Recovery

29. Kryptonite

Song: Kryptonite

Artist: Rymez feat. James Arthur

How can I be your hero, if I can't save myself from you?

Liberty's POV

Το βράδυ είχα κοιμηθεί ελάχιστα. Τα όσα είχαν συμβεί δεν μου επέτρεπαν να αφεθώ στην αγκαλιά του Μορφέα και να ηρεμήσω λίγο τις ταραγμένες σκέψεις μου. Ο ήλιος είχε βγει για ένα ακόμη πρωινό, να φωτίσει την πόλη που τόσο αγαπούσα και να χαρίσει λίγη ζεστασιά στην ψυχή μου, που από τα πολλά δάκρυα κόντευε να παγώσει.

Αγχωμένη, παρά τα ενθαρρυντικά λόγια του γιατρού, σηκώθηκα από νωρίς για να φτιάξω κάτι να φάω. Κέφι δεν είχα εδώ και αρκετές βδομάδες, οπότε δεν μπορούσα να κατηγορήσω αποκλειστικά την κατάσταση της μητέρας μου για την έλλειψή του. Έφτιαξα τον καθιερωμένο μου πικρό καφέ και τον ήπια σκέτο, δίχως να έχω την όρεξη να φάω κάτι συμπληρωματικό.

Μόλις αισθάνθηκα το στομάχι μου να φουσκώνει, άφησα την μισοάδεια πλέον κούπα στον νεροχύτη και μπήκα στο μπάνιο για το πρώτο χαλαρωτικό ντους της ημέρας. Έμεινα κάτω από το χλιαρό νερό για αρκετή ώρα, χωρίς να λούζομαι, απλά να κοιτάω τον τοίχο και να αφήνω το μυαλό μου να ταξιδεύει όπως οι σταγόνες του νερού ταξίδευαν πάνω στο δέρμα μου.

Στις σκέψεις μου πρωτοστατούσε η μητέρα μου, όπως ήταν φυσικό. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως τελικά, παρά τα όσα μου συνέβαιναν και παρά την τάση μου να κατηγορώ και να διώχνω ανθρώπους από το πλάι μου, εξαιτίας των όσων μου συνέβαιναν, όταν έπρεπε μπορούσα να νοιαστώ για κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό μου. Πάντα με θεωρούσα ψυχρή γιατί πάντα αυτό έδειχνα σε όσους είχα κοντά μου, μα πλέον, βρισκόμουν τόσο κοντά στο να χάσω ό,τι πιο σημαντικό μου απέμεινε και αισθανόμουν ότι από στιγμή σε στιγμή ήμουν ικανή να χάσω τα λογικά μου.

Την πρώτη φορά που η μητέρα μου αρρώστησε, δεν με ένοιαζε τόσο. Ίσως γιατί τότε δεν είχα προλάβει να δω το πρόσωπο που μου έδειξε τις τελευταίες βδομάδες, Ή ίσως επειδή ακόμη και αν την έχανα, πάντα θα είχα κάποιον στον οποίο θα μπορούσα να γυρίσω και εκείνος θα ήταν πρόθυμος να με δεχτεί. Είχα ακόμη τον Harry τότε, και με την συντροφιά του μπορούσα να διαχειριστώ τα πάντα. Ακόμη και τον θάνατό της.

Μα πλέον ήμουν μόνη. Η μητέρα μου ήταν ό,τι μου είχε απομείνει και το μόνο πράγμα που μπορούσα με κτήση να το διεκδικώ. Εγωιστικό ακουγόταν όταν το έλεγα έτσι, μα δεν έπαυε να είναι και η αλήθεια. Ο Harry έφυγε, ή μάλλον τον έδιωξα, μα ενώ και την μητέρα μου είχα διώξει αρκετές φορές, εκείνη συνέχιζε να με κυνηγά και εγώ εν τέλει σε εκείνη θα κατέληγα για παρηγοριά και λίγη συμπόνια. Αυτό που δεν ήθελα να παραδεχτώ ποτέ, μα συνέχιζε να επιβεβαιώνεται, ήταν πως ήμουν ένα κακομαθημένο νιάνιαρο που χρησιμοποιούσε τους ανθρώπους μονάχα όταν τους είχα ανάγκη.