4 KAHRAMAN

125. Bölüm

Kaan uyumak yerine ağlamış, içini dökebilmişti. Gülümsemeye çalışıyordu.

Kaan: Doğa umrumda değil! Sildim ben o kızı o da kim?

"Çünkü kime aşık olduğunu biliyorsun."

Kaan: Emin değilim, hem onun beni sevdiği ne malum?

"Gülümsemesini görmedin mi?"

Kaan: Çok güzel...

"O da öyle düşünüyordur belki?"

Gece iyi hissediyordur. Taburcu olmasına daha vardır. Müge yanında uyumuş, o da Kaan'ı düşünüyordur.

Gece: Gözleri çok güzel değil mi?

"Yemyeşil."

Gece: Sabah Demir abiyi aramıştım, Kaan'ın bir delilik yapabileceğini söyleyip kapattı. Arasam mı?

"Arama, korkuyorum."

Gece: Ne korkuyorsun? Nasıl olduğunu soracağız sadece.

"Tamam ara."

O aramadan Gece'nin telefonu çalmaya başlar. Kaan arıyordur.

Gece: Ohaa!

Açar.

Kaan: Üsteğmenim?

Gece: Dinliyorum.

Kaan: İyi misiniz?

Gece: İyiyim teşekkürler, yarın çıkıyorum zaten.

Kaan: Hmm sevindim.

Gece: Sen nasılsın?

Kaan: Çok k- iyiyim, Hasan komutan uyandı dün. Siz de iyisiniz daha ne olsun zaten?

Gece: Bana görev dışında "sen" diyebilirsin, ismimle hitap edebilirsin yani.

Kaan: Tamam🙂

Gece: Benim sana bir şey söylemem lazım.

Kaan: Dinliyorum.

Gece: Ben senden- bir şey isteyecektim.

Kaan: Tabii ki, isteyebilirsin.

Gece: Yarın şey, buluşalım mı?

Kaan: 😳. O-olur 🤩

Gece: Tamam o zaman, görüşürüz.😬

Kaan: Görüşürüz.

Gece boku yediğini hisseder.

"Çok belli ettin kızım ya!"

Gece: Onu sevdiğimi söylememden iyidir!

Müge telaşla ayağa kalkar.

Gece: Kızım otur ne ara uyandın?

Müge: Abla benim içim hiç rahat değil, sen de iyisin, birine bir şey oldu abla..

Gece: Sakin ol otur şuraya kimseye bir şey olduğu yok!

Müge: Bir dakika.

Şehit haberlerine bakacaktır.

Müge: Ankara mı? Bir de Özel Kuvvetler'de😧?!

Gece: Ne?

Müge: Şehit varmış bir dakika.

Müge haberi iyice kurcaladı, albayın oğlu olduğu yazıyordu, komutanın fotoğrafı olduğu videoyu gördü.

Utku: Öz oğlum olabilir, ama ben zaten buradaki herkesi çocuğum olarak görüyorum. Eğer ölseydiler üzülürdüm, ama şehit oldular, şehitler ölmez. Bir teğmen kardeşine şehitlik kavramını "görünmez olmak" diye anlatmıştı abisinin şehit olduğu gün, böyle düşünüp de üzülmek mümkün mü?