Recovery

37. Suicide

Song: Suicide

Artist: James Arthur

If there’s anything I’m guilty off is loving you too much,

Liberty’s POV

Είχε περάσει αρκετή ώρα για να μας πάρει ο ύπνος. Ξαπλωμένοι και οι δύο, δύο κορμιά άδεια το ένα δίπλα στο άλλο. Κανένας μας δεν μίλαγε, ο μόνος θόρυβος που διαπερνούσε την σιωπή οι ήχοι από τα αμάξια που πέρναγαν τον δρόμο κάτω από το σπίτι. Δεν υπήρχαν λόγια να καλύψουν το κενό. Οι μόνες λέξεις που επαναλαμβάνονταν ήταν εκείνες που ψιθυρίσαμε λίγο αφότου τέλειωσαν όλα. Ο καθένας μετέπειτα βυθίστηκε στις δικές του σκέψεις.

Όταν πήρα την απόφαση να τον κοιτάξω τα βλέφαρά του ήταν κλειστά και τα χείλη του χάδευε το χνότο της αναπνοής του. Δεν είχα προλάβει να τον ρωτήσω τι σκεφτόταν. Το χέρι του είχε μείνει τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό μου, και τα δάχτυλά του εξακολουθούσαν να είναι πλεγμένα ανάμεσα στα μαλλιά μου. Γύρισα το βλέμμα μου και εστίασα ξανά στο τίποτα, ψηλά στο ταβάνι.

Εγώ σκεφτόμουν πολλά και διάφορα. Οι σκέψεις μου ταξίδευαν ανάμεσα σε αυτό που μόλις έκανα και σε αυτά που είχα ήδη κάνει. Αναλογιζόμουν πόσες φορές είχα πέσει σε ξένα κρεβάτια, όχι για να αισθανθώ μα για να ξεχάσω. Πολλές φορές κάνουμε έρωτα για τους πιο λάθος λόγους. Και επανειλημμένα εγώ έπεφτα σε αυτή την παγίδα. Μου έλειπε ακόμη ο Harry και αν στην αρχή ο λόγος που αναζητούσα ξένους για να μοιραστώ τις νύχτες μου, ήταν για να μπορώ να φαντάζομαι και να θυμάμαι εκείνον, πλέον το μόνο που ήθελα ήταν να ξεχάσω πως τον γνώρισα, πως υπήρξε στην ζωή μου και πως χωρίς καν να χρησιμοποιήσει τα χέρια του κατάφερε να αγγίξει αυτό το κομμάτι μέσα μου που μετά τον χωρισμό μας είναι λες και δεν υπήρχε ποτέ. Το άγγιγμά του αγκάλιαζε την ψυχή μου και έπρεπε πλέον να πάρω απόφαση πως μετά τα όσα έκανα δεν μου άξιζε να ξανανιώσω αυτή τη γαλήνη. Εγώ και εκείνος δεν θα είμαστε ποτέ πια το ίδιο και σ’ αυτό φταίμε και οι δυο μας, αν όχι λίγο παραπάνω εγώ.

Η μορφή που με κοίταζε έντονα από την πόρτα παρακάλαγε να την κοιτάξω, μα εγώ δεν έκανα τον κόπο. Με κούραζαν οι ξένες φωνές στις σκέψεις μου. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να κοιμηθώ μα ο ύπνος δεν μου έκανε τόσο εύκολα το χατίρι. Στο στομάχι μου επάνω καθόταν επί ώρες ένα βάρος όμοιο με εκείνο που έπεσε όταν ο Harry πρόφερε εκείνες τις καταραμένες λέξεις.

«Μου λείπεις.»

Και εμένα μου έλειπε και θα μου έλειπε για το υπόλοιπο της ζωής μου μετά τα λάθη που μονίμως υπέπιπτα. Ωραίος τρόπος να γιατρέψεις μια πληγή. Κάνοντας πράγματα που προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη, απλά με το να σκαλίζουν την προηγούμενη. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα το έκανα αυτό. Δεν είχα σχεδιάσει να στηριχτώ στον Chace ή στον οποιοδήποτε απλά για να ξεχάσω τον Harry και να προχωρήσω παρακάτω. Τα αισθήματά μου, -αυτά που νόμιζα πως είχα για εκείνον με έφεραν εδώ. Στην ουσία δεν ήταν τίποτα πέρα από μια απλή κολακεία. Το κατάλαβα όταν είδα τον Harry. Το κατάλαβα όταν μου είπε ότι του έλειπα και η καρδιά μου έκανε τούμπες στο στήθος μου.