Ons Kindje

21

Caro's Pov
Kerstavond
"Zijn opa en Tin er al?" "Bijna schat. Even geduld." Louise knikte en speelde verder. Waar blijven die nu? De bel ging net erna. "Eindelijk." Fluisterde ik en wandelde naar de voordeur. "Dag mijn kleindochter." "Eindelijk, waarom zijn jullie te laat?" "File Carolinetje. Je moet wat geduldiger zijn." Ik knikte en liet ze binnen. "Sorry. Maar ik ben blij dat jullie hier zijn." "Wij ook. Nu.. waar is ons prinsesje?"

"Opa!!" Louise kwam aangelopen en liep in papa's armen. Hij gooide haar in de lucht en knuffelde haar dan. "Hey Titin." Ik gaf Titin een knuffel. "Is Karel er niet bij?" "Hij komt wat later. Voetbal." Titin rolde haar ogen en ik lachte. "Typisch." Ze lachte ook en hing haar jas dan weg.

Papa en Louise waren ondertussen al naar boven gegaan. Ik en Titin zette ons aan tafel. "Ik heb gehoord van Camille dat je weet dat Vince in Louises school werkt. Hoe gaat het met jou nu je het weet?" "Oh cava. Het is verleden tijd." "Hij wist wel al dat.. Louise zijn dochter is." Ik knikte en trok mijn schouders op. Ik moet goed acteren voor de komende maanden. "Komt wel goed." Ik zag Titin maar aarzelend knikken.

3 uur later, 19.45
"Pakjestijd!" Riep ik. "Yay!" Louise liep naar me toe en keek me aan. "Mag ik cadeau voor Tin geven?" Ik knikte en gaf haar het cadeau. "Alsjeblieft Tin." "Oh danku schat." Titin opende haar cadeau en glimlachte. "Dit is heel mooi. Wie heeft het gemaakt?" "Ik en mama! Samen genaaid." "Nee, gebreid."

Titin gaf Louise een knuffel en kwam dan naar mij. "Danku schatteke." "Graag gedaan Titin." Ze keek eens goed naar haar trui en glimlachte dan weer. "Ik heb iets gekregen van jullie, dan krijgen jullie iets van mij." Ik lachte en zag Louise heel nieuwsgierig in de zetel zitten. "Hier is er één voor Louise." Titin gaf een groot pak aan Lou. "En één voor Carootje." En ze gaf iets klein aan mij. Ik deed het inpakpapier eraf.

"Huh? Hoezo heb jij iets van hem?" Titin lachte even en trok me mee de keuken in. "Ik weet wel dat jij en Vince weer samen zijn." "Wa- hoezo??" Hoe dan? "Hij heeft me twee dagen geleden gebeld. Hij twijfelde eerst hard of hij het wel mocht zeggen maar deed het dan toch. En hij wou dat ik dit vandaag al gaf aan jou. Aangezien hij morgen niet mag." Ik glimlachte. "Ik laat je even alleen." Ik knikte en zette me aan de keukentafel.

Ik deed het doosje open en zag een ring met een brief. Oh my god. Tranen kwamen al naar boven. Ik deed de brief open en begon hem te lezen.

Liefste Caro

Ik heb fouten gemaakt. 4 jaar geleden. En die fout wil ik nooit meer in mijn leven maken. Ik wil alleen bij jou zijn. Bij niemand anders. Alleen bij jou en onze dochter. Niets zal dat veranderen. Voor je denkt dat ik je zo ten huwelijk vraag.. sorry maar nee. Nu tenminste nog niet :)
Deze brief is een verontschuligingsbrief. En die ring heb ik er speciaal bij gedaan. Ik wist van de eerste moment dat ik hem zag dat hij meteen bij jou pastte. Ik heb hem dan ook al 5 jaar lang. En aan niemand anders zou ik die gegeven hebben. Dus liefste liefje, accepteer die ring en tot morgen.

Ik hou van je
Vince

Oké ja. De tranen stroomden over mijn wangen heen. Hij is zo lief. Echt ongelofelijk. En die ring?! 5 jaar lang heeft Vince die al. 5 jaar.. Ik hou te veel van hem. Te veel. Oh ja.. de ring heeft een vlindertje. Een beetje kunnen verwachten eh?