Recovery

12. Chandelier

Song: Chandelier

Artist: Sia

Party girls don't get hurt, can't feel anything, but when will I learn?

Liberty's POV

Το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα πριν ανοίξω τα βλέφαρα ήταν πόνος. Ξεκινούσε απ' το κεφάλι και απλωνόταν σε όλο μου το σώμα. Το στομάχι μου πονούσε, ίσως επειδή το πίεζα, έτσι όπως κοιμόμουν μπρούμυτα. Ο λαιμός μου με έτσουζε και ο οισοφάγος μου έκαιγε. Προσπάθησα να αλλάξω πλευρό και τότε συνειδητοποίησα πως το κεφάλι μου κουνιόταν αρκετά, για να με κάνει να αναρωτηθώ που βρισκόμουν.

Άνοιξα τα μάτια και για λίγο τα έχασα με το φωτεινό σκηνικό. Τα έκλεισα αμέσως βρίζοντας όποιον άνοιξε τις κουρτίνες. Με τα δάχτυλά μου τα έτριψα για λίγο και μετά τα ξανάνοιξα. Σιγά – σιγά ξεκίνησα να παρατηρώ το δωμάτιο γύρω μου.

Οι τοίχοι ήταν άσπροι, εκείνος που βρισκόταν πίσω μου να είναι διακοσμημένος με αφίσες από διάφορα συγκροτήματα. Εγώ ήμουν πάνω σε ένα στρώμα, το οποίο ήταν απλά ριγμένο στο πάτωμα. Κρεβάτι σαν έπιπλο δεν υπήρχε και μέσα στην ζάλη μου, το θεώρησα αρκετά πρωτότυπο. Τα στρωσίδια ήταν ανάκατα και το σεντόνι δεν έκανε καλή δουλειά να καλύπτει πλήρως το σώμα μου. Έξυσα τα μαλλιά μου συνειδητοποιώντας πως ήμουν αρκετά πιο γυμνή απ' όσο θα προτιμούσα.

Σηκώθηκα όρθια έπειτα από κόπο. Τα πάντα γύρω μου έκαναν κύκλους κάθε φορά που έκανα μια απότομη κίνηση. Έβαλα το σλιπάκι μου και μέσα στον χαμό από ρούχα, αναζήτησα τα υφάσματα των δικών μου. Κάτω από ένα έπιπλο στο οποίο στηριζόταν η τηλεόραση βρισκόταν το καλσόν και το σορτσάκι μου. Το σουτιέν μου ήταν κάτω από ένα μαξιλάρι. Έψαχνα την μπλούζα μου όταν άκουσα μια πόρτα να ανοίγει και γύρισα για να δω τον Zayn με μια πετσέτα γύρω απ' τη μέση του.

«Καλημέρα.» γύρισε την πλάτη του, αναζητώντας και εκείνος στην ντουλάπα ρούχα για να ντυθεί.

Θυμόμουν αρκετά τι είχα κάνει το βράδυ και δεν το μετάνιωνα. Είχα υποσχεθεί να μην μετανιώσω για καμία επιλογή μου στο μέλλον. Αισθάνθηκα την ανάγκη να κοιμηθώ με κάποιον και για αυτό δεν θα απολογιόμουν σε κανέναν. Δεν ήταν δα πως είχα και κάποιον στην ζωή μου για να νοιαστεί για το τι έκανα. Κανένας δεν νοιαζόταν. Ούτε καν ο ίδιος μου ο εαυτός.

«Μέρα.» απάντησα, ψαρεύοντας την μπλούζα μου κάτω από ένα του παντελόνι.

Η πετσέτα είχε πέσει στο πάτωμα αρκετά λεπτά και εγώ με ένα χαμόγελο καθόμουν και χάζευα το κορμί του. Δάγκωσα τα χείλη έτσι όπως ντυνόταν. Ήταν πανέμορφος. Είχα ήδη ντυθεί, -τα παπούτσια μου δεν τα είχα βρει αλλά ήλπιζα να ήταν κάπου μέσα στο σπίτι, όταν εκείνος γύρισε και με κοίταξε.