Recovery

0. Where is my mind?

Song: Where is my mind

Artist: Pixies

Your head will collapse, if there's nothing in it

Στον κόσμο αυτή την στιγμή, υπάρχουν εφτά δισεκατομμύρια, τριακόσια εικοσιτέσσερα εκατομμύρια, εφτακόσιες ογδόντα δύο χιλιάδες άνθρωποι. Γυναίκες και άντρες. Άλλοι από αυτούς είναι φτωχοί και άλλοι πλούσιοι. Άλλοι παντρεμένοι και άλλοι ανύπαντροι. Άλλοι έχουν παιδιά, και άλλοι δεν έχουν. Άλλοι είναι gay, άλλοι είναι straight. Άλλοι ευτυχισμένοι και άλλοι ψάχνουν να βρουν κάτι για να ευτυχίσουν. Υπάρχουν ακόμη πολλές άλλες κατηγορίες για να τους κατατάξει κανείς, -αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, και πολλές υποκατηγορίες να δημιουργήσει κάποιος, αν χρειάζεται. Οι άνθρωποι στον κόσμο μας αυτή την στιγμή, βάζουν πολύ εύκολα ταμπέλες.

Την πρώτη φορά που σταμάτησα να αισθάνομαι κάτι συγκεκριμένο και τα συναισθήματά μου κατέληξαν να με πνίξουν, πάλεψα να σώσω τον εαυτό μου. Αρχικά δεν πίστευα πως το άξιζα. Κάποιος ωστόσο με έκανε να αξίζω. Αυτή την φορά, δεν ήμουν απλά χαμένη μέσα στα συναισθήματά μου. Δεν είχα συναισθήματα. Και ναι, ήταν τρομαχτικό όταν είχα συνηθίσει να κλαίω, να ουρλιάζω, να ξεσπάω. Μα συνήθισα, και για να πω την αλήθεια, μου άρεσε. Τουλάχιστον, είχα την υγεία μου. Και οι γύρω μου ήταν ήρεμοι. Και η ζωή κυλούσε...

Οι γονείς μου με χαρακτήριζαν ψυχικά διαταραγμένη. Για αυτό υποστήριξα πως οι άνθρωποι βάζουν ταμπέλες πολύ εύκολα. Μα τι ακριβώς ήξεραν εκείνοι, απ' ότι μου συνέβαινε; Τίποτα. Γιατί δεν ήταν δουλειά τους να ξέρουν. Δεν ήταν δουλειά τους να συμβουλεύονται ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Δεν είχαν δικαίωμα να μου ζητούν να σώσω τον εαυτό μου όταν δεν ήξεραν καν με σιγουριά πως χρειαζόμουν σωτηρία. Ήμουν καλά. Δεν ήθελα άλλους σωτήρες στην ζωή μου. Ακόμη επούλωνα το κενό του προηγούμενου.

Το καμπανάκι πάνω απ' την πόρτα έκανε τον υπάλληλο του μαγαζιού να σηκώσει το καραφλό κεφάλι του από το περιοδικό που διάβαζε. Μου χαμογέλασε.

«Πάλι εδώ;» είπε.

«Καινούργια ιδέα.» ανασήκωσα τους ώμους.

«Χμ. Τι σκέφτηκε πάλι το μυαλό σου;»

«Θέλω μια φράση.»

«Βλακεία...» γέλασε. «Γιατί δεν μου λες να σου ζωγραφίσω κάτι από αυτά;» μου έδειξε τα γεμάτα τατουάζ μπράτσα του. «Έχω ταλέντο στο ελεύθερο σχέδιο.»

«Το βλέπω, μα εγώ χρειάζομαι μια φράση.» χαμογέλασα χωρίς να το νιώθω. Απλά ήξερα πως έπρεπε.