KLAAR
Caro & Vince waren samen. De zomer van 2017, de eerste zomer nadat ze hun laatste jaar in het middelbaar hebben gedaan, gingen ze uit elkaar. Om een heel stomme en ongeloofwaardige reden. Maar na 4 jaar komt Vince iets te weten. Hij heeft een...
Vinces Pov 23:08 Mijn telefoon ging plots af. Het is al tien na elf 's avonds. Wie belt er mij nu nog? Maar toen ik zag wie het was werd ik meteen ongerust.
V-"Liefje? Alles oké? Wat is er?" C-"Rustig maar. Je moet niet ongerust zijn." Caro stelde me gerust, maar toch hoorde ik aan haar stem dat er iets is. En dat ze precies heeft gehuild. C-"Ik euhm.. sorry. Voor daarstraks. Ik was gewoon geschrokken en.. ja.." Ik hoorde haar snikken. V-"Het is oké schat. Ik begrijp het wel. Ik zou ook wel een beetje verschoten zijn." C-"Kijk ik euhm.. ik weet gewoon nog niet of ik het wel al kan. Want.. ik vind het nu al moeilijk met dat Louise het weet van ons. Want als het dan fout gaat, gaat ze er misschien echt wel niet goed van zijn. Ze hecht nogal snel aan mensen en-" V-"Oké, Caro. Rustig. Diep in en uit." Ik hoorde haar doen wat ik zei en ze werd al een pak rustiger. V-"Liefje. We bespreken het morgen wel oké? Ga nu maar gewoon slapen." C-"Je hebt gelijk. Sorry. Tot morgen lief." En ze was weg.
Ocharme toch. Ik heb haar daarover al de hele tijd aan laten denken. Ik zuchte eens diep. Moe ben ik nog niet dus we kijken wel gewoon nog een film zeker?
01:29 "Ping" Ik kreeg een bericht. Van wie is dat nu nog? Ik opende mijn gsm, dan het bericht en zuchtte weer. Het is Caro. Ze kan dus niet slapen. Ik stuurde terug, zette de tv uit en stond recht. Ik deed schoenen en een jas aan en stapte daarna in mijn auto.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Toen ik tien minuten later op de deur klopte ging die meteen open. Caro zag er niet uit. Haar ogen waren helemaal rood en opgezwollen van het huilen. En op dit moment heeft ze nog tranen in haar ogen. "Liefje toch. Wat scheelt er?" Ze viel in mijn armen en begon te huilen. "Kom. We gaan naar binnen." Ik nam haar op in mijn armen en wandelde naar binnen. Met één harde, stille schop, deed ik de voordeur dicht en wandelde dan naar de living.
Ik wreef op Caro's rug terwijl zij op mijn schouder huilde. Die ondertussen wel al helemaal nat was. Maar dat maakt nu echt niet uit. "Wat is er toch?" Vroeg ik terwijl ik haar wat kusjes gaf op haar hoofd. "Sorry," Je hoorde het amper. "Wat? Waarom?" Ze keek me aan met tranen in haar ogen en tranen over haar wangen. "Voor alles. Ik maak jouw leven alleen maar lastig." Huilde ze. "Wa- ma liefje. Dat is helemaal niet waar. Waarom zou jij mijn leven lastig maken? Jij maakt hem juist beter."
Ze schudde met haar hoofd. "Door mij heb jij problemen met jouw beste vriendin. En ik kom na vier jaar af met jouw kind. Echt.. sorry." Ik zag in haar ogen dat ze het echt meende. Dat ze echt zo denkt. Ik nam haar hoofd vast en veegde haar tranen weg. "Caro, luister. Jij, maakt mijn leven echt niet lastig. Die ruzie tussen mij en Maria is niet jouw schuld maar de hare. Zij deed zo tegen ons kind. Niet omgekeerd. En wat Louise betreft.. of ik het nu vroeger of later pas had ontdekt. Daar ga ik nu echt niet boos om zijn hé. Ik ben nu toch ook niet boos?" Ze trok haar schouders op. "Ik zie jou graag Caro. En niets of niemand zal dat veranderen."
