Ons Kindje

42

Vinces Pov
Snel deed ik de voordeur open. En ja, het waren Maria en Lisa. Caro kwam naast mij staan. Ze keek me even aan voor ze weer naar de andere twee keek. "Alles oké?" Vroeg ze dan. "Oh Vince, mag ik hier echt niet blijven?" Probeerde Lisa nog een keer. Ik schudde mijn hoofd. "Nee, sorry." Lisa rolde met haar ogen en wandelde boos weg. Maria begon meteen met lachen. Gemeen lachen.

"Maria?" Vroeg Caro toen Maria na twee seconden nog aan het lachen was. "Ah ja. Ik zou graag met jullie willen praten." Ik knikte en liet Maria binnen. Maria volgde Caro naar de woonkamer om daar aan tafel te gaan zitten. Ja, ik heb een tafel in de woonkamer. Maar dat is een ronde tafel en degene waar we aan eten is groter en rechthoekiger. "Oh" Hoorde ik plots. Ik keek even naar de twee dames en zag dat het Maria was. "Is er iets?" Vroeg ik dan.

"Euh nee hoor. Het is hier gewoon al.. erg veranderd." "Oh? eigenlijk niet opgemerkt. Tis toch nog allemaal hetzelfde? Of niet?" Ik keek zelf even rond. Ik vind dat alles er nog hetzelfde uitziet. Oké, er is wel ineens kinderspeelgoed enzo. Maar alles staat toch nog hoe het daarvoor stond? "Gewoon.. veel speelgoed en rommel ineens." Lachte Maria. Ik knikte, keek naar Caro en zag dat ze haar nagels in haar handpalmen aan het drukken was.

Ik nam haar handen vast en keek haar dan aan. Ze glimlachte zacht en nam een diepe zucht. "Dus euhm.. waarover wou je praten?" Vroeg ze erna. "Ah, euh.. over een paar maand geleden. Ik had echt niet zo mogen uitvliegen. Dat weet ik. Ik was gewoon zo kwaad op jou, Caro. Dat jij daar ineens weer stond.." Aarzelend knikte Caro. Maar veel woorden zei ze zelf niet. Het lijkt wel alsof Maria hier is om Caro weer uit te schelden..

"Sorry. Dat klonk echt gemeen. Ik wil mij echt verontschuldigen. Wat ik heb gezegd mocht ik niet zeggen. Sorry, echt." En nu is die gedachte weer helemaal weg. Caro kneep even ik mijn hand voor ze antwoorde. "Dat is lief. Ik snap wel een beetje dat je boos was enzo. Maar iedereen heeft fouten gemaakt, niet?" Maria knikte en glimlachte. "Dat is waar. En of je Vince nu bedrogen hebt of niet. Jullie zijn gelukkig samen. En ik zal jullie niet lastig vallen. Ik hoop wel gewoon dat wij nog vrienden kunnen zijn, Vince, en dat wij opnieuw vriendinnen kunnen worden, Caro?"

Ik knikte. Maar Caro niet. "Tuurlijk, Maria." Antwoorde ze wel na een paar seconden. Opgelucht zuchtte Maria. "Wonen jullie eigenlijk samen?" Vroeg ze dan plots. "Euh nee. Waarom?" "Omdat hier al zoveel speelgoed staat. Ik dacht.." "Ah ja. We zijn hier wel vaak enzo. Maar echt samenwonen nog niet." Maria knikte weer. "Goed. Ik ga dan maar eens door. Nog eens sorry. En hopelijk tot de volgende?" "Natuurlijk. Tot de volgende." Maria ging weg. Nadat ik de voordeur hoorde dichtslaan keek ik Caro aan.

"Wat?" "Ik hou van jou." "Ik ook van jou." Lachte ze terwijl ze mij een kus gaf. "Ik was wel een beetje beledigd toen ze zei dat hier veel rommel was." "Is dat dan niet?" Caro gaf mij een por in mijn zij. "Zeg, je zou beter mee helpen opruimen. Dan zou het hier al stukken properder zijn." "Oké baas. Ik begin nu meteen." Ik stond op en begon met opruimen. Ik wist gewoon zo dat Caro met haar ogen had gerold voor ze begon met lachen. "Top, na het opruimen mag je mij masseren." Ik stopte meteen en draaide me om.

"Ah ja? En mag ik kiezen waar ik je masseer?" "Mm.. nee. Sorry." "Dan doe ik het niet." Ze schudde met haar hoofd terwijl ze begon met lachen. Ik draaide me terug om en deed verder met opruimen. Want dat zou misschien toch beter zijn als het hier is opgeruimd.

Caro's Pov
Ik was boven rustig bezig met alle kleren op zen plaats te zetten, want dat is daarstraks niet gelukt. Plots voelde ik twee handen op mijn heupen. "Zeg Vince." "Weeral verschoten mijn lief?" Ik keek hem schuin raar aan en deed dan verder. "Kom, ik ga je masseren." "Ma nee. Dat was maar een grap." "Tutut. Ik doe het." Vince nam mij op en bracht mij naar beneden. Daar zette hij me neer op een stoel en begon dan met mijn nek te masseren. Oké, dit deed echt goed. De laatste tijd heb ik misschien wel veel last gehad van stress. Soms ook echt om de stomste dingen.

"Ik denk dat het tijd werd dat ik je ging masseren. Zo dicht." Ik antwoorde er niet op. Even tot rust komen. Tot adem. Gewoon, zen. Alle zorgen weg. Na een vijftal minuten stopte Vince. "Cava?" "Mm, danku lief." Vince legde zijn armen rond mij en zijn hoofd in mijn nek. "Je moet stoppen met stressen. Da's niet goed voor jou." "Ik weet het." Vince drukte een kus op mijn kaak, en daarna op mijn mond. "Nu ga jij voor de rest van de dag niets doen. Helemaal niets." "En Lou dan?" "Ik zal vragen aan Camille of ze daar nog eens mag blijven slapen. Jij moet rusten." Hij behandelt mij echt ineens anders. Precies.. precies alsof ik zwanger ben.