Recovery

2. Yellow

Song: Yellow

Artist: Coldplay

Look at the stars, look how they shine for you

Liberty's POV

Προτού ακόμη ανοίξω τα μάτια μου, γνώριζα πως δεν βρισκόμουν πλέον μόνη στο δωμάτιο. Η παγωμένη και σκληρή επιφάνεια του δαπέδου, η οποία ήταν και το τελευταίο πράγμα που καταγράφτηκε στον εγκέφαλό μου πριν τα φώτα σβήσουν, είχε αντικατασταθεί με το ζεστό και αναπαυτικό ύφασμα που κάλυπτε το στρώμα μου. Δεν έκανα ακόμη αισθητή την παρουσία μου στον κόσμο των ζωντανών, αφήνοντας τις άλλες μου αισθήσεις να αφουγκραστούν τυχών αλλαγές στο περιβάλλον μου. Δύο ζευγάρια ακανόνιστων αναπνοών έπλεαν πάνω στην σιωπή, διακοπτόμενα συχνά από ένα επαναλαμβανόμενο τακ-τακ-τακ. Το συνδύασα με τα τακούνια στις παντόφλες της μητέρας μου, επομένως ήδη την φανταζόμουν να βηματίζει μπροστά στο κρεβάτι μου και τον μπαμπά μου να κάθεται στην καρέκλα, τα χέρια στο γραφείο μου και να βαστάει το κεφάλι του απελπισμένος.

Πολύ πιο δραματικά για άτομο που κειτόταν λιπόθυμο, τράβηξα μια τζούρα αέρα για να βεβαιωθώ ότι μπορούσα να αναπνεύσω. Το οξυγόνο θαρρείς έφτασε στις άκρες των ποδιών μου και αυτό με έκανε να ανοίξω τα μάτια. Η ένταση του φωτός που δεν είχα συνηθίσει με έκανε να τα ξανακλείσω και τότε συνειδητοποίησα τον πονοκέφαλο που μούδιαζε το πίσω μέρος του κεφαλιού μου, σαν κάτι επικίνδυνο που επρόκειτο να επιτεθεί και στο υπόλοιπο μέρος.

«Liberty;» η φωνή της μαμάς μου με ανάγκασε να ανοίξω ξανά τα βλέφαρα.

Με το κρεμ νυχτικό της να ανεμίζει ήρθε φουριόζα και κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι. Έπιασε το χέρι και το μέτωπό μου προτού με κοιτάξει κατάματα και με κάνει να διαβάσω κάθε της σκέψη.

«Τι συνέβη;» ψιθύρισε τρομαγμένη.

«Κρίση πανικού, υποθέτω...» κούνησα το κεφάλι μου, ο πόνος να διαχέεται και εγώ να μορφάζω. Αποπειράθηκα να σηκωθώ καθιστή μα η μητέρα μου με σταμάτησε.

«Liberty.» είπε ξανά, ο τόνος της απαιτητικός.

Αναστέναξα, επιμένοντας να κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου. Αν σκεφτόμουν τι ακριβώς είχε συμβεί θα έχανα τον έλεγχο του εαυτού μου σε πολύ λίγο χρόνο ξανά.

«Τίποτα δεν συνέβη...»

«Μα Liberty, κλαις!»

Ρούφηξα την μύτη και έφερα τα χέρια μου στα μάγουλά μου. Όντως έκλαιγα. Δεν το είχα καταλάβει. Αφού λοιπόν η αρχή είχε γίνει, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο και τα τείχη μέσα στο μυαλό μου κατέρρευσαν. Το μούδιασμα είχε κάνει την επίθεσή του.