Artist: Sia
Song: Big Girls Cry
Tough girl, I'm in pain.
Liberty's POV
Για αρκετά λεπτά στεκόμασταν βουβοί στα κατώφλια μας, ο καθένας χαμένος στις δικές του σκέψεις, με την ψιθυριστή παραδοχή μου να βαραίνει αισθητά το κλίμα ανάμεσά μας. Κάτι μέσα μου σφίχτηκε στο παράπονο που τύλιγε προηγουμένως τα λόγια μου. Όχι, ο Harry δεν ήταν πλέον δικός μου. Είχε το δικαίωμα να κοιτάει άλλες, να ακουμπάει άλλες, ακόμη και να φιλάει άλλες και το εκμεταλλευόταν στο έπακρο.
Και ναι, αυτό με έτσουζε σαν φρέσκια πληγή.
«Δεν θα έπρεπε να σε νοιάζει, ηλίθια! Πόσους άφησες να αγγίξουν εσένα;»
Η στριγκιά φωνή της πανταχού παρούσας μορφής, με έκανε να τιναχτώ απ' την θέση μου. Ο Chace σήκωσε το βλέμμα απ' το πάτωμα του διαδρόμου και εστίασε στο πρόσωπό μου.
«Είσαι καλά;» ρώτησε.
«Ναι, μια χαρά.» απάντησα, ενώ η φωνή ούρλιαζε πόσο ευχαριστιόμουν το ξένο άγγιγμα.
«Ήμουν έτοιμος να βγω για καμιά βόλτα, πριν την δουλειά... Θα ήθελες μήπως να έρθεις;» χαμογέλασε, αβέβαιος όπως πάντα.
Θα αρνιόμουν, μα έπιασα κάτι στο βλέμμα του να λέει παρακλητικά, έλα. Στην αρχή θεώρησα πως ήταν η φαντασία μου, αλλά όσο αργούσα να του δώσω μια απάντηση, το βλέμμα του έπεφτε και στο τέλος εκείνος αναστέναξε ηττημένος.
«Εντάξει.» συμφώνησα. «Μισό να πιάσω το σακάκι μου.»
Πρόλαβα να δω για λίγο την όμορφη οδοντοστοιχία του και τα λακκάκια που ξεφύτρωσαν στα μάγουλά του, προτού μπω στο σπίτι για να βρω το τζιν σακάκι μου. Κανονικά δεν θα έπρεπε να πάω μαζί του. Ούτε καν τον ήξερα για να ξεκινήσω με την πιο απλή δικαιολογία. Ωστόσο αυτό που με εξέπληττε περισσότερο, δεν ήταν η σχεδόν άμεση αποδοχή μου, όσο η απουσία της ενοχλητικής φωνής στις σκέψεις μου.
Δεν ήταν δα, πως είχα και κάτι να κάνω μόνη σπίτι, για αυτό έπιασα γρήγορα τα πράγματά μου, και περνώντας την τσάντα απ' τον λαιμό μου, πήρα τα κλειδιά απ' το τραπεζάκι στο οποίο συνήθως τα άφηνα, και έκλεισα πίσω μου την πόρτα.
«Που θέλεις να πάμε;» ρώτησε αρκετά πιο ενθουσιασμένα.
«Δεν έχω θέμα, όπου θέλεις εσύ.»
«Χμ...»
Μπήκαμε στο ασανσέρ και flashbacks από τις στιγμές μου με τον Harry στον ίδιο κλειστό χώρο, έκαναν την αμηχανία μου να φουντώνει. Έφερα τα δάχτυλα στα χείλη μου, όπου το απομεινάρι του φιλιού του, βάραινε την σάρκα μου.
YOU ARE READING
Recovery
Fanfiction-book 2- ❝ο κόσμος δεν χωρίζεται σε αυτούς που έχουν και σε αυτούς που δεν έχουν κατάθλιψη· αλλά σε αυτούς που μπορούν και σε αυτούς που δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν.❞ Sequel to The Craziest Thing in Life is Love © heswriter 2015 All Rights Res...
