Ons Kindje

49

Caro's Pov
De bel ging. Vince deed samen met Louise de deur open, terwijl ik het vuur afzette en daarna ook naar hun ging. "Hey, Olivier, Philippe." "Ah, Carootje. Lang geleden!" Philippe nam mij vast en knuffelde mij. Ik lachte en knuffelde hem terug. "Cava?" "Ja, hoor. Met jou?" Hij knikte en glimlachte. Ik begroette Olivier ook even apart. "Kom maar mee." Ik bracht de twee naar de woonkamer. Waar het - integenstelling tot daarstraks - vele properder was.

"Gekuist?" Vroeg Philippe. Olivier gaf hem een duw terwijl ik glimlachte. "Valt het zo hard op?" "Ik maakte maar een grapje." "Tis niks hoor. Hier moet het nu eenmaal meerdere keren per maand gekuist worden. Groter huis plus een kind met veel speelgoed. Veel rommel dus." Philippe lachte. "Maar uw zoon kan er wat van. Vooral met het weten welk kuisproduct hij moet gebruiken. Weet hij zo." "Dat heb ik gehoord!" Riep Vince vanuit de keuken. Hij was de hapjes aan het maken.

"Tja, mannen hé." Ik lachte terwijl Olivier Philippe even aankeek. "Wat?" "Vergeten dat ge er zelf nog één zijt?" Philippe rolde speels met zijn ogen. "Ik ben vele beter dan de gewone man. Plus, ik kan ook veel meer." Ik lachte nog meer waardoor Philippe ook begon te lachen. "Wat is er zo grappig mama?" "Niks hoor schat." Louise keek even naar iedereen voor ze zichzelf op de grond zette en begon te spelen. Vince kwam ook weer terug en zette de hapjes op tafel. Daarna zette hij zich naast mij neer.

"Bon," begon Philippe,"hoe gaat het hier?" "Goed. Ik heb vandaag de eerste afspraken gehad over de verkoop met mogelijke verkopers." Philippe knikte. "En potentiële kopers gezien?" Ik trok mijn schouders op. "Het eerste koppel leek wel lief. Maar denk niet dat ze het gaan kopen." Olivier knikte deze keer. "En bij de tweede heb ik Merel Mintiens weer gezien. En ze vond het een leuk huis dus ja. We zien wel." "Merel? Als in.. Merel die Vince wou?" Vince trok een vies gezicht, maar lachte daarna wel. "Ja papa, die Merel." "Wilt ze Vince nog steeds? En weet ze dat jullie twee een kind hebben?" Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb eigenlijk morgen met haar afgesproken. Volgens mij is zij echt wel veranderd."

"Wacht toch maar af voor je conclusies trekt." Waarschuwde Philippe mij. "Waarom..?" Hij trok zijn schouders op. "Je weet maar nooit." Ik knikte. Oké, met Merel weet je iedereen maar nooit. Maar ze leek en klonk ook echt wel anders. Ze was precies echt wel blij toen ze mij zag. En niet zo bitchie als ervoor. Vince legde zijn hand op mijn bovenbeen en kneep er even zachtjes in. Ik glimlachte naar hem en legde dan mijn hand bovenop de zijne. Als teken dat het oké was.

'S avonds laat, 01:28
"Dankje dat we mochten komen." Zei Olivier terwijl hij Philippe in de auto aan het helpen was. "Graag gedaan hoor." Glimlachte ik terug. "En sorry voor Philippe. Morgen zal hij wel beseffen dat hij niet meer zo moet drinken op een etentje met een kind van vijf." Ik lachte zacht. Philippe lag al meteen te slapen. "Tis oké." Olivier gaf mij nog een laatste knuffel voor hij zijn deur open deed. "Veilig thuis." Hij knikte en stapte in. Ik wachte even tot ze van de oprit waren voor ik weer naar binnen stapte. Het was toch kouder dan gedacht.

"Liefje?" "Mm?" "Ruimen we morgen op? Ben moe." Ik knikte en volgde Vince naar boven. Lou lag al een paar uur in bed. Maar wij waren nog niet moe en bleven dus gewoon praten met zijn vaders. In onze kamer deden we alle twee onze pyjama aan voordat we in bed gingen liggen. "Slaapwel lief." Ik gaf Vince nog een kleine kus en legde mijn hoofd dan op zijn borstkas neer. Hij legde zijn armen om mij heen en drukte nog een kus op mijn haar. "Slaapwel."