Resim Duru/ Müzik
" Vay be Leila ile Efecan ha. Ama Tunahan demişti Efecan o kızı güzel buluyor diye. Bence yakışıyorlar. Hiç bahsetmedi ne kadar sırlı bir çocuk öyle. Ama bir yandan Leila için sevindim.Sevgi arayan bir kız. Aslında birbirlerini tamamlıyorlar." annemle babam konuşurken sessiz sessiz ağlamaya başlamıştım. Kendimi arabanın arka koltuğuna gömmüş dudaklarımı bastırarak içli içli ağlıyordum.Aldatıldığım için değil göz göre göre ona inandığım için paramparça olmuştum.
" Sorun şu.Bir kere hatırlıyorum Leila muhabbeti geçmişti.Alper pek hoşlanmıyordu o kızıdan.Bilmiyorum onların aile meseleleri de karışık. Çocuk büyütmek ne zormuş. Duru sen biliyor muydun?" babam başını çevirdiğinde onunla göz göze gelmiştim.
" Duru ne oldu!" babam şaşkın şaşkın bana bakıyordu.Babamın gözlerinin içine bakarken birden sesli bir şekilde ağlamaya başlamıştım.Parçalanıyordum.Kırıyorlardı beni. Harap ediyorlardı kalbimi.Canımı yakıyorlardı.Sevdiğimi elimden alıyorlardı.Ne mi oluyordu? Ölüyor gibi hissediyordum.
" Bugün sadece hastanede kötü bir gün geçirdim." babama yalan söylerken sesim boğazıma takılmış neredeyse hiç duyulmayacak şekilde dışarıya çıkmıştı.Annemde hızla bana dönmüştü.Onun gözlerinde de büyük bir endişe vardı.
" Kızım! Ne oldu meleğim ağlama!" annemin şefkatli bağırışı bile yüreğime acı veriyordu.
Yüreğimden dozerle geçmişlerdi. Kandırıldığımı düşünüyordum. Büyük bir ihanete uğramış gibi hissediyordum. Yaşadıklarımız neydi Efecan'la o zaman? Bana gülümsemesi, bana dokunması, her gün seni görmek istiyorum demesi neydi o zaman? Onun kraliçesi olacağımı sanıyordum.
" Esra arıyor?" annemin telefonu çalıyordu. Ben hala hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.Efecan'ın bana verdiği zehri gözlerimden boşaltmaya çalışıyordum.
" Esra?" annem telefonu kulağına dayamış hala üzgün gözlerle bana bakıyordu.
" Yanımda ne oldu? Tamam veriyorum." annem telefonunu bana uzatırken ne olduğunu anlamadan telefonu elime almıştım.Ellerim titriyordu.Burnumu içime çekmeye çalışıyordum.
" Bir şey söyleyecekmiş hadi ağlama sıkma canını." annem bir yandan beni teselli etmeye çalışıyordu.
Bayılacakmış gibi hissediyordum.Ellerim titriyordu telefonu kulağıma götürürken " Efendim?" ağlamamı bastırmaya çalışıyordum.
" Duru kitabını bizde unutmuşsun.Yarın sana getiririm olur mu?" Efecan'ın yorgun sesini duyduğumda ona birden öfkemi kusmuştum.
" Sen yalancısın! Pis bir yalancı!Pislik! Şerefsiz!" boğazım yırtılacaktı bağırırken.Tekrar ağlamaya başladığımda telefonu kapatmamak için kendimi zor tutmuştum. Daha ona söyleyeceklerim vardı.
" Ne oldu?" Efecan anlamamış gibi bu soruyu sorunca tekrar ona bağırdım. Beni salak yerine koyuyordu.
" Neden bana Leila ile ilgili yalan söyledin! Neden Efecan!" öfkemi bastıramıyordum. Annemin yüzünde şok olmuş bir ifade vardı. Babam arabayı durdurduğunda eve geldiğimizi anlamıştım.
" Onunla birlikte Ankara'ya mı gideceksin! Ayarladın mı her şeyini! Bana da söyleseydin yardım ederdim bavulunu hazırlamaya!" öfkemi kusmaya devam ediyordum.Boğazım acıyana kadar tekrar bağırmıştım. Telefon bir anda yüzüme kapanmıştı.Nefessiz kalmıştım.Elimdeki telefonu hızla koltuğa fırlatıp arabadan paldır küldür inmiştim. Hızlı adımlarla eve doğru yürürken gözyaşlarımı ellerimle silmeye çalışıyordum.Bir de telefonu yüzüme kapatıyordu.
" Şerefsiz! Adi! " bağıra bağıra giderken evin kapısına gelmiştim. Ne yaptığımı bilmeden zile basıp duruyordum. Bir yandan elimle kapıya sert bir şekide vuruyordum. Ellerim acısıda umrumda değildi.Israrla zile basarken birden birisi kapıyı açmıştı. Önümde Ece'yi gördüğümde onu umursamadan hızla içeriye girmiştim.Canım yanıyordu.Onun dokunuşu, öpüşü gözlerimin önünden geçiyordu.Aptallığım gözlerimin önünden şerit gibi geçiyordu. Kendimi odama attığımda hızla kapımı çarpıp kilitlemiştim.Tüm vücudum titriyordu. Ellerimi saçlarıma sokup boğazım acıyana kadar bir çığlık atmıştım. Boğuluyormuş gibi hissediyordum. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ediyordum.O sırada kapım sert bir şekilde çalmaya başlamıştı.
