Recovery

55. Head Above Water

Song: Head Above Water

Artist: Avril Lavigne

Must bar the windows and the doors, to keep me safe to keep me warm.

Liberty

Επέστρεψα στην κλινική με ένα ασφυκτικά γεμάτο από ανείπωτες σκέψεις και συναισθήματα αυτοκίνητο. Η μεταστροφή των συναισθημάτων μου από την μια στιγμή στην άλλη ήταν κάτι το σύνηθες και η μητέρα μου δεν μπήκε στην διαδικασία να αναζητήσει την πηγή των προβληματισμών πίσω από τις ρυτίδες στο μέτωπό μου. Γνώριζε πολύ καλά πως αν δεν ήθελα να μιλήσω, κανένας δεν θα μου αποσπούσε κουβέντα.

Ο αποχωρισμός μου από τον Harry συνοδεύτηκε από το υγιές ξέσπασμα σε κλάματα, πίσω από το τιμόνι του αυτοκινήτου μου, λίγα λεπτά πριν βάλω μπρος την μηχανή και ξεκινήσω την νέα σελίδα στην ζωή μου. Το φευγιό μου από το σπίτι του -το σπίτι μου-, σηματοδοτούσε την καινούργια μου ευκαιρία να γράψω την ιστορία μου με την ωριμότητα και την αγάπη που της αξίζει. Οι ενενήντα μέρες στην κλινική, προς έκπληξη των φωνών στο κεφάλι μου, κατάφεραν να τιθασέψουν την έντασή τους, να μαλακώσουν τα λόγια τους, ή μάλλον να επουλώσουν με δυνατότερο δέρμα τις πληγές που κατάφεραν να ανοίξουν στην ψυχή μου.

Είχα συνηθίσει στην αγάπη του. Στην αγάπη μας. Ήταν γεγονός μα παρόλες τις επιπολαιότητες, το τραύμα, τις πληγές που προξενήσαμε ο ένας στον άλλο, η αγάπη μου για εκείνον δεν ξεθώριασε ούτε την στιγμή που επέλεξε την δική του προσωπική ευτυχία από την δική μας. Είχα ορκιστεί στον εαυτό μου πως αυτόν τον άνθρωπο θα τον έκανα ευτυχισμένο, μα πως μπορούσα να κρατήσω μια υπόσχεση όταν εκείνος έψαχνε να βρει την ευτυχία μακριά μου; Ίσως όμως η αντίδρασή μου στα σχέδια του να ήταν ακριβώς η υπόσχεση που κράτησα. Θα τον έκανε χαρούμενο να κλάψω, να ουρλιάξω, να παρακαλέσω να μείνει μαζί μου; Όχι. Τον άφησα να γίνει κύριος των επιλογών του και να βρει την ευτυχία που του αξίζει.

Υπήρχαν χίλια δυο πράγματα που μπορούσαν να μου τρίψουν στα μούτρα όλα εκείνα να ζιζάνια που τριβέλιζαν τα αυτιά μου. Αν και δεν είχαν πρόσωπο, φανταζόμουν μικρά τερατόμορφα ζιζάνια να τρέφονται από την θλίψη και την δυστυχία μου, να δυναμώνουν και να χαμογελούν στην απόγνωσή μου. Τα φανταζόμουν να ανοίγουν το στόμα τους και τα κοφτερά δόντια τους να γυαλίζουν στο σκότος του μυαλού μου. «Πίστεψες πως σου άξιζε αυτός ο άντρας;». «Πίστεψες πως σ' αγαπούσε;». «Πιστεύεις ακόμα στο χαρούμενο τέλος;»