Recovery

49. Confessions

Song: Confessions

Artist: James Arthur

I don't want to bare my exterior

Liberty's POV

Όταν ξύπνησα το πρωί είχα πονοκέφαλο. Με την ελπίδα πως θα εξαφανιζόταν όσο περνούσαν οι ώρες, σηκώθηκα από το κρεβάτι και ντύθηκα. Δεν είχα ρολόι στο δωμάτιο μα υπέθετα πως η ώρα ήταν γύρω στις οκτώ το πρωί. Ο ουρανός έξω από το παράθυρό μου διαγραφόταν καθαρός. Διάσπαρτα σύννεφα πασπάλιζαν το γαλάζιο του, χωρίς φυσικά να τρομάζουν τις ακτίνες του ήλιου, οι οποίες ακάθεκτες ζέσταιναν το Λονδίνο.

Στον κήπο ήδη υπήρχαν άνθρωποι. Νοσοκόμοι κρατούσαν από τα μπράτσα ασθενείς και σεκιούριτι τριγύριζαν τον περιποιημένο χώρο, ενώ δεν ήταν λίγοι και εκείνοι που περπατούσαν μόνοι τους, ντυμένοι στα λευκά, χαμένοι στον δικό τους κόσμο και με χέρια προστατευτικά τυλιγμένα γύρω από τα στήθη τους. Ο ήλιος έκανε τις ρόμπες τους να αστράφτουν και τα μάτια μου πονούσαν λες και εστίαζαν σε πλαγιά από χιόνι αντί σε ανθρώπους.

Η ώρα επισκεπτηρίου θα αργούσε για περίπου τέσσερεις ώρες ακόμη μα έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν ο Harry θα έκανε την εμφάνισή του νωρίτερα. Σχεδόν με έβρισα στην προσμονή που έκρυβαν οι σκέψεις μου. Κούνησα το κεφάλι και βγήκα από το δωμάτιο, περίεργη μα όχι τόσο αγχωμένη για το τι μου επιφύλασσε η μέρα.

Πήγα στην τραπεζαρία, στην οποία ήδη είχε αρχίσει να σχηματίζεται μια ουρά για το πρωινό. Η κοιλιά μου γουργούρισε στις μυρωδιές του τοστ, του καφέ και αν δεν με απατούσε η μνήμη μου, της κρέπας. Τα μάγουλά μου κοκκίνισαν στις αναμνήσεις που είχα από πρωινά με κρέπες. Μπορεί κάποιος να έπαιζε παιχνίδια εις βάρος μου και να ήθελε σώνει και καλά να με κάνει να σκέφτομαι μόνο τον Harry. Όταν ήρθε η σειρά μου, έβαλα στον δίσκο μου λίγο από όλα και όπως πάντα κάθισα σε ένα απομακρυσμένο τραπέζι και εύκολα βολεύτηκα στην ησυχία μου.

Η Olivia, η μόνη φίλη που είχα αποκτήσει, αν θα μπορούσα φυσικά να την αποκαλώ φίλη, δεν φαινόταν πουθενά. Υπέθετα πως δεν είχε ξυπνήσει ακόμη, μα κάτι μου έλεγε πως δεν θα εμφανιζόταν στην τραπεζαρία. Μπορεί να μην ήθελα την προσοχή και με τσάτιζε όταν οι άνθρωποι με παρατηρούσαν, μα το αγαπημένο μου πράγμα ήταν να παρατηρώ εγώ τους ανθρώπους και να σχολιάζω νοητά τις αντιδράσεις τους.

Η Olivia είχε την τάση να αμύνεται με χιούμορ και το ελαφρύ σόου που οργάνωσε στην ομαδική συνεδρία την περασμένη εβδομάδα με έκανε να καταλάβω πως δεν διασκέδαζε την κατάσταση, μα αυτοσαρκαζόταν. Η όρεξή μου είχε κάπως ανέβει τις τελευταίες μέρες και έτρωγα ταχτικότερα γεύματα απ' ότι όταν έμενα μόνη μου. Η Olivia δεν βρισκόταν ακόμη σε αυτό το στάδιο. Πίστευα πως ακόμη και μετά την μισή ώρα που τα μπάνια έκλειναν για να μπορέσουν να κρατήσουν το φαγητό στο στομάχι τους όσες το έβρισκαν αρκετά δύσκολο, εκείνη έβρισκε ακόμη τρόπο να ξερνάει.