Recovery

43. Fix You

Song: Fix You

Artist: Coldplay

When you love someone but it goes to waste,

Liberty's POV

Το αυτοκίνητο σταμάτησε σχετικά γρήγορα, ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Ίσα που είχα προλάβει να αναλογιστώ αυτό που έκανα περισσότερες από είκοσι φορές. Ο αλλοπρόσαλλος εαυτός μου ακόμη δεν κατέληξε στο αν ήταν ή όχι η σωστή επιλογή. Είναι το καλύτερο για όλους. Όντως, αν το καλοσκεφτόμουν, με εμένα κλειδωμένη στο τρελάδικο, οι δικοί μου κινδύνευαν λιγότερο.

Περάσαμε από τις συνωστισμένες λεωφόρους του Λονδίνου, για να καταλήξουμε σε ήρεμα δρομάκια με πυκνή βλάστηση τριγύρω. Το πράσινο ήταν μια ευχάριστη αντίθεση στα μάτια μου, κόντρα στα γκρίζα και μουντά δρομολόγια που είχα συνηθίσει να κάνω στο κέντρο της πόλης. Είχα πιάσει τον εαυτό μου να θέλει να βγάλει το κεφάλι από το παράθυρο απλά για να αναπνεύσει λίγο καθαρό οξυγόνο.

Το τεράστιο χτίσμα που ξεπρόβαλλε ξαφνικά μέσα από τα φυλλώματα με έπιασε απροετοίμαστη. Εκτός από το ότι δεν περίμενα να αντικρύσω κάτι σαν και αυτό μέσα σε ένα δάσος, με δέος παραδέχτηκα πως ταίριαζε αρμονικά στο τοπίο. Αν δεν ήταν ψυχιατρική κλινική από την αρχή, σίγουρα ήταν περιουσία κάποιου πλούσιου άρχοντα στα μέσα του 18ου αιώνα. Η σκηνή έμοιαζε βγαλμένη από ταινία. Σχεδόν ξέχασα πως αυτό το κτήριο επρόκειτο να αποτελέσει την φυλακή μου για... δεν ήταν διευκρινισμένο για πόσο καιρό.

Το αμάξι σταμάτησε. Φυσικά και θα υπήρχαν φύλακες και ειδικός έλεγχος για να μπει κάποιος στο εσωτερικό. Ο άντρας που ήταν κατά μια έννοια η αιτία που βρισκόμουν εγώ εκεί, έδειξε ένα καρτελάκι και με ένα νεύμα ο φρουρός μας άφησε να περάσουμε. Η επιβλητικότητα του κτηρίου με έκανε ακόμη να το κοιτάω με θαυμασμό. Οι πολυκαιρισμένοι τοίχοι έκαναν να μοιάζει με απόρθητο κάστρο. Στην πραγματικότητα δεν ήταν εντελώς λανθασμένη αυτή η παρομοίωση.

Σταματήσαμε ξανά μα αυτή τη φορά ο ψυχίατρος άνοιξε την πόρτα του και πριν προλάβω να κουνηθώ άνοιξε και την δική μου. Με δειλά βήματα και χωρίς να έχω καταφέρει να πω την παραμικρή κουβέντα από την στιγμή που αποφάσισα να πλεύσω με τα νερά των αποφάσεών τους, στάθηκα όρθια και κοίταξα ξανά το μεγάλο οίκημα. Μύριζε νοσοκομείο ο αέρας τριγύρω. Ο γιατρός στάθηκε δίπλα μου με την βαλίτσα μου στα χέρια του.