-&-
" Hayırdır mutluluk aşısı mı verdiler sana? Kusura bakma ama salak salak sırıtıyorsun." Aşkın da bana sırıtarak bakıyordu. Sanırım mutluluk bulaşıcıydı. Dün Efecan'la güzel bir gün geçirmiştik. Onunla birlikte olmak inanılmaz bir güzel bir duyguydu. Beni eve bırakırken sohbet edip saçma sapan şeylere gülmüştük. Onun benimle vakit geçirirken hiçbir şeyi kafasına takmadan mutlu olması benim için her şeydi. Aşk dediğimiz şey göreceliydi. Huzur bulduğum ilk heyecanlarımı yaşadığım kişi oydu. Belki saatlerce onunla ilgili hayaller kurmaktı. Gülüşünü özlemekti belki.Sesini kulaklarında hissetmekti. Anlattıklarını düşünmekti. Onu düşündüğünü bilmekti. Aşkın belli bir tanımı yoktu. Kişiden kişiye değişen bazen kısa bazen sonsuza kadar sürebilen bir şey olabilirdi. Ama her insanın hayatında bir kere yaşaması gereken bir şeydi. Bu duygu dünyada varsa boş bir duygu değildi. İçini farklı bir şekilde dolduruyorduk.
Bir hastanın başında Aşkın'la ikimiz kontrolleri yaparken hastanın birden EGK cihazı ötmeye başlamıştı. Kalp atış çizgisi bir anda düz olmuştu. O an yüzümdeki bütün gülümseme uçmuş hastanın kalbi durmuştu. İlk kez başıma böyle bir şey geliyordu. Elim ayağım birbirine dolanmıştı. Sakinleşmek için derin bir nefes almıştım.
" Sakin Duru ben hallettim. Sakin ol." Aşkın beni sankinleştirmeye çalışırken gözlerimden yaş gelmeye başlamıştı. Bu hasta konusunda diğerleri uyarmıştım ama ben Stajyer doktorum diye kimse beni önemsememişti. Benim baktığım bir hastamdı. Onunla uzun vakit geçirmiştik. Ama şimdi o güler yüzlü adamın kalbi bir anda durmuştu. Duygusal olarak bir duraksama yaşamıştım. Kendimi normalde bu durumlarda sakin kalabilen bir insan olarak tanımlardım ama içimdeki bir ses onun öldüğünü söylüyordu.Yüreğimdeki sıkıntıyı bastıramamıştım. Her yer uğultularla kaplanırken İbrahim hoca yanımıza gelmişti. Hemen kalp masajı yapmaya başladığında etrafa emirler yağdırıyordu.
Herkes bir şeyler yaparken ben olayın şokuyla olduğum yerde makinanın dıt sesini dinliyordum. Belki hayatım boyunca daha fazla ölümle karşılaşacaktım ama bu ilkti. İlkti ve beni ruhen birden etkilemişti. Gözüm ekrandaydı. Sürekli içimden bir ses bu hastanın kurtulamayacağını söylüyordu. Bu hasta konusunda tüm doktorları uyarmıştım ama beni dinlememişlerdi. Bana inanmamışlardı. Ya da dinlenmek istememişlerdi ve bu adam şimdi ölecekti. Onu ölüme bırakmak istemişlerdi. O anda Efecan'ın sözleri aklıma gelmişti. Sence doktorlar ne kadar masum? Diye bir soru sormuştu. Bir zamandan sonra ümidi kestikleri bir hasta için o kadar çok uğraşmıyorlardı. Ölüm göre göre belki gaddarlaşmışlardı.
" Duru kendine gel." Aşkın omuzlarımdan tutmuş beni sallıyordu. Hayatımda ilk kez biri gözlerimin önünde ölüyordu ve ben bir şey yapamıyordum. Ellerim hareket etmiyordu. Hüzün öyle bedenimi sarmıştı sadece ağlıyordum. Bu manzarayı izlemek istememiştim. Hasta odasından hızla ayrılıp koridorda koşmaya başlamıştım. Demin dünyanın en mutlu insanı benken bir anda hayatta ölümün olabileceği aklıma gelmişti.
Yanaklarımdan sıcak yaşlar dökülürken kendimi hastaneden dışarıya atıp derin derin nefes almaya çalışmıştım. O dıt sesi hala kulaklarımdaydı. Ölmüştü. Bir saniye önce gözümün önündeki hasta ölmüştü. Gözyaşlarımı silmeye çalışırken içimdeki hüznü bastıramadan hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım. O sırada Aşkın benim önüme geçmiş ellerini omuzlarıma koyup beni kendine doğru çekip bana sıkıca sarılmıştı.
" Geçti.Geçti.Yok bir şey hayatta her şey olabilir. Daha ilk kez hastan ölüyor. Ben de çok kötü olmuştum." O benim sırtımı sıvazlarken ağlamamı bastıramamıştım. Ona sıkıca sarılıp ondan destek almaya çalışmıştım.
" Dinlemediler beni." kendi kendime yakınıyordum.
" Şişt Şişt... Senin hatan değil. Senin suçun değil. " Aşkın beni sakinleştirmeye çalışırken ona kollarımı iyice sarmıştım. Korkmuştum. Her şey bir anda olmuştu. Bazen yanlış mesleği seçip seçmediğimi sorguluyordum.Gerçekten hastanede olacak her olayı kaldırabilecek miydim? Yoksa böyle kaçıp ağlayacak mıydım?
