövüşebiliyor musun? Silah kullanmayı biliyorsun kardeşime çekmiştin pardon unuttum." Tunahan beni mi sinir etmeye çalışıyordu ya da öylesine mi söylemişti.
" Sen de sürekli benimle uğraştığının farkında mısın? Sence bizden bu ilişki olacak mı merak ediyorum. Neyse konumuz bu değil.Seninle sürekli kavga etmek istemiyorum Tunahan. Gerçekten bitirmek istiyorsan söyle. Beni sürekli kısıtlamaya çalışma. Bana güvenmediğini hissediyorum. Ben böyle şeylere gelemem. Ben Duru değilim." biraz ona çıkıştığımda sandalyesini düzeltip bana doğru dönmüştü. Sandalyelerimiz karşılıklı bakarken biz de birbirimizin gözlerinin içine sert bir şekilde bakıyorduk.
" Koruma sınavlarına girebilir misin? Bana bunu söyle? Yoksa Duru'ya soracağım. Yaş kriteri var. İkiniz uyuyorsunuz." Tunahan demin dediklerimi umursamamış gibi gözlerimin içine bakıyordu.
" Onu ben hallederim şimdi sen benim soruma cevap ver. O kolay iş." onun şu an benim sorduğum soruya cevap vermesini istiyordum.
" Bitiriyor muyuz?" merakla kaşlarım havaya kalkmıştı. Aslında biraz korkuyordum. Bitirmek falan istemiyordum. Ama gerçekten boğuluyordum. Cevap vermeden bilgisayarın başına döndüğünde sinirle ayağı kalkmıştım.
" Seninle uğraşamam Tunahan! Sen..." ben tam dönüp gidecekken bileğimden kavramıştı.
" Fazla iyisin. Rahatsın. Hoşuma gidiyor her şey. Anlıyor musun? Çok iyisin ve bu beni korkutuyor. Fazla iyisin Leila. Hem de fazla. Kendine özgüvenin fazla. Beni korkutuyorsun. Çok salakça gelecek belki ama bırakılmaktan korkuyorum ben seninleyken. Evet istemeyene güle güle diyecektim ama sen farklısın anlıyor musun? Garip bir çekimin var." Tunahan korkularını bana açarken şaşırmıştım.
" Ama seni sevdiğimi söyledim. Bana güvenmelisin." ona yalvarırcasına bakmıştım. Ellerini saçına sokmuştu. Onun Ece ile olan durumunu hala atlatamadığını hissediyordum.
