Recovery

6. Pain

Song: Pain

Artist: Three Days Grace

This life is filled with hurt, when happiness doesn't work.

Αποφάσισα να κάνω κάτι χρήσιμο αντί να μείνω για ώρες ξαπλωμένη στον καναπέ. Έβγαλα τα ψώνια απ' τις σακούλες τους και τα τοποθέτησα αναλόγως σε ψυγείο και ντουλάπια. Έφτιαξα και μια σαλάτα στα γρήγορα, μιας και στο θέαμα όλων των φαγητών έπιασα το στομάχι μου να γουργουρίζει. Στην συνέχεια πήγα στο δωμάτιο. Έχοντας ήδη τακτοποιήσει τα ρούχα μου στην ντουλάπα, δεν είχα τι άλλο να κάνω από το να πιάσω δύο καθαρά εσώρουχα και να μπω στο μπάνιο.

Η πρωτοφανής ζέστη για τα δεδομένα του Λονδίνου, δεν παραξένεψε μονάχα εμένα, αλλά και τους υπόλοιπους κατοίκους του. Μια απ' τις άσκοπες προσπάθειες της μητέρας μου να με αποσπάσει απ' τα πολύπλοκα προβλήματα που πάλευα να διαχειριστώ, ήταν και η συζήτηση που είχαμε το πρωί σχετικά με τον καιρό. Της ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσει να φοράει τα κομψά και στενά ταγέρ της με τον υδράργυρο να σκαρφαλώνει τόσο ψηλά. Σχεδόν χάρηκα με την πραγματική απελπισία στον τόνο της. Και τι δεν θα έδινα για να την δω ντυμένη με κάτι άλλο, όχι τόσο συντηρητικό.

Γδύθηκα και άνοιξα την βρύση. Προτίμησα να κάνω ένα κρύο μπάνιο, με την ελπίδα πως θα δροσιζόμουν. Ένιωθα το σπίτι μου σαν ένα κελί της κόλασης ξαφνικά. Χαμογέλασα στην ειρωνεία που κρυβόταν στην σκέψη μου. Και στην κυριολεξία και στην μεταφορά, το διαμέρισμα στο οποίο διέμενα ήταν ένα κελί. Το σπίτι μου είχε γίνει κάτι άλλο εκτός από σπίτι. Τίποτα μέσα σε αυτό δεν με έκανε να αισθάνομαι ασφάλεια ή θαλπωρή. Τα πάντα πονούσαν. Τα πάντα μου θύμιζαν πράγματα που είχα και έχασα. Κάθε γωνία ούρλιαζε αναμνήσεις.

Έβαλα το τηλέφωνο του ντουζ ψηλά στην υποδοχή και κάθισα στην μπανιέρα με κλειστά τα μάτια. Οι δυνατές σταγόνες με χτυπούσαν με ταχύτητα, κάνοντας το δέρμα μου να πονάει. Καλοδεχόμουν τον ελαφρύ πόνο γιατί σε αυτόν εστίαζα, με την ελπίδα πάντα πως θα άδειαζε και το μυαλό μου. Μάταιος κόπος. Το κενό που με ζύγωνε δεν είχε καμία σχέση με το κενό που ευελπιστούσα εκείνη την στιγμή. Ήθελα μια στιγμή ηρεμίας και ακόμη και στην απόλυτη σιωπή δεν ήμουν ικανή να την έχω.

«Χρειάζεσαι να αποδεχτείς τα γεγονότα και όχι να προσπαθείς να τα αλλάξεις.»

Με την περιφερειακή μου όραση είδα την ενοχλητική μορφή του εαυτού μου να κάθεται πάνω στον νιπτήρα. Έκλεισα ξανά τα μάτια και έβαλα τα γόνατά μου μέσα στα χέρια μου, το κορμί μου να γίνεται μια μπάλα. Ξεφύσηξα, το νερό ξαφνικά να με κρυώνει έτσι όπως με κύκλωνε. Και τι δεν θα έδινα για να εξαφανίσω εκείνη την παραίσθηση δια παντός. Την ένιωθα ακόμη να με κοιτάει και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως θα ήταν καλή ιδέα αν έβαζα μια κουρτίνα στην μπανιέρα. Θα κρυβόμουν πίσω της και δεν θα έβλεπα το παραμικρό.