Recovery

46. Can You Feel My Heart?

Song: Can you feel my heart

Artist: Bring me the Horizon

Well, I'm begging on my knees.

Liberty's POV

Η νύχτα έδωσε τη θέση της στην μέρα και ο ήλιος ανέβηκε ξανά στον θρόνο του στον ουρανό. Εγώ από ώρα ξύπνια, ακόμη ξαπλωμένη στο μαλακό κρεβάτι, αρνιόμουν πεισματικά να σηκωθώ και να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Η νοσοκόμα που άγαρμπα είχε εισβάλει στο δωμάτιο για να με ειδοποιήσει πως ήταν ώρα για να σηκωθώ, είχε αφήσει πίσω της μια δόση εκνευρισμού που μου χάλασε για τα καλά την όρεξη.

Σηκώθηκα εν τέλει, με το στομάχι μου να γουργουρίζει και το κεφάλι μου να γυρίζει μετά τα όσα συνέβησαν την χθεσινή νύχτα. Ένα μυρμήγκιασμα ανέβηκε στην σπονδυλική μου στήλη όταν αναλογίστηκα την επιπόλαια πράξη μου.

«Ηλίθια, έπεσες στην παγίδα! Πόσες φορές σου έχω πει ότι πρέπει να στηριχτείς στα πόδια σου;»

Ο εσωτερικός πόλεμος συνεχιζόταν ακάθεκτος, από την στιγμή που άνοιξα τα βλέφαρα και η καινούργια μέρα ήρθε στο φως. Εκείνο το κομμάτι του εαυτού μου που με πολεμούσε, αναδύθηκε μέσα από την ομίχλη που προς στιγμήν είχαν δημιουργήσει τα φάρμακα και με έκανε να πληρώσω την απερισκεψία μου, υπενθυμίζοντάς μου το κακό που μου είχε κάνει ο Harry.

«Είσαι εδώ εξαιτίας του! Πως τον αφήνεις να μπει έτσι στην ζωή σου;»

Το κακό δεν ήταν πως άκουγα φωνές στο μυαλό μου, ούτε που περιστασιακά αναγκαζόμουν να κάνω αυτά που μου πρόσταζαν. Η βάση του κακού ήταν πως επηρεαζόμουν από ό,τι και αν είχαν να μου πουν και σιγά – σιγά αμφισβητούσα τον εαυτό μου.

Χωρίς να έχω βγάλει ακόμη τα ρούχα μου από την βαλίτσα, άνοιξα το σακίδιο στα τυφλά για να διαλέξω ένα παντελόνι και μια μπλούζα. Αναρωτήθηκα πότε θα μπορούσα να κάνω μπάνιο. Έπρεπε να ρωτήσω κάποια υπεύθυνη νοσοκόμα. Έτσι όπως τράβηξα το παντελόνι, ήταν φυσικό επόμενο να τραβηχτούν και άλλα κομμάτια ύφασμα και στο τέλος για σχηματιστεί ένας πυλός από ανακατεμένα ρούχα στο πάτωμα. Αναστέναξα και έσκυψα για να τα μαζέψω.

Τα έβαλα όλα πάνω στο κρεβάτι. Ίσως ήταν η ώρα να τα βάλω επιτέλους στα συρτάρια. Με μια υπομονή που δεν μαρτυρούσαν να τρεμάμενα χέρια μου και μια αυτοσυγκέντρωση που δεν θα έλεγα ότι διέθετα, τα δίπλωσα από την αρχή και τα έβαλα ένα – ένα στην καινούργια τους θέση. Έπειτα έπιασα και την βαλίτσα. Την πέταξα όπως – όπως στην άκρη και ήμουν έτοιμη να βγω από το δωμάτιο όταν κάτι έτριξε μέσα στον σάκο και με έκανε να γυρίσω και να τι ξέχασα μέσα.