Recovery

54. Recovery

Song: Recovery

Artist: James Arthur

In my recovery, I'm a soldier at a war.

Liberty's POV

Ο ενοχλητικός χτύπος στην πόρτα του δωματίου με έβγαλε απρόθυμα από την αγκαλιά του ύπνου, που τόσο πολύ είχα ανάγκη. Πήγαινε καιρός που απολάμβανα έναν αδιάκοπο από εφιάλτες βραδινό ύπνο και αν και ανέκαθεν δεν ήμουν πρωινός τύπος, τώρα πλέον είχα έναν ακόμα λόγο να λατρεύω το κρεβάτι μου.

Τα μάτια μου χώρισαν την στιγμή που η νοσοκόμα εισέβαλλε απρόσκλητη στο δωμάτιο.

«Ήρθε η ώρα.» είπε μονάχα, βλέποντάς με πλήρως ξύπνια ανάμεσα στα σκεπάσματα.

Θα περίμενε κανείς να χοροπηδάω από χαρά για την μέρα που ξεκίνησε, μα η αλήθεια για το πώς ένιωθα βρισκόταν κρυμμένη κάπου ανάμεσα στην προσμονή και στην απροθυμία του να φύγω – έστω και για λίγο από την ασφάλεια που μου προσέφερε αυτή η απομόνωση.

Όταν μπήκα στην κλινική το μονο που ήθελα ήταν να φύγω και τώρα που μου δινοταν αυτή η ευκαιρία δεν ήξερα τι να την κάνω. Ίσως ακόμα δεν ήμουν έτοιμη να διαχειριστώ την ελευθερία που αναζητούσα.

Σηκώθηκα, έστρωσα το κρεβάτι, ντύθηκα και βγήκα για την πρωινή μου ρουτίνα. Φάρμακα, τουαλέτα, πρωινό. Σήμερα ωστόσο πρωινό θα απολάμβανα στον έξω κόσμο, μαζί με την οικογένειά μου, όπως με είχε ειδοποιήσει η μητέρα μου στο χθεσινό μας τηλεφώνημα. Θα ερχόταν να με παραλάβει στις 9 και να και η ώρα ήταν ακόμα 8 και μισή εκείνη είχα την αίσθηση πως βρισκόταν ήδη εδώ.

Η προσωπική μου νοσοκόμα με συνόδευσε από τον θάλαμο, όπου και πήρα μερικά ρούχα σε μια τσάντα, μέχρι την έξοδο της κλινικής. Το χαμόγελό της με έκανε να πιστέψω πως χαιρόταν πραγματικά που με έβλεπε – επιτέλους να ανακτώ την αυτοκυριαρχία μου.

Σε πόσες φάσεις με είχε δει αυτή η νοσοκόμα... Δεν ήμουν δα και κάποιο επιφανές πρόσωπο για να λαμβάνω ειδική φροντίδα και να έχω προσωπική νοσοκόμα. Ήταν απλώς ένας τίτλος που της ειχα δώσει γιατί ήταν η μόνη που με είχε δει σε τραγικές καταστάσεις, σε περιοδους που η Liberty βρισκόταν χαμένη στο ίδιο της το μυαλό και συνέχιζε να βλέπει την εξέλιξή της σε μια γυναίκα που πάσχιζε να ενώσει τα κομμάτια του μυαλού της, να κλείσει την τρύπα που άνοιξε και κάπου εκεί μέσα έχασε αυτό που κάποτε ήταν.

«Να περάσεις όμορφα.» είπε η Nikki περνώντας στον λαιμό μου το καρτελάκι με τα στοιχεία μου και τα στοιχεία του ψυχιατρείου. «Σε περιμένω το αργότερο σε δώδεκα ώρες.»