Recovery

24. Hello

Artist: Adele

Song: Hello

They say that time's supposed to heal you, but I ain't done much healing.

Liberty's POV

Η μέρα κυλούσε βασανιστικά αργά. Ξύπνησα νωρίς, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Έκανα μπάνιο και έφαγα πρωινό, ένα ποτήρι σκέτο καφέ μονάχα, που ίσως να ήταν υπαίτιος για τον πόνο στο στομάχι μου αργότερα. Περιφερόμουν στο σπίτι άσκοπα, με τα νεύρα μου στην τσίτα και με εκείνο το τρέμουλο προσμονής να δονεί κάθε μου κύτταρο.

Η συνάντησή μου με τον Harry με έκανε νευρική, πιθανότατα γιατί ήθελα τόσο πολύ να τον δω και να μιλήσουμε, έτσι όπως μιλήσαμε και στο τηλέφωνο. Αν και τίποτα δεν είχε διορθωθεί στην σχέση μας, το χθεσινό τηλεφώνημά του με έκανε να αισθάνομαι αλλιώς. Πιο χαλαρή. Πιο σίγουρη για τα αισθήματά του.

Για τα δικά μου αισθήματα δεν θα μπορούσα να είμαι ποτέ σίγουρη. Τον αγαπούσα, ό,τι και αν είχε γίνει, ό,τι και αν επρόκειτο να γίνει, εγώ θα συνέχιζα να αγαπάω. Μα φοβόμουν, όπως φοβόμουν πρώτα και ίσως τώρα λιγάκι περισσότερο.

Πως γίνεται να εμπιστευτείς απ' την αρχή κάποιον που σε πλήγωσε εκεί που δεν το περίμενες;

Έψαχνα να βρω την απάντηση μέσα στην ησυχία του διαμερίσματός μου, μακριά απ' την βαβούρα των δρόμων και από τυχαίες συναντήσεις με τον Chace στον διάδρομο. Προσευχόμουν να μην τον έβλεπα για το υπόλοιπο της μέρας. Δεν ήθελα να σκέφτομαι ούτε το φιλί του μα ούτε και πως αισθάνθηκα μετά απ' αυτό.

Η μονοτονία της ησυχίας μου διακοπτόταν μονάχα όταν το κινητό μου χτυπούσε. Κάπου βαθιά μέσα μου, μια ελπίδα του ότι ο Harry θέλησε να ξανακούσει την φωνή μου, άνθιζε με κάθε τηλεφώνημα. Μα μαραινόταν κάθε φορά που έβλεπα το όνομα της μητέρας μου στο όνομα του αριθμού.

Άναψα ένα τσιγάρο, το οποίο συνόδευσαν μερικά ακόμη και μέσα στον καπνό έπιασα το μυαλό μου να τριγυρνάει στα όσα έγιναν την χθεσινή νύχτα. Ήθελα να κατηγορήσω κάποιον που μοναδική σωτηρία για λίγη ησυχία στο κεφάλι μου ήταν μερικές τζούρες από μια άσπρη σκόνη, μα γνώριζα πως ο μοναδικός υπεύθυνος ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Ήθελα να κατηγορήσω την σκόνη πως εκείνη ήταν η αιτία που παραλίγο να παραδεχτώ φωναχτά τα αισθήματά μου, μα και πάλι γνώριζα πως ο μόνος που ευθυνόταν ήμουν εγώ η ίδια και οι αδυναμίες μου.

Ακόμη και έπειτα από τόσα, εγώ παρέμενα αδύναμη, στο έλεος των όσων μου συνέβαιναν δίχως σταματημό.