Recovery

42. Rehab

Song: Rehab

Artist: Rihanna

It's gonna take a miracle to bring me back,

Liberty's POV

«Και να πάμε που;» σηκώθηκα όρθια. Το ένστικτό μου, μου έλεγε πως κινδύνευα.

«Δεν έπρεπε να ανοίξεις το στόμα σου βλαμμένη! Μόνο να πετάς βλακείες ξέρεις!» η μορφή του εαυτού μου πηγαινοερχόταν πίσω από τον ψυχολόγο και προσπαθούσε να μου αποσπάσει την προσοχή. Δεν της έδωσα σημασία αυτή την φορά.

«Δεν έχω να πάω πουθενά!» φώναξα όταν δίστασε να απαντήσει.

Ήξερα. Βαθιά μέσα μου ήξερα από την αρχή, τι έκανε στο σπίτι μου και για ποιο πράγμα επέμενε να μου μιλήσει. Δεν θα του έκανα την χάρη όμως. Είχα γλυτώσει τόσα χρόνια το να κλειστώ σε κάποιο τρελάδικο, δεν θα με έκλειναν τώρα.

«Liberty, είναι για το δικό σου καλό...»

«Ποιος είσαι εσύ να μου λες τι είναι το δικό μου καλό και τι όχι; Δεν πρόκειται να πάμε πουθενά μαζί! Μπορείς να φύγεις!»

Έπιασα τα τσιγάρα από το τραπέζι και τράπηκα σε φυγή, μιας και ήταν το μόνο πράγμα που ήξερα να κάνω καλά τόσα χρόνια. Πίσω μου εκείνος συνέχιζε να φωνάζει το όνομά μου μα λίγο που με ενδιέφερε. Τρέχοντας βγήκα από το σπίτι, μόνο για να πέσω πάνω στους γονείς μου που μου είχαν φαίνεται στήσει καρτέρι στον κήπο.

«Liberty; Που πας;» ο ανήσυχος τόνος της μητέρας μου με νευρίασε.

«Που πάω;» φώναξα. «Θες να με κλείσεις σε τρελάδικο και ρωτάς που πάω;»

Έτρεξα μακριά και από εκείνην και πλησίασα την πόρτα, χωρίς να νοιάζομαι για τις φωνές και τα παρακάλια τους. Έπρεπε να είχα πάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου μαζί. Θα μου ήταν πιο εύκολο να απομακρυνθώ και να τους αφήσω πίσω μου γρηγορότερα.

Αυτό δεν με εμπόδισε. Έβαλα τα δυνατά μου και έτρεξα. Αύξησα ταχύτητα και έτρεξα ξανά. Όλο και πιο γρήγορα. Αφήνοντας πίσω μου τρεις φωνές που μπλέκονταν η μία μέσα στην άλλη και ο ήχος του ονόματός μου αν και ακουγόταν βροντερός στην αρχή, μετά από λίγο εξασθένησε. Δεν είχα στον νου κάποιο συγκεκριμένο μέρος. Ποτέ δεν είχα. Αυτό που ήθελα πάντα ήταν να φύγω μακριά από το οτιδήποτε με πονούσε. Ακόμη και όταν αυτό που με πονούσε ήταν ο εαυτός μου.