Recovery

60. As It Was

Song: As It Was

Artist: Harry Styles

In this world, it's just us,

Ένας μήνας αργότερα

Harry

Η καθημερινότητα με θράσος επέβαλε τους δικούς της ρυθμούς. Ξυπνούσα το πρωί, έτρωγα, έκανα το καθιερωμένο μου τρέξιμο στην γειτονιά, επέστρεφα σπίτι, έκανα μπάνιο και μελετούσα. Η ενηλικίωση είχε φέρει μαζί της αυτή την ανάγκη για υπευθυνότητα, που ώρες – ώρες έπιανα τον εαυτό μου να πιστεύει πως ο μόνος υπεύθυνος ενήλικας στον περίγυρό μου, ήμουν εγώ. Η ανευθυνότητα των γύρω μου δεν μου έδινε το δικαίωμα να τα παρατήσω όλα και να τους αντιγράψω. Μου χρωστούσα τουλάχιστον αυτό. Να γίνω πλέον υπεύθυνος.

Ο τελευταίος μήνας κύλισε αργά και βασανιστικά. Κάθε φορά που βίωνα τόση έντονη θλίψη ήμουν σίγουρος πως δεν υπήρχε περιθώριο η θλίψη να γίνει μεγαλύτερη˙ έκανα λάθος. Η θλίψη αποκτά αξία από τις τύψεις που νιώθεις. Ήρθα αντιμέτωπος με βαθιά και σκληρά συναισθήματα. Εγκλωβίστηκα στο μυαλό μου, παρά τις προσπάθειες των γύρω μου να με ελευθερώσουν. Η Jo, το μωρό, η ζωή μας, ο θάνατος. Χρειάστηκε πολλή δύναμη για να καταφέρω να βγάλω τον τελευταίο μήνα ψυχικά ζωντανός.

Ο αποχωρισμός από την ζωή που τόσο απελπισμένα ήθελα, έγινε βίαια και απρόβλεπτα. Πως θα μπορούσα να προβλέψω όσα είχαν γίνει; Πως θα μπορούσα να τα αποτρέψω; Χρειάστηκε μέρες για να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου. Ακόμα και τώρα δεν νομίζω πως τα έχω καταφέρει πλήρως. Η Jo προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί μου αλλά δεν ήθελα να την δω. Δεν νομίζω να μπορέσω ποτέ να βρεθώ ξανά στον ίδιο χώρο με εκείνη. Ο Liam επωμίστηκε το βάρος να της επιστρέψει τα πράγματά της σπίτι της˙ δεν άντεχα να τα βλέπω στο δωμάτιό μου.

Θρηνούσε και εκείνη, αυτό μπορούσα να το καταλάβω. Παρά τα διεστραμμένα παιχνίδια, τις διαπλοκές, τα σχέδια, ήταν δεδομένο πως αυτό το παιδί ήταν εξίσου δικό της όσο και δικό μου. Δεν με ενδιέφερε η τελευταία μας κουβέντα. Ήταν δικό μου. Το κράτησα και το έκλαψα. Εγώ και κανένας άλλος. Παρά τις συγγνώμες και την μεταμέλεια που έδειχνε, αμφέβαλλα πως θα την συγχωρούσα ποτέ. Ίσως βέβαια να μην συγχωρούσα ποτέ και τον εαυτό μου.

Ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να καταλάβει αυτό που βίωνα, ήταν εκείνη. Διακριτικά υπήρχε ακόμα στην ζωή μου, χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα. Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι, δεν ήθελα να βγω από το σπίτι. Κι όμως έπρεπε. Όχι γιατί αποφάσισα να φερθώ σαν υπεύθυνος ενήλικας, αλλά γιατί εκείνη με παρακινούσε. Όταν επιστρέψαμε από το νοσοκομείο, προσπάθησε να περιποιηθεί και το σπίτι εκτός από μένα, μα δεν την άφησα. Όταν την είδα να κρατάει την σφουγγαρίστρα και να μπαίνει στο μπάνιο, την σταμάτησα. Καθάρισα μόνος τα κόκκινα σημάδια, χωρίς να μιλάω. Χωρίς να σκέφτομαι. Καθάρισα την τουαλέτα με ό,τι καθαριστικό υπήρχε στο ντουλάπι, λες και όσο πιο γρήγορα εξαφανίζονταν τα σημάδια από το πάτωμα, άλλο τόσο θα εξαφανίζονταν και εκείνα της ψυχής μου.