Duru
Kendime geldiğimde Efecan'ın ameliyatının çoktan bitmiş olduğunu öğrenmiştim. Ameliyatını dedemin özel ameliyathanesinde Cole abiyle dedem birlikte yapmışlardı. Babamı polise şikayet etmesinler diye Efecan'ın ameliyatı gizli gerçekleşmişti. Alper abi, ben, Esra abla ve annem yoğun bakım odasında Efecan'ın uyanmasını bekliyorduk.Kimse bizi içeriye sokmuyordu. Alper abi ortalığı birbirine katmıştı.Gerçekten öfke krizi geçirmişti.Esra abla onu zar zor sakinleştirmişti. Babamın nerede olduğunu bilmiyordum ortalıkta yoktu. Ben ise ayılır ayılmaz buraya gelmiştim. Her şey iğrenç bir şaka gibiydi.Bu şakanın hemen bitmesini istiyordum.
Babamın bunu yaptığını düşündükçe ağlamamı bastıramıyordum. Halbuki Efecan'ı nasıl sevdiğini biliyordum. Ona nasıl değer verdiğini, ona nasıl gözü gibi baktığını biliyordum.Belki de ben hiçbir şey bilmiyordum.Ne kadar öfkelenirse öfkelensin onu böyle vurmamalıydı. Kurşun dediği şey oyuncak değildi.Bir insanı öldürebilecek kadar acımasız yola çıktığında önündeki her şeyi yok edebilecek bir şeydi.Öfkeyle kalkan gerçekten zararla oturuyormuş bunu deneyimlemiştim. Babamı asla affetmeyecektim.Son yaptığı şey bardaktaki suyu taşırmıştı.
Tunahan birden koşarak koridorun başından bize doğru gelirken onun yüzündeki o ifade beni tekrar ağlatmaya yetmişti.Yüreğimi parçalıyordu üzgün korku dolu yüzleri görmek.
" Efecan abiye ne oldu!" o öyle bir bağırmıştı ki bütün koridor onun acı dolu sesiyle dolup taşmıştı.Kimse cevap verememişti.Hızla dönüp benim gözlerimin içine bakarken gözyaşlarım yanaklarımdan hızlı hızlı aceleyle dökülmüştü.
Sonra koridorun sonundan koşup gelen Leila'yı görmüştüm. O da ellerini dizlerine koymuş soluk soluğa kalmış Tunahan'ın yanında durmuştu. Hepimize şaşkın şaşkın bakarken benimle göz göze gelince " Efecan?Nerede?" diye merakla sorunca bunun cevabını nasıl vereceğimi düşünmüştüm.Sadece ağlıyordum.Boğazımdaki o baskı beni durduruyordu. Ameliyat başarılı geçmişti ama onun için endişelenmeden bir dakika bile duramıyordum.
" Sakin olun çocuklar o iyi olacak." annem oturduğu yerden ayağı kalkmış onun ağlamaktan kızarmış gözleriyle gözlerim buluşmuştu. Herkes perişan bir haldeydi.
" Nasıl vurulmuş! Kim vurmuş! Korumaları yok muydu! Ne bokuna işe yarıyor bunlar!" Tunahan öyle bir kükremişti ki onun gözleri dolduğunda Leila'nın da gözlerinin dolduğunu görmüştüm. Leila ellerini saçlarına sokarken " Kahretsin!Bu olamaz! O vurulmamalıydı. " yüzü acıyla dolmuştu sanki. Bence de vurulmamalıydı ama vurulmuştu.Hem de bunu yapan en sevdiğim diğer adam yapmıştı.Benim her şeyim olan babam yapmıştı.
Koridordan tekrar ayak sesleri duyunca başımı o tarafa doğru çevirmiştim. Babam bu sefer koridorun başından bize doğru gelirken birden herkes sessizleşmişti. Saçları dağılmış gözlerinin altı çökmüş gömleğinin yakalarını doğru düzgün iliklememiş perişan bir haldeydi.Alper abi onu görür görmez birden fırlayıp babamın boğazına yapışmıştı.
" Seni geberteceğim Durukan! Seni geberteceğim! Nasıl onu vurusun piç herif! O senin de oğlun sayılır nasıl vurursun!" Alper abi babamın yüzüne bir yumruk attığında aklım gitmişti. Annem koşup onları ayırmaya çalışmıştı ama Alper abi annemi bir kenarıya ittirip babamı yumruklamaya devam etmişti.
" Babam mı vurdu?" Tunahan'ın ağzı açık kalmış öylece koridorun ortasında kavga eden babamla Alper abiye bakarken birden dışarıya Cole abi çıkmıştı.
" Çok gürültü yapıyorsunuz! Ameliyat başarılı geçti. Hastanın dinlenmesi gerekiyor!Kendinize gelin! " Cole abi herkesi uyarırken Alper abi bir anda durmuş elindeki kanlara bakmıştı. Sonra babamı ittirip Cole abiye kulak kesilmişti.Ben ise ne yapacağımı bilmeden olanları öylece izliyordum.Kalbim kırıktı.Duygularım bir deprem yaşamıştı.Enkaz gibiydim.
