Ons Kindje

52

17 juli 2022
Caro's Pov
Vandaag is de reünie van onze klas. Na vijf jaar gaan we iedereen weer eens zien. Spannend! Maar ik ben blij dat al dat plannen achter de rug ligt want dat heeft veel tijd en moeite gekost. Ook wel wat geld, ma ja.. wat kost er nu geen geld?

"Liefje, waar heb je mijn kleren gelegd??" "Op bed!" Riep ik terug terwijl ik Louises kleren aan het nemen was. Al zie ik er tegen op dat ze mee moet, gaat ze mee. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn kleine meid, maar ik wil niet dat iedereen medelijden gaat voelen met mij. Of me juist anders gaat bezien. "Niemand gaat je anders bezien. Wees gewoon kalm." Zei ik stilletjes tegen mezelf. "Lou, kom je?" Al snel kwam ze binnen. "Wat gaan we doen?" "Dat hebben we toch al gezegd. We gaan alle vriendjes van mama en papa weer eens zien."

"Van school? Of werk?" "Van school. Maar wel van vroeger hé. Mille en Peter Y gaan er ook zijn. Net zoals Tin en Karel." Lou glimlachte en stak haar arm door de mouw van het kleedje. Het is een geel kleedje zonder mouwen. Met nog twee staartjes met twee gele strikjes en haar witte sandalen zal ze er stralend uit zien. Stralend of niet, Louise is altijd mooi. Nadat ik haar haren had gedaan liep Vince net haar badkamer in. "Wauwie. Je ziet er super mooi uit, prinses." "Danku papa!" Ze sprong in zijn armen en lachte vrolijk.

Even keek ik hen aan voor ik naar mijn en Vinces slaapkamer ging en mezelf begon klaar te maken. Ik droeg een licht blauwe jurk die net boven mijn enkels kwam. Het had ook net dikkere bandjes dan spaghettibandjes. Onder de jurk zou ik dan ook nog mijn witte hakken dragen en klaar. Beetje fancy mag wel hé. Ik keek mezelf even aan in de spiegel en begon meteen met twijfelen. Te dik. Die buik is veel te dik. Jij bent gewoon ve- "Caro, je ziet er prachtig uit." Hoorde ik Vince plots zeggen.

Ik draaide me om en keek hem met tranen in mijn ogen aan. "Hey liefje, je moet toch niet huilen?" Ik trok mijn schouders op en zette me neer op bed. "Ik ben te dik." Fluisterde ik zacht. "Wat? Wie heeft dat nu weer gezegd?" Vince zette zich naast mij. "Ik." "Liefje, jij bent perfect." Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Ik ben te dik, Vince. Heb je mijn buik al eens gezien? Niemand heeft zo'n lelijke en dikke buik als mij! Niemand! Ik ben gewoon lelijk en dik." De tranen liepen over mijn wangen heen. Alle geluk dat ik mijn make-up nog niet had gedaan.

Vince legde zijn armen om mij heen en hield mij gewoon vast. Zonder iets te zeggen stonden we daar een tijdje. "Jij bent perfect zoals je bent, lief. Jij bent niet te dik en al helemaal niet lelijk." Hij drukte een kus op mijn haar. "Maar-" "Neen. Geen gemaar. Zeg nu gewoon, je hebt gelijk Vince." Ik rolde mijn ogen en lachte zacht. "Ik zie je graag." "En ik zie jou graag, allerliefste Caroline Timmers." Ik gaf hem een kus en een knuffel. Daarna ging ik naar de badkamer en begon aan mijn make-up.

Sorry, maar sinds mijn bevalling ben ik wel wat onzekerder geworden. Ik doe mijn best om één keer in de week te gaan sporten, maar dat lukt niet altijd. En die buik heb ik ook nog niet helemaal weggekregen en dat maakt me wat onzeker. Maar Vince heeft gelijk: ik ben perfect zoals ik ben.. hopelijk. Ik wandelde de trap af en de keuken in als ik Vince zijn handen rond mijn middel voelde. "Voel je je oké?" Fluisterde hij zachtjes waarna hij een kus drukte op mijn schouder. "Ja hoor." Knikte ik. Hij drukte nog een kus in mijn nek en ging dan naar de living. Ik zuchtte eventjes diep in en uit en pakte wat water.

Het is vandaag een zomerse dag met de perfecte temperatuur. Heel blij voor dat. "Gaan we vertrekken? Karel heeft gevraagd dat ik wat vroeger kon komen." "Is het oké als ik en Lou later komen? Ik wil nog even langs papa gaan voor ze vertrekken." Ik knikte. "Tuurlijk, doe maar. Geef ze de groetjes van mij." Ik gaf hem nog een kus en vertrok dan. "Tot straks!" Riep ik nog voor ik de deur dicht deed.