Recovery

38. A Little Death

Song: A little death

Artist: The Neighbourhood

Make me feel like I am breathing,

Harry's POV

Τα πόδια μου έσπρωχναν την πόρτα, μαζί με μερικά ζευγάρια άλλων και εκείνη τελικά άνοιξε κάτω την τόση πίεση. Οι κάτοικοι της πολυκατοικίας, το ίδιο ανήσυχοι με μένα με ακολούθησαν στο διαμέρισμα, εκείνοι αναζητώντας τον δράστη και εγώ μονάχα εκείνη. Ο ήχος που ακούστηκε άξαφνα με αποσυντόνισε. Τα μάτια μου, καρφωμένα πάντα στο κάτωχρο πρόσωπό της, την είχαν εντοπίσει πρώτη, μαθημένα όπως ήταν να την κοιτούν. Στα χαρακτηριστικά της είδα την αλλαγή του σκηνικού. Φαίνεται πως ο ήχος καθυστέρησε να φτάσει στην ακοή μου και είχαν εξελίχθη πολύ περισσότερα πράγματα απ' όσα θα μπορούσα να προβλέψω.

Το σώμα που κειτόταν μπροστά στα πόδια της δεν έμοιαζε σε τίποτα με εκείνο που φανταζόμουν ότι θα αντικρύσω όταν έφευγα από το σπίτι. Ήταν ριγμένο χάμω τόσο άτσαλα, τα πόδια του είχαν πάρει μια περίεργη κλίση και τα χέρια του ήταν απλωμένα προς τα πάνω, ενώ σχεδόν όλη του η κορμοστασιά ήταν βαμμένη στα κόκκινα. Ο γαμημένος τζιτζιφιόγκος! Η φωνή στο κεφάλι μου τον αποκάλεσε ξανά με εκείνο το όνομα που νευριασμένη του είχε εφεύρει, μα εκείνη την φορά βρισκόταν στην ίδια έκπληξη που μαρμαρωμένος βίωνα και εγώ. Δεν άργησα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Όταν σήκωσα τα μάτια μου στο κεφάλι του, ήμουν ευγνώμων που το πρόσωπό του ήταν γυρισμένο από την άλλη μεριά. Το κόκκινο έβαφε πιο έντονα εκείνο το σημείο.

Το απρόσμενο ουρλιαχτό με τρόμαξε. Είχα σχεδόν ξεχάσει ότι η Liberty βρισκόταν απέναντί μου και πως εκείνη βίωνε με τα δικά της μάτια την σκηνή. Όμηρος της έκπληξης ακόμη, την πλησίασα και έπιασα το πρόσωπό της. Την ακούμπησα. Ένα μικρό μέρος του μυαλού μου, που ακόμη λειτουργούσε υπό την επήρειά της άφησε να καταγραφεί κάπου μέσα μου η αίσθηση. Τα τεκταινόμενα δεν μου άφησαν το περιθώριο να μείνω για πολύ σε εκείνο το σύννεφο, επιστρέφοντας στην πραγματικότητα με τον πιο σκληρό τρόπο.

«Liberty!» γονάτισα μπροστά της και φώναξα. Προσπάθησα να κουνήσω το κεφάλι της για να σταματήσει να αντικρίζει το σημείο που άλλοτε υπήρχε το πρόσωπο του Chace, μα ήταν αμετακίνητη. «Liberty!» ούρλιαξα ξανά αγωνιώντας για την υγεία της.

Το μόνο που έκανε ήταν να ουρλιάζει. Σαν πληγωμένο ζώο έβγαζε από μέσα της όλο τον πόνο που ένιωθε η ψυχή της με μία συλλαβή. Με κοίταξε κάποια στιγμή, μετά τα δικά μου ουρλιαχτά για να της κεντρίσω την προσοχή, μα αμφέβαλλα αν πραγματικά με έβλεπε. Κουνιόταν ολόκληρη πάνω στην καρέκλα και για μια στιγμή αναρωτήθηκα γιατί δεν είχε ακόμη σηκωθεί, όταν είδα τα χέρια της δεμένα.