Recovery

14. Afraid

Song: Afraid

Artist: The Neighbourhood

When I wake up, I'm afraid somebody else might end up being me.

Harry's POV

Η συζήτηση με τον ψυχολόγο μου, με προβλημάτισε περισσότερο απ' όσο με ανακούφισε. Δεν ήμουν πλέον τρομοκρατημένος, όπως προτού μιλήσω, μα αισθανόμουν χίλιες φορές πιο μπερδεμένος. Παρά τις προβλέψεις μου, ο δόκτωρ Evans δεν μπήκε στο κόπο να κρίνει τις επιλογές μου, όπως αρχικά είχα φοβηθεί ότι θα έκανε. Απλά μου υπέδειξε τα σημεία στα οποία θα έπρεπε να εστιάσω για λύσω το πρόβλημά μου.

Και τα γνώριζα από πριν εκείνα τα σημεία. Μα ακόμη η λύση του προβλήματος μου ήταν άγνωστη.

Είχα πείσει τον εαυτό μου πως η Liberty με μισούσε. Η συμπεριφορά της στο πάρτι γενεθλίων του Cameron το είχε αποδείξει. Εξάλλου, πως θα μπορούσα να είχα αφήσει λίγη αγάπη μέσα της, έτσι όπως την συμπεριφέρθηκα; Εγώ την είχα διώξει και μονάχα στην σκέψη ένιωθα να πεθαίνω.

Αντί να γυρίσω σπίτι πήρα την απόφαση να κάνω μια γρήγορη βόλτα στον Τάμεση. Ποτέ μου δεν συμπάθησα εκείνο το ποτάμι. Πάντα τα νερά του μου προξενούσαν θλίψη για κάποιο λόγο. Ίσως και σ' αυτό να έφταιγε ο ουρανός, που ήταν πάντα γκρίζος. Μα εκείνη την μέρα είχε λιακάδα και ο Τάμεσης παρέμενε ένα από τα λιγότερο αγαπημένα μου πράγματα σε τούτο τον κόσμο.

Το χαμόγελο που τρεμόπαιζε στα χείλη μου, δεν είχε να κάνει με το ότι αισθανόμουν χαρούμενος. Για την ακρίβεια, το συναίσθημα που αισθανόμουν βρισκόταν, τόσο μακριά απ' το συναισθηματικό εύρος της χαράς, που σίγουρα δεν θα μπορούσε να ήταν κάτι θετικό. Το όνομά του μου παρέμενε άγνωστο. Ίσως και να ήταν μελαγχολία. Ναι, τα συμπτώματα ταίριαζαν. Το να παίζουν στο μυαλό μου καρέ – καρέ, σκηνές μου μαζί με εκείνη, πότε να συζητάμε, πότε να μαλώνουμε και πότε απλά να κρατάμε χέρι – χέρι, δίπλα απ' αυτά τα κιγκλιδώματα με έκαναν να μελαγχολώ.

Η Liberty ήταν η αιτία που πήρα την απόφαση για εκείνη την βόλτα. Όπως και ότι έκανα εκείνες τις μέρες, έτσι και εκείνη την ώρα αποφάσισα να κάνω κάτι που να την θυμίζει. Ορκιζόμουν πως ο αέρας είχε την μυρωδιά της και το μέρος κρατούσε ακόμη το φάντασμά της. Μα και πάλι αυτά θα μπορούσαν να είχαν έρθει μαζί μου, μιας και η μυρωδιά της μου είχε γίνει το οξυγόνο, έτσι όπως το ανέπνεα πάνω απ' την μπλούζα της, και η μορφή της δεν έφευγε λεπτό απ' το μυαλό μου.

Ο ήλιος ήταν πλέον έτοιμος να δύσει και το αεράκι που βολόδερνε τον αγαπημένο της ποταμό, άφηνε πίσω του το χνούδι που κάλυπτε τα χέρια μου, σε προσοχή. Ακούμπησα τους αγκώνες μου στα προστατευτικά κάγκελα και κοίταξα το νερό. Κυλούσε γρήγορα, αντανακλώντας το χρώμα απ' τις ακτίνες του ήλιου τόσο που σχεδόν έμοιαζε με υγρό χρυσάφι. Ένα πλοίο περνούσε, και η κόρνα του ηχούσε δυνατά, οι επιβάτες να κουνάνε τα χέρια τους εκστασιασμένοι με την εμπειρία τους. Εγώ έμεινα να τους χαζεύω, τελικά χαμογελώντας.