Recovery

32. Just Give Me A Reason

Song: Just give me a reason

Artist: Pink Ft. Nate Ruess

We're not broken, just bent.

Liberty's POV

Μετά το μπάνιο μου ντύθηκα με τα πιο αέρινα ρούχα που μπορούσα να βρω στην ντουλάπα. Ο καύσωνας που επικρατούσε εκείνες τις μέρες, και με παραξένεψε και με έκανε να απελπιστώ. Ήταν ωραία που άνοιγε ο καιρός έπειτα από έναν τόσο μουντό χειμώνα, όπως αυτόν που πέρασε, μα η υγρασία που άφηνε πίσω της η ζέστη, δύσκολα μπορούσε να γίνει ανεκτή. Μόλις είχα βγει από το μπάνιο, κι όμως είχα κιόλας ιδρώσει.

Έκανα κάτι να φάω στα γρήγορα, προτού φύγω για το νοσοκομείο. Μονάχα που σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε μέσα στην ζέστη να τρέξω για να προλάβω το λεωφορείο, κουραζόμουν. Μασούσα τις μπουκιές αργά - αργά, αναβάλλοντας κάπως το σχέδιο του να αποχωριστώ την ασφάλεια του διαμερίσματός μου. Όταν δυστυχώς έφαγα και την τελευταία μπουκιά από το σάντουιτς, σηκώθηκα απρόθυμα από το σκαμπό μου και πήγα να πλύνω τα δόντια μου.

Η διαδρομή έμοιαζε ατελείωτη. Ίσως επειδή αναγκάστηκα να περιμένω μισή επιπλέον ώρα στην στάση, γιατί είχα χάσει το λεωφορείο του προηγούμενου δρομολογίου. Μία η κίνηση και μία η απελπιστικά υψηλή θερμοκρασία με έκαναν να βλαστημήσω την ώρα και την στιγμή που έφυγα από το σπίτι μου. Στην διαδρομή αναρωτιόμουν πόσο καλύτερα θα ένοιωθε η μητέρα μου σήμερα το πρωί. Ήξερα πως θα έπαιρνε χρόνο να αναρρώσει κανείς από ένα έμφραγμα, μα ήθελα να ελπίζω πως δεν θα της έπαιρνε πάρα πολύ καιρό.

Το τηλέφωνό μου δεν είχε χτυπήσει όλο το βράδυ οπότε δεν είχα κάποιο άγχος μόλις βγήκα στην στάση έξω από το νοσοκομείο. Ο πατέρας μου σίγουρα θα έμπαινε στον κόπο να με ενημερώσει αν κάτι είχε πάει στραβά τις ώρες που πέρασα χωριστά τους. Με γρήγορα βήματα μπήκα στο κτήριο. Όταν ο κρύος αέρας του κλιματιστικού χάιδεψε την πλάτη μου χαμογέλασα. Την χρειαζόμουν από ώρα εκείνη την δροσιά.

Ανέβηκα χωρίς να χάσω καιρό στον δεύτερο όροφο με το ασανσέρ. Θυμόμουν από χθες τον θάλαμο της μητέρας μου για αυτό και δεν μπήκα στον κόπο να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου. Εξάλλου κάτι μου έλεγε πως και εκείνος βρισκόταν εκεί μαζί της. Δύσκολα θα την αποχωριζόταν μετά τα όσα πέρασε.

Η πόρτα του θαλάμου ήταν μισάνοιχτη και δύο νοσοκόμες βρίσκονταν στο γραφείο τους, αρχειοθετώντας και γράφοντας διάφορα έγγραφα που δεν ήμουν σε θέση να γνωρίζω. Χωρίς να πω το παραμικρό, άνοιξα περισσότερο την πόρτα και πέρασα, αντικρίζοντας αυτό ακριβώς για το οποίο ήμουν προετοιμασμένη. Ο πατέρας μου καθόταν στη καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι της μαμάς μου και απ' ότι φαινόταν προσπαθούσε να την ταΐσει.