Ons Kindje

11

Caro's Pov
"Caro?" Wat doet hij hier?! "Mama?" Waarom had hij mijn dochter vast? "Mamaaaa??" "Huh? Wat is er?" "Alles oké? Wat doe jij hier?!" Ik lachte. "Je ophalen." "Jeeeeej!!" Ze gaf mij een knuffel voor ze wegliep.

Nu sta ik hier alleen met Vince. Ik wil dit niet. Ik kan wel huilen. "Dus euhm.. jij bent mama." Neeeeeee. Ik kan dit niet aan. Ik knikte na een lange tijd. "En euhm.. ben.. ben ik de-" "Mama kijk! We hebben geknutseld." Gelukkig. Ze kwam net op het juiste moment.

"Wat mooi." Ze glimlachte. "Dag meester! Tot na de vakantie." Ze zwaaide naar Vince. Hij zwaaide terug. "Kom we zijn weg." Ik zag dat hij nog iets wou zeggen, en ik weet maar al te goed wat. Vlug hier weg zijn dus.

Caro-"Wist jij dat Vince Louises meester is?!"
Camille-"Nee? Oké jawel. Sorry Caro. Wij wouden niets tegen jou zeggen omdat je haar toch niet ging ophalen."
Caro-"Ja nu weet ik het eh. Hij heeft wel precies al een goeie band met haar. Zou hij weten dat zij zijn dochter is?"
Camille-"Dat denk ik niet. Je hebt toch op haar papieren gewoon Timmers gedaan? Of Timmers-Dubois?" Oh nee. Hij weet het. Dat kan niet anders.
Caro-"Timmers-Dubois.."
Camille-"Oei.. dan is de kans misschien wel groot dat hij het weet. Hij heeft in het begin van het schooljaar aan Titin al gevraagd of jij de mama was en of hij de vader is. Misschien weet hij het wel.."
Caro-"Pfffft.. Wat moet ik nu doen?"
Camille-"Oké.. het gaat misschien heel raar zijn dat ik het zeg maar.. misschien moet je eens met hem praten? Wie weet wat hij zegt.. en zo kan Louise eindelijk een papa hebben."

Ik zuchtte. Camille heeft gelijk. Louise heeft een vader nodig. En het beste zou haar eigen vader zijn. Het is nu of nooit.

Caro-"Misschien wel ja.. Maar hoe krijg ik hem nu te pakken?"
Camille-"Philippe en Olivier?"
Caro-"Maar die hebben mijn nummer toch niet meer?"
Camille-"Naar hun huis gaan eh. Zo zal het wel lukken."
Caro-"Ja hallo. Ze kunnen verhuisd zijn!"
Camille-"Vergeten dat mama over hen woont? Ik heb het onlangs nog gevraagd en ze wonen daar nog steeds. Morgen gaan we langs, oké? Wij samen."
Caro-"Wat? Morgen?!"
Camille-"Ja. Morgen. We nemen Louise mee. Zo kunnen we zien of ze zich al comfortabel voelt bij hen, zonder te weten dat dat haar opa's zijn natuurlijk."
Caro-"O.. oké. Tot morgen."

Ze zei nog tot morgen en we legde alle twee af. Waarom? Waarom moet mijn leven zo moeilijk zijn? "Mama? Mag ik nu fruitsap?" Oeps. Vergeten dat ze daarstraks al om fruitsap vroeg. "Tuurlijk schat. Sorry." Ik nam een beker en de fles fruitsap.

"Hier." "Danku mama!" Ze nam een slok van haar fruitsap en keek dan weer verder naar tv. Morgen belooft een speciale dag te worden. En hopelijk verloopt het goed.

Volgende dag
We staan nu voor de voordeur. Camille had net aangebeld. En ik zou nu graag willen weglopen. "Kunnen we niet naar huis gaan?" "Nee Caro. Weglopen van je problemen gaat het alleen erger maken." Ik zuchtte. "Ze zijn niet thuis." "Heb nu toch eens geduld. Louise heeft meer geduld dan jou." "Ik wil naar huis. Kom we zi-" De deur ging open.

"Camille? Caro?" Ik wil hier weg. "Philippe. Hallo." "Wat brengt jullie hier na al die jaren?" Philippe keek ons alle twee vragend aan als hij Louise zag staan. "Mogen we even binnen komen? We zouden graag iets vragen." "Tuurlijk, kom binnen. Jullie weten de weg eh." We knikten en we stapten binnen.

Het is hier nog niets verandert. Alles staat nog op dezelfde plaats. Zelfs een foto van mij en Vince hangt hier nog. "Ben jij dat met meester Vince, mama?" Ze heeft het gezien. Ik keek Camille met paniek aan. "Euh.. nee hoor schat." "Maar-" "Moeten jullie iets hebben om te drinken?" "Graag, danku." Philippe knikte en vertrok naar de keuken.