Recovery

56. Falling

Song: Falling

Artist: Harry Styles

I can't unpack the luggage you left.

Harry

Οι μέρες διαδέχονταν τις νύχτες, οι μήνες περνούσαν κι οι εποχές άλλαζαν, μα εγώ βρισκόμουν θαρρείς απλός παρατηρητής αυτών των αλλαγών. Το φθινόπωρο έφερε τα Χριστούγεννα, που υπό άλλες συνθήκες θα τα περνούσα μαζί με την μητέρα και τον πατριό μου. Στο άκουσμα, όμως, του ερχομού ενός εγγονιού, εκείνη φάνηκε παγερή και απόμακρη. Δεν ενέκρινε την επιλογή μου, μα δεν έλεγε να καταλάβει πως ουσιαστικά, δεν είχα επιλογή. Πήγαιναν μήνες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε, μα ήξερα πως ήταν καλά. Μετά τον χαμό της Emma είχαν αποφασίσει να ταξιδέψουν, ίσως για να ξεφύγουν της απουσίας της, και πριν πέντε βδομάδες βρίσκονταν στην Νότια Αφρική, μου έγραψε ο πατριός μου στα τρία – τέσσερα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει την πρωτοχρονιά.

Ο νέος χρόνος μπήκε βροχερός, μουντός και παγωμένος. Η καθημερινότητα ρουφούσε κάθε μου ενέργεια και τα πυκνά σύννεφα που φάνταζαν κολλημένα στον ουρανό για βδομάδες δεν βοηθούσαν την κατάσταση. Προσπάθησα να τηρήσω μια ρουτίνα δραστηριοτήτων, ώστε να μην χάσω τα λογικά μου. Στην δουλειά δεν ήμουν έτοιμος να επιστρέψω, μα αποφάσισα να ξεκινήσω ένα μεταπτυχιακό στην κλινική ψυχολογία για να γεμίζω τον κενό χρόνο μου.

Εκτός από τα μαθήματα, τα οποία παρακολουθούσα κάθε απόγευμα είτε από το σπίτι μου, είτε στο Πανεπιστήμιο, αν ένιωθα την ανάγκη να βγω στον έξω κόσμο, είχα αρκετό διάβασμα, εργασίες και συνεδρίες με τον δόκτορα Evans. Με βοηθούσε να λέω φωναχτά τους προβληματισμούς μου στον επί χρόνια ψυχίατρο που κούραρε την ψυχική μου υγεία. Τα λόγια του είχαν πάντα την μαγική δύναμη να βάζουν σε τάξη τις σκόρπιες αποφάσεις που σκεφτόμουν αλλά δεν έπραττα. Ακόμα είχα αρχίσει γυμναστήριο και βάλθηκα να ελαττώσω το κάπνισμα, μα προς το παρόν είχα μερικά πισωγυρίσματα.

Ο Φεβρουάριος έφερε μερικές μέρες λιακάδας, μα ο ήλιος φάνηκε να ντρέπεται και αποτραβήχτηκε ξανά πίσω από παχιά και βροχερά σύννεφα πολύ γρηγορότερα απ' όσο θα ήθελα. Μαζί με τα σύννεφα στον ουρανό, ο Φεβρουάριος έφερε σύννεφα και στον νου μου, όταν εν μία νυκτί η Jo εγκαταστάθηκε σπίτι μου, καθώς ήταν το μόνο μέρος όπου μπορούσα να είμαι σίγουρος πως θα λάμβανε την φροντίδα που έπρεπε.

Οι συνεδρίες με τον ψυχίατρό μου είχαν κυρίως να κάνουν με τον ερχομό του γιου μου. Γιος. Το είχαμε μάθει στον τελευταίο υπέρηχο, πριν μια βδομάδα και σιγά – σιγά, αρχίζαμε και οι δύο να συνηθίζουμε στην ιδέα πως η κουκίδα, προσεκτικά προστατευμένη μέσα στην φουσκίτσα της, είχε την δική της ταυτότητα. Ήταν αγόρι. Ήταν ήδη ένας μισοσχηματισμένος άνθρωπος και μέρα με την μέρα έφτιαχνε τα κομμάτια του, μέχρι που να ήταν έτοιμος να βγει στο φως. Αυτό που δεν τολμούσα να συζητήσω, ούτε καν με τον ίδιο μου τον εαυτό, ήταν ο χωρισμός μου με την Liberty. Αλήθεια, πόσες φορές είχε σπάσει ο δεσμός μας; Είχα χάσει το μέτρημα. Αυτή τη φορά ο υπαίτιος ήμουν εγώ, μα τι άλλο μπορούσα να κάνω; Δεν μπορούσα να έχω και τα δύο.