Ons Kindje

1

Caro's Pov
Het begon allemaal in de zomer na ons laatste jaar in het middelbaar. Ik en Vince waren stapel op elkaar. Maar al snel moesten mensen dat kapot maken.

Zomer 2017
"Hey liefje!" Riep ik toen ik de voordeur achter me dicht deed. Ik had sinds het begin van het laatste schooljaar een sleutel van Vince zijn huis gekregen. Net zoals hij van bij mij thuis.

"Hey." Oei. Enthousiasme zal ver zoeken zijn. "Alles oké?" Ik wou me op zijn schoot zetten toen hij me stopte. "Wat is er?" Ik keek hem vragend aan.

Waarom doet hij nu zo? "Moet je dat nu echt vragen?" Ik was heel verward. Hij is kwaad op mij, maar waarom? "Waarom ben je boos op mij? Heb ik iets verkeerd gedaan?" Hij lachte sarcastisch.

"Oké, ik weet niet wat jou probleem is maar als je iets te zeggen hebt zeg het dan." "Ga je nu echt van den domme doen? Je weet zeker en vast wel waarom ik boos op je ben." Ik wist echt niet waarom. "Nee ik weet dat niet. Als je mij kunt zeggen waarom dan wel."

Hij rolde met zijn ogen. "Nu ga je onschuldig doen of wat? Alsof je mij helemaal niet hebt bedrogen?!" Wat? Bedrogen? Ik?! Ik keek hem aan om te zien of hij me aan het plagen was. Maar aan zijn gezicht te zien was hij echt boos.

"Hoe bedoel je? Ik heb je helemaal niet bedrogen." Daar was zijn sarcastische lach weer. "Nee? Waar was je deze nacht? Eh?! Want je was zeker niet thuis terwijl je zei van wel." "Ik was bij Yemi. Dat heb ik je toch gestuurd? Maria was daar ook. Dat weet je toch?"

"Je gaat dus echt voor mijn gezicht staan liegen?!" "Maar.. ik lieg niet." Hij rolde met zijn ogen. "Och komaan Caro! Jij en ik weten alle twee goed genoeg dat jij niet bij Yemi was!" Ik schrok. Hij riep tegen mij.. hij heeft nog nooit geroepen tegen mij. Hij zag dat ik schrok en zijn gezicht was voor twee seconden bezorgd toen hij weer boos werd.

"Oké.. ik was niet bij Yemi." Dat was de waarheid. Ik was niet bij Yemi. Maar ik kan hem nog steeds niet zeggen waar ik wel was. "Waar was je dan?" Boos. Het enige wat ik hoor in zijn stem is dat hij boos is. "Ik euhm.. ik.. ik-" "Serieus Caro?! Het is al erg genoeg dat je mij bedriegt, maar er dan nog eens over gaan liegen?!" Ik snap echt niet hoe hij denkt dat ik hem heb bedrogen.

"Maar Vince ik heb jou helemaal niet bedrogen." "En als dat niet lukt maak je mij iets anders wijs zeker?" "Maar nee! Ik heb jou gisteren, vorige week, vorige maand, wanneer dan ook nooit bedrogen!" "Maak dat je zelf maar wijs. Jij bent degene hier die niet wilt zeggen waar die was gisteren. Niet dat ik het nog moet weten. Er gewoon eerlijk over zijn." Denkt die nu echt dat ik hem ooit zou bedriegen?

"Je kan eerlijk zijn tegen mij. Maar hoe dan ook.. het.." Nee. Nee nee nee. Dit kan hij toch niet maken? "..het is gedaan tussen ons." "Wat? Nee Vince. Nee alsjeblieft!" Hij schudde met zijn hoofd. De tranen begonnen al over mijn wangen heen te stromen.

"Ik kan echt niet geloven dat je er niet eerlijk over wilt zijn Caro." "En ik kan niet geloven dat jij maar dan ook denkt dat ik jou ooit zou bedriegen!" Ik was gebroken. Hij. Vince Dubois. De liefde van mijn leven. Denkt dat ik hem bedrogen had? "Ik wil dat je gaat." "Maar-" "Ga. Alsjeblieft." Met dat liep ik weg. De sleutel legde ik op de kast.

Heden (31 Augustus 2021)
Dat was dus ons einde. Ik zou eigenlijk wel eens willen weten wie hem dat heeft wijsgemaakt. Want tot op de dag van vandaag weet ik het nog steeds niet.