Leila Geçmiş-Zaman
"Sen! Sen bunu bana söylemedin." ellerim titriyordu onun belgelerini tutarken.Onun gizlediği bir şeyler olduğunu anlamıştım.Bu kadar saçma hareket etmesinin altında bir şeyler olduğunu biliyordum ama bunu hiç tahmin etmemiştim.
"Nasıl söyleyecektim? Leila kusura bakma ben ölüyorum mu diyecektim?" Efecan elindeki silahı atış yerine doğrulttu.Durukan amca Duru vurulduktan sonra Efecan'a Duru'yu göstermemeye başlamıştı.Gözlerim dolmuştu.
"Ama bunun bir tedavisi yok diyorlar.Bu daha önce hiç görülmemiş bir hastalık!Nasıl yani gerçekten sen ölecek misin?" gözlerimdeki biriken yaşlara karşı mücadele veriyordum.Gözyaşlarım akmasın diye başımı arkama doğru atıp onları içeriye geri sokmaya çalışmıştım.Sonra derin bir nefes aldım. Birisinin öleceğine bu kadar üzüleceğimi bilmiyordum.
Tekrar ona baktığımda karşısındaki hedef tahtasına bir kaç el ateş etmişti.Atışları çok iyiydi.Hedefi hiç şaşmıyordu.Onun kadar yetenekli birini daha önce hiç görmemiştim.Kurşunlar ve silahlar onun bir parçası gibiydi.Çünkü onlardan korkmuyordu.Zaten hayattan korkacağı tek şey belki ölüm olmalıydı ama onu bile kabul etmişti.
"İkimizin konuşmasını ses kaydı yaptım.Onu Duru'ya dinletip bizim ne planlar yaptığımızı, ona ne yalanlar söylediğimizi, onu vurduran kişi ben olduğumu kısacası her şeyi söyleyeceksin." Efecan beni her geçen gün daha çok şaşırtıyordu.Hem Duru'yu ne pahasına olursa olsun istediğini söylüyordu.Ama söyledikleri ve yaptıkları şimdi tutmuyordu.Belki ben yanlış düşünüyordum.Silahının şarjörünü tekrar doldurduğunda bir şeyi anlamıştım.
"Hayır!Sen onu kendinden uzaklaştırmak için beni kullandın aslında değil mi! Tüm bu yaptıkların aslında onu kendinden soğutmak içindi ama bir yandan ondan vazgeçemiyorsun!" inanamıyorum şimdi daha iyi anlıyordum.Bir insan başka türlü sevdiği bir insanı neden vurmak istesin ki?Bu çok saçmaydı. Efecan durup bana doğru vücudunu çevirmişti.
"Benden nefret etmesi gerekiyor Leila.Nefret ederse ben öldüğümde o kadar acı çekmez.Tamam onu çok seviyorum ve onunla evlenip bir aile kurmak istiyorum ama? Aması var anlıyor musun? Ona nasıl bir hayat vereceğim?Ona verebileceğim bir ömrüm bile yok.Evet bir kaç kere seni kullanıp onu kendimden uzaklaştırmaya çalıştım ama yapamadım.Evet sadece onunla biraz vakit geçirmek istedim.Kendime karşı koyamadım.Ama bunun tedbirini almak için sürekli oyun oynamak zorunda kaldım.Yani ona hissettiğim duygulara ben savaş açtım.Durukan amcaya değil anlıyor musun? Duygularımla savaşıyorum.Benim düşmanım Durukan amcadan daha büyük.Beni mahveden şey ona karşı hissettiğim o aşk.Leila ben nasıl tutuldum bu sevdaya bilmiyorum.Bok mu vardı bu kadar sevecek!" Efecan'ın sesi o kadar çaresiz ve cılız çıkmıştı ki titreyen elinden silah kayıp düşmüştü.Terler içinde kalmış alnındaki ter damlacıkları ben yorgunum artık diyordu.
"Neden ağlıyorsun?" Efecan şaşkın şaşkın bana bakarken gözyaşlarımı elimle hemen silmeye başladım.Ne salakça bir soruydu?Ölüyordu.Ölecekti.Yıllarım onunla geçmişti.Bir abi gibi olmuştu bana.Bir hoca gibi olmuştu.Bir çok şey öğretmişti.Şimdi onun yokluğunu düşününce ağlayasım geliyordu.
"Beni bu kadar sevdiğini bilmiyordum." o gülümsemeye çalışırken yere eğilip silahını yerden almıştı.
"Seni sevmiyorum! Sen yalancının tekisin! Ne zaman bunu söylemeyi düşünüyordun!Ben öğrenmeseydim ne olacaktı!" gerçekten benden bir şey saklayacağını düşünmemiştim.Böyle önemli bir konuyu herkesten saklamaya çalışması bir yandan mantıklıydı bir yandan yürek burkucu bir şeydi.
"Öğrenmeseydin böyle karşıma geçip ağlamayacaktın. Benim de moralimi bozmayacaktın.Düşünsene herkesin öğrendiğini.Herkes gözünün içine bakıyor.Sana acıyor.Öleceğini herkes biliyor falan. Hayır Leila. Bu sır bizim aramızda ölene kadar. Zaten çok zaman değil en fazla bir yıl daha. Bir yıl sonra bu hastalık tüm vücuduma yayılmış olacak." Efecan durumunu açıklarken silahını tişörtüyle temizliyordu.Keyifsiz yüz ifadesi beni içten içe parçalıyordu.
